Completorium – Miserere

Stowarzyszenie „Schola Gregoriana Silesiensis” powstało we Wrocławiu w 2002 roku, gromadząc śpiewaków zespołów: Schola Gregoriana Silesiensis i Schola Mulierum Silesiensis. Celem Stowarzyszenia jest badanie średniowiecznych źródeł muzyczno-liturgicznych, nauka i popularyzacja śpiewu tradycyjnego i dawnego, organizowanie projektów kulturalnych w dziedzinie muzyki dawnej, liturgicznej i tradycyjnej, przeprowadzanie wypraw badawczych i innych wydarzeń związanych z szeroko pojętą tradycją chrześcijańskiej Europy. Członkami Stowarzyszenia są miłośnicy tradycji, pasjonaci śpiewu, zawodowi etnolodzy, filologowie, muzycy i twórcy innych sztuk.

Stowarzyszenie realizuje m.in. warsztaty, koncerty, spektakle teatralne (np. prezentacje średniowiecznych dramatów liturgicznych we współpracy ze Scholą Teatru Węgajty), przygotowuje własne koncerty chorału i pieśni tradycyjnych. W latach 2002–2009 prowadziło projekt muzyczny „Zanurzeni w tradycji”, od 2012 roku realizuje program badawczo-muzyczny „Chorał sarmacki”. Od 2010 roku przy Kościele Pokamedulskim na warszawskich Bielanach działa Szkoła Śpiewania Chorału, a w 2012 powstał Chór Sarmacki im. G.G. Gorczyckiego.

Stowarzyszenie współpracuje z instytucjami o podobnym profilu działania, m.in. z Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego, z Zakładem Narodowym im. Ossolińskich, ze Stowarzyszeniem „Muzyka dawna w Jarosławiu”, z Dominikańskim Ośrodkiem Liturgicznym. W 2015 roku rozpoczęło współpracę z Parafią Katedralną św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu.

Stowarzyszenie nagrało dotychczas pięć płyt z muzyką średniowieczną i barokową.
Więcej informacji: http://www.ssgs.pl

In Medias Res to zespół, który powstał z inicjatywy Jeana-François Favreau w 2010 roku, po zakończeniu pierwszego seminarium VoicEncounters, poświęconego fenomenowi łacińskich konfraterni. Zespół bada tradycje dawnej muzyki katolickiej, z jednej strony studiując zapisy nutowe oraz archiwalne materiały dźwiękowe, z drugiej poprzez spotkania i praktykę in situ z kontynuatorami tradycji oralnej. Język łaciński jest podstawą doboru repertuaru, na który składają się pieśni polifoniczne wykonywane przez konfraternie (Korsyka, Sardynia, Sycylia, Półwysep Apeniński), chorał gregoriański (tworzący pomost z tradycją bizantyjską), falsobordone oraz pieśni z barokowych manuskryptów.

Konstelacja, która rozwinęła się w Europie wokół chorału gregoriańskiego od czasów średniowiecza stanowi wielkie bogactwo zarówno pod względem muzycznym, jak i społecznym. Przyjęła ona, wchłonęła i podtrzymała ślady wielu wpływów – od praktyk i wierzeń przedchrześcijańskich, po katolicką doktrynę pokuty i motywy baroku. Poszukiwania zespołu In Medias Res skupiają się nie tylko na muzyce, lecz także na badaniach kulturowych nad podstawami cywilizacji, opartymi na wokalnej dramaturgii życia i śmierci.

Zespół występował (z koncertami i „wokalnymi dramaturgiami”) w Polsce, Francji i Włoszech.

In Medias Res działa pod patronatem Instytutu Grotowskiego (Wrocław), Ośrodka Praktyk Teatralnych Lavauzelle (Janaillat, Francja) oraz w ramach grantu badawczego ADAMI. W skład zespołu wchodzą m.in. członkowie Schola Gregoriana Silesiensis i Teatru ZAR.

Więcej informacji: www.lavauzelle.org/inmediasres

Cuncordu de Cuglieri to czteroosobowy chór męski, który jest jednym z nielicznych przykładów połączenia tradycji wokalnej a tenores z rejonu Barbagii i tradycji Wielkiego Tygodnia reprezentowanego przez konfraternie.

Członkowie chóru wykonują Stabat Mater i Miserere, stojąc w półkręgu: głos basowy (su bassu) w środku, głos kontraltowy (su cuntraltu) po lewej, tenor (su tenore) – prowadzący melodię – po prawej, a trochę dalej „fałszywy tenor” (su tenore falzu). Fałszywy tenor odzywa się tylko sporadycznie, „poszukując” piątego głosu, tzn. naturalnej sumy pozostałych głosów, gdy harmonia osiąga punkt kulminacyjny. Przebywając w Cuglieri, członkowie chóru śpiewają, idąc pod górę w kierunku Bazyliki na szczycie, robiąc długie przerwy na zaczerpnięcie oddechu. Ten splot melodii i ciszy wyraża ducha Sardynii i duszę jej społeczności, pustkę i pełnię wyspy, jej piękno i smutek, jej dramat, jej ekstazę. Ale też radość. Bo Chór z Cuglieri czerpie również z tradycji świeckiej, ze śpiewu ucztujących pasterzy.

Więcej informacji: www.cuncordudecuglieri.it

Cunfraterna di a Serra to świecka wspólnota chrześcijańska, której członkowie są mieszkańcami Doliny Serra położonej we wschodniej części Korsyki. Konfraternia ma wymiar zarówno religijny, jak i towarzyski – jest obecna w najważniejszych momentach życia mieszkańców doliny, prowadzi działalność na rzecz lokalnej społeczności, wspiera najsłabszych i osoby samotne.

Wspólnotę, która łączy wszystkie pokolenia i wioski, powołano do życia w 1992 roku. Udało się w ten sposób wskrzesić wielowiekową tradycję mimo tego, że dolina stopniowo pustoszeje, bo wielu mieszkańców wybiera emigrację. Konfraternia gromadzi i chroni materialne i niematerialne dziedzictwo społeczności – tradycję śpiewu polifonicznego (pieśni sakralne i ludowe). Członkowie konfraterni nagrali album Laude.

Więcej informacji: www.cunfraterna-di-a-serra.com

Jak drzewo, które rośnie z dołu, nasza wspólnota zakorzeniona jest w wiejskim humanizmie, opartym na zrozumieniu przyrody i natury ludzkiej, ale wzrasta ku niebu, ku wiecznemu światłu.

Arciconfraternita del SS. Sacramento alla Madrice, Mussomeli (Konfraternia Najświętszego Sakramentu z Placu Madrice w Mussomeli) powstała w 1553 roku. Do XVII wieku jej członkowie gromadzili się w Kaplicy Najświętszego Sakramentu. Ponieważ braci przybywało, konieczne było wybudowanie nowej kaplicy na placu Madrice.

Członkiem konfraterni może zostać każdy, niezależnie od pochodzenia, kto wyrazi chęć praktykowania cnót dobroczynności, skromności i oddania.

Cuncordu de Orosei powstał w 1978 roku. Członkowie zespołu pielęgnują unikatową tradycję swojej wioski, prezentując ją na licznych festiwalach. Dotychczas wystąpili m.in. we Włoszech, Francji, Austrii, Czechach, Portugalii, Belgii i Holandii. Zespół współpracował z takimi artystami jak: Stefan Winter, Uri Cain, Dave Douglas, Gary Thomas, z zespołem Paul Motian Trio, Garym Thomasem, a także z reżyserem filmowym Paulem Fenkartem.

 Sardynia posiada wyjątkową tradycję śpiewu, muzyki i tańca, obejmującą dwie formy śpiewu polifonicznego: świecką tradycję śpiewanej muzyki tanecznej cantu a tenore (w której występuje śpiew gardłowy, tzw. caprizare, czyli „śpiew kozła”) oraz tradycję sakralnej muzyki obrzędowej cuncordu. Styl jest jednym z najbardziej archaicznych zjawisk językowych w gminie Orosei, która przez długi okres była odizolowana od bardziej dynamicznych ośrodków kulturowych.