Filozofia ucieleśniona

Nie trwało istnienie, nie istniało trwanie:
i nie było horyzontu, ani nic poza nim.
Skąd poruszenie? Skąd z całości nieistnienia
istnienia rozłączność? Niezgłębiona.
widzenia dwóch, poznanie dwóch
możliwe w czasie, co nie upływa
i nie trwa momentalnie jedynie.
Wszerz rozciąga się nić. Pragnienie.
Spaja toń i przestrzeń nieskończoną (…).
„Nasadiya Sukta”, „Rigveda” X 129

Tegoroczną inspiracją festiwalowej praktyki Natasza Moszkowicz czyni rygwedyjski hymn „Nāsadīya Sūkta”. Sięga po niego po raz kolejny. W 2019 roku zainspirowała się nim, realizując projekt poetycko-fotograficzny „Minimum Wizji”, którego zalążkiem było proste doświadczenie codziennego oglądania spotkania wód Oceanu Indyjskiego z niebem. To pochłaniające doznanie niemożliwego, zachodzące wyłącznie w oku obserwatora. Widok, który stawia umysł w stan paradoksalnego poznania i daje początek kreacji – nieskończonemu ludzkiemu staraniu zawierania nierzeczywistości widzeń w rzeczywistych formach. I niemniej, a może przede wszystkim, dający początek poezji i filozofii – powołaniu do ujmowania w słowa i splatania ze słów nici prowadzących istnienie ku temu, co niepojęte.

Warsztaty „Filozofia ucieleśniona” to okazja do praktyki intensywnie przetwórczej, wspierającej jasność widzenia i ożywiającej zadowolenie z życia – w ciele, wobec siebie nawzajem, w kosmosie.

Co zasila twórczy projekt urzeczywistnienia?
Co czyni możliwym pojmowanie i ekspresję natury życia w poruszeniach osobowego Ja?
Świadomość jego skończoności czy elementarnej nieskończoności istnienia?
Może transcendencja wyrazów tego, co w tej samej chwili zdaje się być i czego, jak się zdaje, nie ma?

W nieporuszonej ciszy atomowe wrzenie?

Stawiając krytyczne dla egzystencji pytanie o to, jak się w skończoności osobowego życia spełniać, transcendując osobowe czucie widzenia na tyle, by się wraz z kosmosem po prostu… rozszerzać?

I zamiast do kreacji dróg, sposobów czy strategii „radzenia sobie” pytanie to zawraca mnie do wyrażonej w tym hymnie przed ponad trzema tysiącami lat refleksji dotyczącej tajemnicy ludzkiego sprawstwa i ludzkiej niemocy – jak to jest, że Ja w ogóle czuje, widzi, myśli? Jakie są tego przyczyny i konsekwencje?

A wnioski płynące z tej refleksji na powrót kierują spojrzenie ku horyzontowi poznania, stawiając świadomość w wielkiej pokorze wobec nuklearnego potencjału przetworzeń – niszczenia i kreacji porządków, konwencji ludzkiego współbycia oraz doświadczania w jedynej znanej nam w kosmosie przestrzeni życia… Ujawniając przy tym wielką potrzebę akceptacji ograniczenia osobowej/zbiorowej świadomości w korzystaniu z elementarnego potencjału istnienia…

Ciemność w ciemności jedyna, nie znająca początku.
Nieprzeniknione jej wody.
Na raz z nicości istnienie.
Mocą gorąca kreśli horyzont doświadczenia.

Co zrodzić może i do jakiego działania zapraszać wielki spokój i wielkie uniesienie?
Natasza Moszkowicz