Jerzy Grotowski – polski reżyser. W 25. rocznicę śmierci artysty

Dariusz Kosiński jest profesorem Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od roku 2019 w Instytucie Glottodydaktyki Polonistycznej. Jest uczniem prof. Jana Michalika, pod którego opieką napisał pierwsze prace dotyczące historii i teorii sztuki aktorskiej XIX wieku. Główny nurt jego badań stanowi polska tradycja teatralna i performatywna („Polski teatr przemiany”, Wrocław 2007; „Teatra polskie. Historie”, Warszawa 2010 – nagroda Znaku Hestii im. ks. prof. Józefa Tischnera 2011, Nagroda Naukowa im. Jerzego Giedroycia 2012; przekłady: niemiecki, chiński, rosyjski, angielski). Podejmował też prace związane z poszczególnymi twórcami tej tradycji: Juliuszem Osterwą, Stanisławem Wyspiańskim, a przede wszystkim Jerzym Grotowskim. Jest autorem popularnej biografii artysty „Grotowski. Przewodnik” (Wrocław 2009), wydał dwie monografie poświęcone jego wczesnym przedstawieniom („Grotowski. Profanacje”, Wrocław 2015; „Farsy-misteria. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego w Teatrze 13 Rzędów (1959–1960)”, Wrocław 2018). W latach 2010–2013 był dyrektorem programowym Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Należał do zespołu redakcyjnego „Tekstów zebranych” Grotowskiego (Wrocław – Warszawa 2012). Założył portal grotowski.net oraz pismo „Performer”, którego redaktorem naczelnym jest do dziś. Badania nad polską tradycją performatywną łączy z analizami współczesnych przedstawień i dramatów społecznych („Teatra polskie. Rok katastrofy”, Warszawa 2012). Był współzałożycielem i przez kilkanaście lat pracownikiem Katedry Performatyki na Wydziale Polonistyki UJ („Performatyka. W(y)prowadzenia”, Kraków 2016). W latach 2014–2018 był zastępcą dyrektora Instytutu Teatralnego Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Stworzył projekt badań nad awangardą teatralną Europy Środkowo-Wschodniej „Odzyskana Awangarda”. W latach 2017–2020 kierował projektem badawczym „Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku”. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. Od roku 2014 wraz z prof. Wojciechem Dudzikiem jest redaktorem naczelnym internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. W roku 2020 założył z Katarzyną Woźniak „żywosłowie. wydawnictwo”, którego jest dyrektorem programowym i redaktorem. Ostatnią jego książką jest „Teatr, który nadchodzi?” (Gdańsk 2023).

Wanda Świątkowska pracuje w Katedrze Teatru i Dramatu Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Interesuje się recepcją dramatów Williama Szekspira, ze szczególnym naciskiem na znaczenie „Hamleta” w kulturze polskiej – wydała na ten temat trzy monografie: „Hamlet.pl. Myślenie «Hamletem» w powojennej kulturze polskiej” (Kraków 2019), „Hamleci Jerzego Grotowskiego” (Wrocław 2016) i „Książę. Hamlet Juliusza Osterwy” (Kraków 2009). Zajmuje się historią Reduty i edycją krytyczną pism Juliusza Osterwy oraz materiałów źródłowych o Reducie w serii  „Reducie na stulecie” (opracowała „Dzienniki wypraw 1938–1939” Juliusza Osterwy, antologię „Reduta. Źródła i komentarze”, współredagowała publikację pokonferencyjną „Reducie na stulecie. Studia i rozpoznania”). Jej zainteresowania naukowe obejmują również działalność Teatru Laboratorium i Jerzego Grotowskiego (ostatnio z Dariuszem Kosińskim wydała „The Unknown Theatre of Jerzy Grotowski: Performances at the Theatre of 13 Rows 1959–1964”) oraz wykorzystanie narzędzi performatyki w badaniach nad teatrem i dramatem. Jest współautorką „Od dekoracji do konstrukcji” – pierwszego tomu dziejów scenografii polskiej przygotowanego w ramach projektu „Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku”. Publikowała artykuły i recenzje w „Didaskaliach”, „Pamiętniku Teatralnym”, „Teatrze”, „Dialogu”, „Kontekstach”, „Monitorze”. Od 2011 roku pracuje w redakcji czasopisma „Performer”. Członkini Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych.