Uwaga

Choreografia konstruowana na zasadzie bodziec–reakcja, gdzie bodźcem dla tancerza są barwy. Goethe jako pierwszy badał oddziaływanie barw na organizm człowieka (wpływ fizjologiczny) i na jego emocje (wpływ psychologiczny). Według niego światło, barwa i emocje tworzą łańcuch przyczynowo-skutkowy.

Prezentowana praca choreograficzna jest próbą zrozumienia tego zjawiska. Koncentrujemy się na szukaniu w sobie wibracji wywołanych przez wizualizację koloru, sprawdzamy jak rezonuje on z innym, szukamy rytmu barwnego w tryptykach.

Wibracja, rezonans i rytm widoczne są w ciałach tancerzy wystawionych na działanie barw. Muzyka i dźwięki użyte w choreografii będą służyły pogłębieniu działania barwy na ciało tancerza. Interesuje nas też, nośnikami jakich treści wewnętrznych są barwy.

„Ekspresywność sztuki powstaje poprzez mniej lub bardziej świadome wykorzystanie przez twórcę tak zwanego »efektu emocjonalnego«, czyli nośników wartości emocjonalnych, tkwiących w poszczególnych kolorach i zjawiskach barwnych. Emocjonalna wartość barwy zależy od indywidualnych właściwości systemu nerwowego człowieka, a w tym wrażliwości percepcyjnej aparatu postrzegania, emocjonalnej sfery osobowości, a także doświadczenia indywidualnego osobnika w odbiorze i wyrażaniu treści emocjonalnych. Duże znaczenie odgrywa tu też wpływ czynników kulturowych i społeczne przyswajanie wartości symboliki barwnej. W procesie percepcji barwa nabiera zatem większego znaczenia niż inne elementy formy wizualnej, stąd twórcy często wykorzystują barwę do ewokowania wzruszeń, gwałtownych przeżyć, stanów wzniosłych, przeczucia tego co jest tajemnicą wykraczania ku nieświadomemu”*.

Choreografia ta jest eksperymentem. Czy ciało poddane działaniu barwy może stanowić narzędzie do budowania struktury choreograficznej? Czy ciało poddawane działaniu barw posługuje się jakimś uniwersalnym językiem? Nas jednak najbardziej, jako treść choreografii, interesuje fenomen wrażenia i doznania percepcyjnego. „(…) kolor ma moc. Może pobudzić lub uśpić, podniecić lub uspokoić, ogrzać lub oziębić, podrażnić lub ukoić, rozbudzić w nas namiętność lub wznieść na wyżyny duchowe. Zrozumienie koloru otwiera nowy wymiar naszej świadomości”**.

„Uwaga” to projekcja zbliżona do ekspresji naturalnej. Polega na spontanicznym, nieintencjonalnym uzewnętrznieniu i wyrażaniu treści psychicznych w formach ruchowych.

Ciało tancerza to nośnik barwy i jej wpływu na motorykę, emocje, zachowanie.
Muzyka pomaga doznawać barwy; czasem potęguje, a czasem zniekształca ich działanie.
Choreografia wyznacza diagram, kontury wrażenia barwno–ruchowego.
Scenografia rysuje przestrzeń eksperymentu.
Wizualizacje docierają do oka obserwatora.

* Stanisław Popek, „Barwy i psychika”
** Dorothy i Howard Sun, „Kolory życia”