Rapeflower

Hana Umeda w swoim nowym wysmakowanym wizualnie performansie, zrealizowanym w Teatrze Komuna Warszawa, stawia pytanie, jak uczciwie opowiadać o gwałcie, nie idąc ani w tabuizację tematu, ani w sceniczną pornografię. Nazywa „Rapeflower” śledztwem przeprowadzanym na własnym ciele. Rozciąga przy tym doświadczenie gwałtu na stan ciągły, a nie jedno traumatyczne zdarzenie.

Artystka przywołuje tradycję japońskiej XIX-wiecznej sztuki tańca jiutamai, który wykonywany był wyłącznie przez kobiety i który nierzadko przynosił im doświadczenie przemocy. W niewielkich pomieszczeniach i w trakcie zamkniętych pokazów bywały one ofiarami nadużyć seksualnych.

Ruch, napięcie ciała, jego zamknięcie i zamrożenie – na to wszystko zwracały uwagę mistrzynie jiutamai przekazujące wiedzę kolejnym pokoleniom tancerek. Jedną z nich jest właśnie Hana Umeda przyglądająca się przemocy wpisanej w tę tradycyjną technikę.

„Rapeflower” to odważny i poruszający performans o odbudowywaniu siebie. Twórczyni mówi: „Identyfikując się jako przetrwanki, często milczymy. Nie chcemy, aby na nasze żywe ciała była projektowana figura ofiary. Stajemy się niewidzialne przez ucieczkę od bycia postrzeganymi jako obiekty litości. Unikając konfrontacji z doświadczeniem gwałtu, skazujemy się na przymus powtarzania traumatycznej sytuacji lub jej aspektów w poszukiwaniu utraconej kontroli”.

Trailer

Recenzje

„W jej performansach osobiste doświadczenia zyskują zdecydowanie szerszy, pozaosobisty wymiar i rezonans, odnosząc się do takich tematów jak: obecność artystek w przestrzeni publicznej, medialnej i wyobraźni zbiorowej, funkcjonowanie na pograniczu różnych kultur i tradycji, przemoc religijna oraz seksualna. Performerka nie tworzy więc spektakli tylko o sobie i zachęca do odbioru przekraczającego jej doświadczenie”.
Monika Kwaśniewska „Przetrwanki”, „Dialog ”

 „W Polsce nieczęsto oglądać można spektakle wbijające w fotel. Szczególnie rzadko taki efekt wywołują przedstawienia minimalistyczne. Należący do tej kategorii monodram Hany Umedy „Rapeflower” to taneczno-teatralne solo o wysmakowanej estetyce wizualnej i ruchowej, co w zestawieniu z poruszanym w nim tematem wywołuje porażające wrażenie”.
Julia Hoczyk „Kwiat mego sekretu”, „Czas Kultury”