Krokodyl

Zamordowani są szczęśliwsi niż ocaleni, błogosławieni są nienarodzeni.

Bohaterka spektaklu nie miała szczęścia – została ocalona. Przeżyła obóz śmierci, uciekła z więzienia NKWD i z rąk fanatyków religijnych, przepłynęła wpław polską granicę. Przez te doświadczenia zapomniała, jak to jest żyć. Po co chodzić do sklepów, kupować ubrania? Ledwo zasklepiona rana zmienia się w głęboki uraz. Jak długo można go ukrywać, zasłaniać, zaklejać? Udawać, że go nie ma, że nie boli. Krzyczeć niemrawo, zakładać maskę odporności, zażywać ciągle środki przeciwbólowe. I tak przez dziesięciolecia, dopóki ponownie nie spotka swojego dręczyciela, swojego Tyrana. Swojego Krokodyla, który przez te wszystkie lata żył w jej wnętrzu.

Spektakl jest próbą nawiązania dialogu z bólem, próbą jego zrozumienia. Czy jest to błędne koło, czy jest z niego wyjście? Odpowiedź pozostaje otwarta tak długo, jak długo pozostaje otwarta rana.

„Krokodyl” został zrealizowany na styku różnych sztuk i technologii. To eksperyment z tekstem, który zaowocował narodzinami unikalnego gatunku – przypowieści dokumentalnej. To eksperyment z muzyką i multimediami, które przestają pełnić funkcję elementów estetycznych, a stają się niezależnymi wykonawcami. To eksperyment z ciałem i podświadomością aktora, polegający na wprowadzeniu ciała w stan kryzysu.

Spektakl bazuje na improwizacji, rozumianej jako reakcja ciała i świadomości aktora na bodźce, którymi mogą być muzyka, światło lub przestrzeń sceniczna, a także wzajemne oddziaływanie na siebie aktorów, którzy nie odgrywają ról, a jedynie zajmują pozycję w trójkącie zależnych relacji: Tyran – Ofiara – Wybawca.

Aktor jest jedynie instrumentem: Głosem, którym przemawiają Ci, którzy są pozbawieni tej możliwości; Ciałem, które reaguje na impulsy milionów ofiar na całym świecie; Zębami Krokodyla, które dają nieograniczoną władzę i nieograniczoną zależność od władzy.

Przestrzeń sceniczna daje widzom możliwość obserwowania dowolnego miejsca, a także siebie nawzajem. W ten sposób widz intuicyjnie wybiera formę percepcji spektaklu – wizualną, muzyczną lub narracyjną.

W spektaklu wykorzystano dokumentalne świadectwa politycznych więźniów na Białorusi – ich listy, piosenki, wiersze, wspomnienia bliskich. Ważną inspiracją dla twórczyń spektaklu była książka Viktora Frankla pt. „Psycholog w obozie koncentracyjnym”, z kolei opowiadanie Itala Calvino pt. „Nasłuchujący król” było głównym odniesieniem dla stworzenia figury Tyrana.

Projekt PerspAKTIV realizowany jest we współpracy z RAZAM, Ambasadą Kultury oraz Galerią Miejską Arsenał przy wsparciu finansowym Niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych.