Back to Beckett

Jarosław Fret to założyciel i lider Teatru ZAR, reżyser, aktor, dyrektor Instytutu Grotowskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem „Armine, Sister”, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl „Medee. O przekraczaniu” z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” (2010). Spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli, a w 2019 roku Centrum Sztuk Performatywnych.

Jakub Fret urodził się we Wrocławiu. Student V roku Wydziału Aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Razem z zespołem aktorskim, laureat Grand Prix na 39. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi za spektakl dyplomowy „Hey U” w reżyserii Agnieszki Glińskiej.

Davit Baroyan urodził się w 1992 roku w Armenii. Jest absolwentem dwóch edycji Akademii Teatru Alternatywnego (2012 i 2016) oraz dziennikarstwa i animacji kultury. Prowadzi zajęcia z Kultury Ciała na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie filia we Wrocławiu. Od 2014 roku jest aktorem Teatru ZAR; występuje w spektaklach „Armine, Sister”; „Medee. O przekraczaniu”, „Mojry”, „Anhelli. Skowyt”, „Złowiony”. Wraz z Teatrem ZAR występował na międzynarodowych festiwalach teatralnych m.in. w Tokio, Rzymie, Sankt-Petersburgu, Oslo, Madrycie, Sybinie czy San Francisco. W 2019 zrealizował monodram „Trociny” na podstawie książki Krzysztofa Vargi. Współpracował z reżyserami filmowymi m.in. Janem Holoubkiem i Pawłem Maśloną oraz teatralnymi, np. z Leszkiem Mądzikiem, Danielem Jacewiczem i Darkiem Kowcunem. Prowadzi warsztaty teatralne dla amatorów i dla aktorów zawodowych z Polski i zza zagranicy. W 2020 roku hobbistycznie wydał rapowy album „Balans”.

Katya Egorova jest aktorką i wokalistką. Urodziła się w 1996 roku w Moskwie (Rosja). W 2018 roku ukończyła Moskiewski Instytut Borisa Shchukina (artystka teatru muzycznego i dramatycznego oraz kina). Grała w spektaklu „Mam’zelle Nitouche” w reżyserii V. Ivanova w Teatrze im. Vakhtangova. W latach 2017–2018 współpracowała z reżyserem Paulem Goodwinem (Wielka Brytania) w projekcie „Twelfth Night, or What You Will” oraz pracowała z Elizabeth Parkinson oraz Scottem Wisem (USA) w projekcie „Crazy for you!”. Ma ponad dziesięcioletnie doświadczenie wokalne w chórze – włączając w to utwory prawosławne, katolickie czy pieśni tradycyjne wielu krajów. W 2018 roku w Moskwie występowała na międzynarodowym festiwalu „Your Chance” w spektaklu „? and others”. W roku 2019 wraz z Teatrem ZAR prezentowała spektakl „Anhelli. Skowyt” na Olimpiadzie Teatralnej w Todze (Japonia) i Sankt-Petersburgu (Rosja). W roku 2018 brała udział w międzynarodowym projekcie organizowanym przez Instytut Grotowskiego  – Actor’s Hub: Japanese Traces. W latach 2018–2019 była jedną z uczestniczek projektu Instytutu Grotowskiego w Paryżu – Actor’s Atelier (Ateleier de l’acteur). Od roku 2019 jako aktorka bierze udział w projekcie IPAC we Francji. W tym samym roku dołączyła do obsady aktorskiej Teatru ZAR. Występuje w spektaklach Teatru ZAR „Anhelli. Skowyt”, „Złowione” i „Back to Beckett”.

Kamila Klamut na zaproszenie Grzegorza Brala i Anny Zubrzycki w 1996 roku uczestniczyła w pracach nad powołaniem Teatru Pieśń Kozła oraz grała w pierwszym spektaklu zespołu, „Pieśń kozła – dytyramb”. Od 1999 roku współpracuje z Jarosławem Fretem, z którym wyprawiała się do różnych zakątków świata w poszukiwaniu najstarszych zachowanych form muzyki. Jest współtwórczynią i współinicjatorką powstania Teatru ZAR. Gra we wszystkich częściach tryptyku Teatru „Ewangelie dzieciństwa”: „Uwerturze”, „Cesarskim cięciu” i „Anhellim”, prezentowanych m.in. w Londynie, Florencji, Rzymie, Paryżu, Los Angeles, Chicago, San Francisco, Rio de Janeiro, Sao Paulo, Kairze, Seulu, New Delhi, Pekinie (Olimpiada Teatralna) oraz Edynburgu, gdzie podczas festiwalu Fringe spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w sierpniu 2012 roku zdobył prestiżowe wyróżnienia: Total Theatre w kategorii teatr fizyczny oraz Herald Angel. W lutym 2014 roku miała miejsce premiera jej autorskiego spektaklu „Camille”, stworzonego wraz z Marianą Sadovską, którego inspiracją stało się życie i twórczość francuskiej rzeźbiarki Camille Claudel. We wrześniu 2014 roku podjęła współpracę ze Studiem Matejka i zagrała w „Harmonii Przeciwstawień. Polska” w reżyserii Mateja Matejki. W kwietniu 2015 na zaproszenie Milana Kozanka wzięła udział w Couch Corner Performance – projekcie tanecznym, który odbył się podczas festiwalu Cyrkulacje. Ściśle współpracuje z programem BodyConstitution realizowanym przez Instytut Grotowskiego w domenie research in practice. Brała udział w projekcie Teatru ZAR „Armine, Sister”.
kamilaklamut.pl

Aleksandra Kotecka od 2004 r. współpracuje z Teatrem ZAR. Brała udział w powstawaniu spektakli: „Ewangelie dzieciństwa“, „Cesarskie cięcie”, „Anhelli. Wołanie” oraz „Armine, Sister”. Autorka i współautorka muzyki do filmów oraz spektakli w Polsce i Stanach Zjednoczonych. Twórczyni studia produkcji muzycznej Foxterrier Production. Zajmuje się polifonicznym śpiewem gruzińskim, nad którym pracuje zarówno podczas wypraw źródłowych, jak i w ramach własnych poszukiwań. Wspólnie z Tomaszem Wierzbowskim tworzy linię muzyczną spektaklu Teatru ZAR „Anhelli. Skowyt”,  a także prowadzi projekt pracy nad polifonicznymi pieśniami gruzińskimi. Zajmuje się muzyką prawosławia, którą poznawała we Lwowie, Sankt Petersburgu i Supraślu. Efektami swoich poszukiwań dzieli się podczas warsztatów. Od 2019 prowadzi we Wrocławiu cykle rocznych warsztatów laboratoryjnej pracy VoiceLAB. Od 2020 ten program warsztatowy jest częścią francuskiego programu Qualiopi. Bada wpływ technik relaksacyjnych na pracę performera.

Od lat fascynuje się dźwiękiem, jego fizyczną naturą oraz nieskończonym potencjałem. W 2019 zaczęła współpracę z Biosonology Institute Art in Listening Accademy w Turynie. W 2022  ukończyła kurs uprawniający do pracy jako terapeuta dźwięku w nurcie stymulacji biosonologicznej.

 

Dominika Kozłowska to aktorka. Jest osobą niesłyszącą. Absolwentka studium szkoły artystycznej we Wrocławiu na kierunku aktorstwo (2020). Występowała w spektaklu „Wojna w niebie” w reżyserii Dominiki Feiglewicz, którego premiera odbyła się 30 czerwca 2018 w Cricotece w Krakowie. Spektakl otrzymał nagrodę podczas 2. edycji konkursu „The Best Off” za najlepszy spektakl teatru niezależnego. Brała udział w spektaklach Zosia w reżyserii Marty Streker w Muzeum Pana Tadeusza (spektakl online, 2020) oraz „Kopakonan – opowieści o kobiecie foce” w reżyserii Grzegorza Grecasa (2021). Obecnie przygotowuje rolę w spektaklu „Opowieści z wielkich bloków” w reżyserii Marty Streker (premiera planowana na początku marca 2022 roku).

Krystyna Krotoska swoją przygodę z teatrem rozpoczęła w czasie studiów na Uniwersytecie Wrocławskim, wiele lat występując w Teatrze Kalambur. W latach osiemdziesiątych otrzymała dyplom aktorki dramatycznej w trybie eksternistycznym, następnie przez wiele lat była aktorką Teatru Polskiego we Wrocławiu. Od lat współpracuje z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego, gdzie ma możliwość szlifowania swojego aktorskiego warsztatu. W 2002 roku zrealizowała tu swój Beckettowski monodram „no właśnie co”, na który złożyły się dwie jednoaktówki: „Nie ja” i „Kołysanka” oraz wiersz Becketta „no właśnie co”. W 2006 roku z międzynarodową grupą Bred in the Bone Theatre Company zrealizowała „Unreal City – a jazzed performance”, oparty na poemacie T.S. Eliota „Ziemia jałowa”.

Aleksandra Kugacz-Semerci ukończyła filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, jest aktorką, performerką. Pracuje w Studiu Matejka. Współtworzy Teatr Studio Czyczkowy kierowany przez Jerzego Weltera. Uczestniczyła m.in. w programie stażowym Teatru ZAR oraz w pracy z Anatolijem Wasiljewem w ramach programu Masters in Residence w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego, gdzie w 2013 roku miała miejsce premiera jej autorskiego spektaklu „Wyjścia”, inspirowanego współczesną historią i kulturą Rumunii. Z zespołem Studio Matejka brała udział w tworzeniu spektaklu site-specific o tytule „Harmonia przeciwstawień. Polska” (2014) oraz w realizacji filmu „No More Heroes” (2016). W latach 2015 i 2016 w ramach Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego zrealizowała projekt inspirowany powojennymi losami mieszkańców dawnego Breslau, którego efektem był monodram „Być u siebie”, projekt był współrealizowany z Towarzystwem Kultury Czynnej w ramach projektu „Nad rzeką czasu”. Wraz z Fundacją Jubilo współtworzyła projekt „Ukryte miasta” oraz spektakl „Czarna noc. Biały dzień”. Brała udział w pokazie „Palimpsesty przestrzeni. Rekonstrukcja” w ramach programu Tandem realizowanego przez Studio Matejka z tureckim kolektywem artystycznym Budalasultan z Izmiru (2016). Współtworzy spektakl „Wściekły człowiek” (2017–2018) przygotowywany przez Studio Matejka. Prowadzi warsztaty teatralne i z emisji głosu z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi.

Mertcan Semerci urodził się w Stambule. Ukończył aktorstwo na Uniwersytecie Bilkent na Wydziale Muzyki, Sztuk Scenicznych i Teatru. Pracował w Narodowych Teatrach w Ankarze i w Stambule, współpracował również z Tatbikat Sachnesi w Ankarze jako menadżer sceny i operator świateł. Jako aktor wystąpił w ponad dwudziestu sztukach teatralnych i tanecznych. Pasjonuje się ruchem i treningiem. Trenuje brazylijskie Ju Jitsu. Uczestnik programu edukacyjnego Bojowy Partnering. Mieszka w Polsce, od 2016 roku na stałe współpracuje ze Studiem Matejka, aktywnie uczestniczy w projektach i warsztatach zespołu. Brał udział w projektach i warsztatach pod kierownictwem lidera grupy Mateja Matejkę oraz współtworzył projekt zatytułowany „Wściekły człowiek. Wariacje w obronie gniewu” (2017-2018). Wziął również udział w projekcie „Suffering: On Our Perception of Pain” (2017) zespołu Alkemisterna z siedzibą w Geoteborgu pod kierownictwem Cecilii Lagerström. Nawiązał również współpracę z Teatrem Chorea z Łodzi, gdzie wystąpił w spektaklu „2.0.4.5. Metaphysical mini-opera” (2018) w reżyserii Tomasza Rodowicza. Od 2018 roku Mertcan Semerci pracuje jako aktor w Teatrze ZAR, gdzie brał udział w przedstawieniach takich jak „Medee”,  „Anhelli: Skowyt”, i współtworzył spektakl zatytułowany „Nobody Meets Nobody”. W 2022 roku został uhonorowany nagrodą „Super Diament” przez Prezydenta Miasta Wrocławia.

 

Orest Sharak urodził się w Karpatach na Ukrainie. W 2005 roku rozpoczął naukę aktorstwa na Państwowym Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. W latach 2007-2011 pracował w Teatrze im. Łesia Kurbasa, gdzie występował m.in. w spektaklach: „Metamorfozy” wg Owidiusza (2007), „Pięć elementów” w oparciu o opowieści Zen (2009), „Bohdan” według Klima (2009), „Uczta” na podstawie Platona (2009), „Król Lear” Shakesperae’a. W 2009 roku wspólnie z aktorami teatru założył zespół etniczno-ambientowy Kurbasy, którego praca skupiła się na poszukiwaniu elementów dramatycznych w ukraińskich pieśniach. W tym samym czasie współpracował z Teatrem Lalish (Wiedeń), Tomaszem Bazanem (Teatr Maat Project, Lublin), Marjaną Sadovską (Kolonia). W 2012 roku został aktorem Teatru ZAR: bierze udział w spektaklach „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie”, „Armine, Sister”, „Anhelli. Skowyt” i „Medee. O przekraczaniu”. W 2012 roku, po wyprawie na Sycylię, został członkiem grupy In Medias Res, która pracuje z pieśniami liturgicznymi z Korsyki, Sardynii i Sycylii. Od 2012 roku współpracuje z Matejem Matejką. Wziął udział w projekcie „Harmonia przeciwieństw. Polska” w reżyserii Mateja Matejki (premiera 2014), a także opracowywał muzykę do przedstawienia „Niezręczne szczęście”. Praktykuje grę na różnych instrumentach z rozmaitych kultur świata. W 2022 roku został uhonorowany nagrodą „Super Diament” przez Prezydenta Miasta Wrocławia

Marie Walker jest brytyjską aktorką i absolwentką Rose Bruford College w Londynie. Przez sześć miesięcy studiowała w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie w filli we Wrocławiu, w ramach wymiany międzynarodowej. Po ukończeniu studiów występowała na Festiwalu Fringe w Edynburgu w spektaklu „Limbo” (reż. Teresa i Andrzej Wełmińscy). W 2019 roku przeniosła się do Polski i rozpoczęła pracę w Studiu Kokyu. Jest współautorką i aktorką w spektaklu: „I come to you River: Ophelia Fractured”, który miał premierę w Instytucie Grotowskiego w listopadzie 2020 roku. Spektakl otrzymał nagrodę główną nurtu SzekspirOff Międzynarodowego Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku. Był prezentowany m.in. na Festiwalu Fringe w Stambule i w Teatro Espanol w Madrycie. W 2022 roku wzięła udział w spektaklu Teatru ZAR, „Back to Beckett”. Obecnie kontynuuje swoje poszukiwania w ramach regularnej pracy Studia Kokyu; współprowadzi warsztaty, jak i wydarzenia w ramach programu edukacyjnego studia. Uprawia Aikido – japońską tradycyjną sztukę walki w dojo Na Grobli Aikikai, pod okiem Przemysława Błaszczaka (sensei 2dan fukushidoin).

Tomasz Wiśniewski pracuje w Zakładzie Badań Scenicznych. W latach 2016–2019 był zastępcą dyrektora ds. naukowych w Instytucie Anglistyki i Amerykanistyki Uniwersytetu Gdańskiego. Jest pomysłodawcą festiwalu Between.Pomiędzy oraz założycielem Beckett Research Group in Gdańsk. W 2016 roku opublikował monografię „Complicite, Theatre and Aesthetics” (Palgrave Macmillan), a w 2006 roku książkę „Kształt literacki dramatu Samuela Becketta” (Universitas). Redaktor naukowy kilkunastu wydawnictw naukowych, w tym „Samuel Beckett. Tradycja – awangarda” (WUG, 2012), „Back to the Beckett Text” (WUG, 2012), „Beckett w XXI wieku. Rozpoznanie” (WUG, 2017) oraz „Beckett w Polsce” („Tekstualia”, 2018). Autor artykułów o współczesnej literaturze i teatrze wydanych w Polsce, Wielkiej Brytanii, Francji, Austrii, Brazylii i w Stanach Zjednoczonych. Jest redaktorem merytorycznym (język angielski) w kwartalniku „Tekstualia”. Współpracuje z portalem The Theatre Times oraz wydawanym przez Instytut Sztuki PAN kwartalnikiem „Konteksty”.  Od 2018 roku członek zarządu Polish Association for the Study of English (PASE) oraz Rady Programowej Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego. Jego obecne badania dotyczą dramatu i teatru irlandzkiego.

Jacek Zawadzki ukończył Państwowe Studium Aktorskie w Gdańsku (1984). Pracował jako aktor Teatru Współczesnego (1984–1989) w Szczecinie, członek trupy teatralnej PUR z Londynu (1990–1992), aktor Teatru Kana w Szczecinie (1992–1997), gdzie zrealizował „Moskwę–Pietuszki” i „Noc” według Wieniedikta Jerofiejewa w reżyserii Zygmunta Duczyńskiego. „Noc” otrzymała dwie prestiżowe nagrody na festiwalu Fringe w Edynburgu (1994). W latach 1997–1999 mieszkał w Edynburgu i pracował dla European Art Foundation Richarda Demarco, był też członkiem grupy performerskiej The Elements i zrealizował „At the End of On-Line” – film science fiction dla BBC 2. Występował w Teatrze Polskim w Szczecinie (1999–2001). Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych (2001–2012) współpracował z University of Illinois w Chicago, prezentując „Moskwę–Pietuszki” i prowadząc warsztaty teatralne. Zrealizował pięć filmów krótkometrażowych z amerykańską reżyserką Rene Kerkman i współzałożył zespół bluesowo-rockowy Banana Street Band. Obecnie współpracuje z Instytutem Grotowskiego. Regularnie gra dwa monodramy: „Moskwę–Pietuszki” oraz „Hantio”.