Studio Dwóch Ścieżek

Przemysław Błaszczak studiował filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. Aktor, reżyser i pedagog. Od 1995 jest związany z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego  (do 2006 – Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych). W latach 1996–1999 pracował w Teatrze Pieśń Kozła, a od 2004 do 2019 w Teatrze ZAR. W latach 2012–2019 współpracował z Theodorosem Terzopoulosem i kształcił się w zakresie jego autorskiej metody treningu aktorskiego. Od 2005 uprawia japońską sztukę walki aikido (aktualnie w stopniu 3 dan fukushidoin) pod okiem sensei Piotra Masztalerza 6 dan. W 2011 roku pobierał nauki jako uchideshi (uczeń) u shihana Juby Noura 6 dan w Meksyku. Prowadzi regularne treningi w dojo Na Grobli Aikikai, które założył i które jest częścią stowarzyszenia Birankai Polska. W 2005 przebywał w Japonii na zaproszenie Toshiego Tsushitoriego, gdzie trenował shintaido – japoński system prowadzący do integracji ciała i głosu poprzez trening oparty na tradycyjnym karate. Założyciel i lider Studia Kokyu. Pomysłodawca, twórca i kurator festiwalu „Sakura. Wrocławskie dni japońskich inspiracji”.

Studio Dwóch Ścieżek, w oparciu o doświadczenia liderów Studia w zakresie sztuk walki, Przemysława Błaszczaka (aikido) i Jakuba Gontarskiego (capoeira), podjęło poszukiwania treningu, w którym najważniejsze są idee konfrontacji i pogłębionego rozumienia funkcji treningu w pracy studyjnej. Pierwszy etap pracy skoncentrowany był na „dwóch ścieżkach” – dwóch odmiennych tradycjach ruchowych, japońskiej i brazylijskiej, oraz stanowił próbę znalezienia obszaru wspólnego, z którego czerpać mógłby performer czy ogólniej „człowiek praktykujący”. Sięgnięcie do źródłowych technik miało stać się impulsem do budowania szerokiej kompetencji ruchowej i poszerzania spektrum zdolności psychofizycznych. Zarówno pogłębione badanie zależności pomiędzy aikido a capoeirą, w tym proponowanych przez liderów modeli treningu, jak i inspiracje z poszukiwań pozostałych członków Studia (Karolina Brzęk, Agnieszka Rybak, Tomáš Wortner) otworzyło nowy etap pracy. Istotne stało się skupienie na jednej wybranej ścieżce, by umożliwić lepszą komunikację z daną tradycją oraz jej bardziej klarowną transmisję do działań performatywnych. Obecnie wokół dwóch głównych, realizowanych niezależnie ścieżek koncentrują się mniejsze formy poszukiwań podejmowanych przez członków Studia.