Teatr świątynny kudijattam

KUDIJATTAM to obecnie jedyna forma niegdyś panindyjskiej tradycji sanskryckiego teatru klasycznego. Kudijattam jest jednocześnie najstarszą tradycją teatralną świata w nieprzerwanym trwaniu (ok. 2000 lat), która dotrwała do czasów współczesnych. Związane ze świątynią kudijattam pozostaje w gestii świątynnych rodów ćakjarów (aktorzy), nambjarów (muzycy) i nangjar (aktorki). Oni sami, jak i ich sztuka, podlegają rygorystycznym przepisom czystości rytualnej. Od drugiej poł. XX w. istnieje również nurt pozaświątynny tego teatru rządzący się odmiennymi zasadami. W realizacji i ekspresji scenicznej kudijattam odwołuje się w dużej mierze do zaleceń zawartych w Natjaśastrze (Traktat o teatrze), uzupełniając je o własne propozycje artystycznego wyrazu, szczególnie widoczne w rozbudowanej i ściśle określonej strukturze przedstawienia. Kontekst społeczno-kulturowy określa dzieje teatru kudijattam.