Nie mówię tu o miłości

Sceny z życia pracowników zieleni miejskiej. Grupa pracowników zieleni miejskiej kopie dół. Sądząc z koloru ścian dołu, które stają się coraz bardziej niebiańskie, pomylili kierunki i zamiast w dół, kopią w górę. Tak mógłby wyglądać rozszerzony podtytuł. Taki był jeden z tematów, zadany aktorom do improwizacji. Jean Cocteau w swoim dzienniku użył pojęć: ludzie-pułapki, sytuacje-pułapki. My, nie rezygnując z tamtych, dodaliśmy do tego rzecz najzwyklejszą: przedmiot-pułapkę. Aktorzy zostali wyposażeni w trzy przedmioty-pułapki: łopatę, paczkę i zabawkę na patyku – rodzaj marionetki. Były jeszcze budy – metalowe pojemniki i cała lista określająca, czym mogą być takie „budowle”: rakiety jak z rycin ilustrujących powieści J. Verne’a, budki strażnicze, szafki na ubrania robocze, pionowe trumny, wychodki, zbroje – wzniośle. Taki był punkt wyjścia przed spektaklem. Tekst pojawił się później. Tekst po to, by zagadać niepewność. „Zorientować się w sytuacji”. Przeczekać. „I na końcu deser. Uroczyste parcie pogrzebowe związane z pierwszymi samodzielnymi krokami śmierci” – te słowa wypowiada jedna z postaci. Chcieliśmy jak najpóźniej „powiedzieć postaciom”, wokół jakich spraw obracają się ich prace. Byli przecież pracownikami zieleni miejskiej i poza kopaniem grobów mieli masę innych zajęć, jak np. zamiatanie ulic, strzyżenie trawników, usuwanie padłych zwierząt, malowanie pasów na jezdni, zbieranie śmieci (patyk z gwoździem na końcu – do nabijania śmieci –„z przypadkowo” nabitym misiem – zabawka – do usunięcia). Tak powstał ten spektakl. Temat główny – śmierć – pozostał w ukryciu. Zajmowaliśmy się prostymi czynnościami, rytmizując je i multiplikując, tak by powstał rodzaj tańca. Taneczne układy życiowe miały stopniowo zmieniać się w „układy ze śmiercią”, w których nikt nie jest mocny.
Zbigniew Szumski

„Niniejszym ogłaszam, że – wedle mego rozeznania i intuicji – w Michałowicach pod Jelenią Górą narodził się jeden z najbardziej twórczych poszukujących polskich teatrów: Cinema. Jego kolejna premiera – „Nie mówię tu o miłości” – dowodzi, że nie mieli racji ci, którzy […] mówili po „Dongu”, że Cinema to błyskotliwy teatr jednego przedstawienia, skazany –jeśli będzie trwał – na samopowielanie. […]

Po „Dongu” można było okrzyknąć Szumskiego spadkobiercą surrealistów, który odświeżył i twórczo ożywił zapomniane konwencje i rzadko u nas występujący typ humoru. […] Wydaje mi się, że opętały go duchy dwóch wielkich – przed kilkoma laty zmarłych – twórców: Kantora i Becketta. Nie sugeruję naśladownictwa ani kontynuacji, lecz pokrewieństwa intelektualne i estetyczne. „Nie mówię tu o miłości” to już nie są igraszki z formą ani teatralna zabawa postsurrealistów. Szumski proponuje własną wersję teatru absurdu, z którego wyłania się dziwna i niepokojąca metafora. Cztery postaci zmagają się z materią w osobliwym kołowrocie powtarzalnych czynności na niewyraźnym pograniczu życia i śmierci. Jest to fascynujące i… przerażająco zabawne. Jak nasza egzystencja, gdyby na nią spojrzeć z jakiegoś ponadludzkiego dystansu”. / Tadeusz Burzyński „Gazeta Wyborcza” z 9.11.1996

18 listopada po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórcami, które poprowadzi Roman Pawłowski.

Roman Pawłowski – kurator teatralny, dramaturg, publicysta. Jako dramaturg współpracował z takimi reżyserami, jak Grzegorz Jarzyna, Luk Perceval, Marcin Wierzchowski, Wojtek Ziemilski. Absolwent teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, w latach 1994–2012 dziennikarz działu kultury „Gazety Wyborczej”. Laureat Nagrody im. Zbigniewa Raszewskiego dla najlepszego polskiego krytyka teatralnego (1995). Propagator teatru dokumentalnego i dramatu współczesnego; redaktor antologii polskich sztuk współczesnych „Pokolenie porno i inne niesmaczne utwory teatralne” (2003) oraz „Made in Poland. Dziewięć sztuk teatralnych z Polski” (2006). Jako kurator współtworzył takie festiwale, jak Festiwal Sztuki Reżyserii „Interpretacje” w Katowicach, Festiwal Nowa Klasyka Europy w Łodzi, Festiwal „Da, da, da!” w Warszawie. Jest współtwórcą i kuratorem festiwalu Sopot Non-Fiction, jedynego w Polsce corocznego przeglądu teatru dokumentalnego. Prowadzi autorskie warsztaty z teatru non-fiction w Laboratorium Nowych Praktyk Teatralnych na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Opublikował m.in. leksykon „New Polish Drama: Polish Drama in the Face of Transformation” (2008) oraz zbiór wywiadów z czołowymi polskimi twórcami, twórczyniami, teoretykami i teoretyczkami na temat przyszłości kultury „Bitwa o kulturę #przyszłość” (2015) wyróżniony nagrodą „Gazety Wyborczej” w Lublinie „Strzała 2015”. Od 2014 związany z TR Warszawa, gdzie odpowiada za rozwój linii programowej teatru oraz pracę z młodymi twórcami i twórczyniami. Publikuje w OKO.press i „Notatniku Teatralnym”.