BodyPedia

Dr hab. Wojciech Baluch jest adiunktem w Katedrze Performatyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1998 roku jako stypendysta Fulbrighta przebywał w Cognitive Linguistics Departament na Uniwersytecie SUNY w Buffalo, a w 2000 roku wizytował Uniwersytet w Pittsburgu, gdzie prowadził zajęcia poświęcone zagadnieniom semantyki kognitywnej. Był organizatorem serii konferencji młodych badaczy teatru poświęconych wybranym zagadnieniom teorii teatru. Odbył staż na Freie Universität w Berlinie oraz na Uniwersytecie Środkowoeuropejskim w Budapeszcie. Jest współautorem monografii wydanych przez Katedrę Performatyki (wcześniej Katedra Dramatu): Dyskurs, postać i płeć w dramacie (2002), Oblicza realizmu (2007), Elementy dramatu. Analizy diagnostyczne (2009) oraz Polska dramatyczna 1. Dramat i dramatyzacje w XX wieku (2012). Zajmuje się przede wszystkim najnowszym dramatem polskim oraz współczesną kulturą medialną. Jest autorem książki poświęconej najnowszemu dramatowi polskiemu Po-między-nami. Słaby dyskurs w polskim dramacie współczesnym (2011).

Piotr Bursiewicz jest absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Posiada ponadtrzydziestoletnie doświadczenie z zakresu masażu sportowego i rehabilitacji sportowej, pracuje z reprezentantami różnych dyscyplin. Opracował nowatorski system pracy z pacjentem opierający się na 3 kluczowych elementach: szczegółowej diagnostyce, indywidualnie dobranych zabiegach terapeutycznych i edukacji w zakresie świadomości ciała i autoterapii. Odbył szkolenia m.in. w RPA, Tajlandii, Niemczech, Czechach, Chinach i Brazylii. Brał czynny udział w 40 operacjach ortopedycznych oraz wydarzeniach sportowych, warsztatach, sympozjach, a także międzynarodowych konferencjach sportowych, rehabilitacyjnych i radiologicznych. Prowadzi szkolenia i obozy o profilu sportowo-leczniczym. Jest członkiem Europejskiego Towarzystwa Radiologicznego, Polskiego Towarzystwa Mięśni, Ścięgien i Więzadeł oraz Komisji Medycznej Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Wielokrotny mistrz Polski w pływaniu.

Więcej informacji: www.rehabursiewicz.pl

Mirosław Kocur jest reżyserem i antropologiem teatru, dyrektorem Instytutu Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego i wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Wniósł znaczący wkład do performatyki i edukacji teatralnej. Jego badania, oparte na bogatym doświadczeniu teatralnym, skupiają się na rekonstrukcji źródeł teatru. Opublikował „Teatr antycznej Grecji” (2001, Nagroda indywidualna Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu oraz Dolnośląski Brylant Roku), „We władzy teatru. Aktorzy i widzowie w antycznym Rzymie” (2005, Nagroda im. Wojciecha Bogusławskiego), „Drugie narodziny teatru. Performanse mnichów anglosaskich” (2010), „Teatr bez teatru. Performanse w Anglii Wschodniej u schyłku średniowiecza” (2012), „Źródła teatru” (2013). Jest również redaktorem serii Interdisciplinary Studies in Performance wydawnictwa Peter Lang.

Tomasz Kubikowski jest profesorem Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Kierownik literacki Teatru Narodowego. Badacz teatru i performansu, tłumacz, edytor, krytyk. Autor książek: „Siedem bytów teatralnych. O fenomenologii sztuki scenicznej” (1994), „Reguła Nibelunga. Teatr w świetle nowych badań świadomości” (2004), „Teatralne doświadczenie Wilhelma Meistra” (2014), „Przeżyć na scenie” (2015), „Zjadanie psów” (2019), „An Actor Survives: Remarks on Stanislavsky” (2024). Ostatnio opublikował przekład „Rymów o starodawnym żeglarzu” Samuela Coleridge’a. Członek rad redakcyjnych czasopism: „Performer”, „Stanislavski Studies” i „New Theatre Quarterly”.

Sathyanarayanan Govindan Kutty Nair jest mistrzem (Gurukkal), sekretarzem i liderem zespołu prezentacyjnego CVN Kalari Sangham w Trivandrum (Kerala, Indie). Funkcje te odziedziczył po swoim ojcu – Gurukkalu Sri. C V Govindanie Kuttym Nairze w styczniu 2006 roku. Jest także mistrzem i lekarzem w Klinice Kalari Chikilsa działającej przy CVN Kalari. Zaczął uprawiać kalarippajattu w wieku 10 lat pod okiem swojego ojca, który był synem Sri. C.V. Narayanana Naira, wielkiego propagatora kalarippajattu, który wskrzesił wymierającą tradycję tej sztuki w latach 50. XX wieku. Sathyanarayanan był zwycięzcą Stanowych Mistrzostw Kalarippajattu w latach 1981 i 1982, od 1980 roku wielokrotnie prezentował kalarippajattu podczas krajowych i międzynarodowych wydarzeń (m.in. w Chinach i Hongkongu, Francji, Japonii, Kanadzie, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii). Jako pedagog prowadzi warsztaty kalarippajattu na uniwersytetach w Indiach i za granicą, a także współpracuje przy licznych projektach z badaczami, aktorami, tancerzami, artystami filmowymi i teatralnymi (m.in. Peterem Brookiem i Phillipem Zarrillim).

Piotr Masztalerz ukończył historię na Uniwersytecie Wrocławskim. Od ponad trzydziestu lat studiuje japońską sztukę walki aikido. Spędził wiele lat, podróżując w poszukiwaniu nauczycieli. Mieszkał m.in. w Wielkiej Brytanii, Francji i USA. Był uczniem legendarnego T. K. Chiba w San Diego. Wielokrotnie odwiedzał Japonię. Prowadzi Wrocław Aikikai Dojo, przez dwadzieścia lat pod jego okiem kształciło się tysiące adeptów sztuki walki w Polsce.  Przez wiele lat uczył aikido na kilku wrocławskich uczelniach, współpracował też z Instytutem Grotowskiego. Prowadzi regularne szkolenia aikido, m.in. w krajach europejskich, Rosji, Chile. Jest jednym z pionierów aikido w Kenii.

Mestre Cobra Mansa (Cinézio Peçanha) jest mistrzem stylu capoeira angola od roku 1986.
Odegrał ważną rolę w procesie rewitalizacji tego stylu. Założyciel Międzynarodowej Fundacji Stylu Capoeira Angola (Fundaçao Internacional de Capoeira de Angola) w Waszyngtonie (1996). Producent, konsultant i aktor w filmach dokumentalnych poświęconych sztuce walki capoeira. Współreżyserował film Gry ciała. Capoeira i jej rodowód (2014). Doktorant wieloinstytucjonalnego, multidyscyplinarnego programu (DMMDC) na Uniwersytecie Federalnym Stanu Bahia (UFBA) w Salvadorze w Brazylii.

Iwona Olszowska jest tancerką, choreografką oraz nauczycielką tańca współczesnego, świadomości ciała, kontakt improwizacji oraz improwizacji jako performance i Somatic Movement Educator według metody Body Mind Centering. Była kierownikiem artystycznym Eksperymentalnego Studia Tańca. Doświadczenie zdobywała w centrach tańca w Nowym Jorku oraz na uniwersytetach w Waszyngtonie, Alabamie i Calgary, na warsztatach Śląskiego Teatru Tańca i Centrum Animacji Kultury. Uczy w krakowskiej Hurtowni Ruchu, na Akademiach Muzycznych w Łodzi i Krakowie oraz w Warsaw Dance Department. Tworzyła spektakle i choreografie dla zespołu EST, Polskiego Teatru Tańca, Teatru Rozmaitości, Narodowego Starego Teatru i Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Występowała w USA, Kanadzie, Finlandii, Rosji, Anglii, Norwegii, Izraelu i Mołdawii. Tańczy solowo (ostatnio również w przestrzeniach alternatywnych) i wykonuje improwizacje strukturalne m.in. lecture performance oraz site specific. Tworzy Obszar Tańca w Teatrze Barakah w Krakowie.

Richard Shusterman pracuje w Dorothy F. Schmidt Eminent Scholar in the Humanities oraz jako dyrektor Center for Body, Mind, and Culture na Uniwersytecie Atlantydzkim Stanu Floryda. Jest filozofem i inicjatorem somaestetyki – uzyskał tytuły licencjata i magistra na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie oraz tytuł doktora na Uniwersytecie Oksfordzkim. Jego najważniejsze książki (opublikowane w wielu językach) to Thinking through the Body: Essays in Somaesthetics (2012), Body Consciousness: A Philosophy of Mindfulness and Somaesthetics (2008), Surface and Depth (2002), Performing Live (2000), Practicing Philosophy (1997) and Pragmatist Aesthetics (1992/2000), z których po polsku ukazały się Estetyka pragmatyczna. Żywe piękno i refleksja nad sztuką (Wrocław 1998), Praktyka filozofii. Filozofia praktyki. Pragmatyzm a życie filozoficzne (Kraków 2005) oraz Świadomość ciała. Dociekania z zakresu somaestetyki (Kraków 2010). Shusterman wykładał gościnnie w Chinach, Danii, Francji, Japonii, Niemczech, Norwegii, Polsce i Włoszech. Jest kawalerem francuskiego Orderu Palm Akademickich i twórcą dwóch projektów dla UNESCO. Praca profesjonalnego nauczyciela i terapeuty metody Feldenkraisa stanowi dla niego pożywkę do dociekań w sferze somaestetycznej.

Savvas Stroumpos w 2002 roku ukończył szkołę teatralną przy Narodowym Teatrze Grecji. W 2003 roku uzyskał tytuł magistra praktyki teatralnej Uniwersytetu Exeter. Od 2003 roku pracuje jako aktor Teatru Attis oraz asystent reżysera Theodorosa Terzopoulosa. Zagrał w następujących spektaklach Teatru Attis: Hamlet – lekcja Borisa Pasternaka, Prometeusz w okowach i Epigoni Ajschylosa, Impromptu „Ohio” Samuela Becketta, Ajaks – szaleństwo Sofoklesa (pierwsza i druga wersja), Ostatnia maska Costasa Logarasa, Persowie Ajschylosa, Kasandra Mariosa Pontikasa. Z zespołem Zero Point wyreżyserował Kolonię karną i Przemianę (dwie wersje) Franza Kafki, Jak wam się podoba Szekspira, Sprawiedliwych Camusa, Dokument, będący adaptacją tekstów Samuela Becketta, Primo Leviego i podkomendanta Marcosa, oraz Woyzecka Georga Büchnera, My według Zamiatina, Misję Heinera Müllera, Troas Dimitrisa Dimitriadisa, Kafka. Fragmenty Gÿorgya Kurtága oraz Czekając na Godota Samuela Becketta.