Ubu Król

Raúl Alejandro Iaiza urodził się w 1964 roku w Kordobie w Argentynie. Reżyser teatralny i pedagog, z wykształcenia muzyk, założyciel i dyrektor artystyczny Teatru Regula contra Regulam w Mediolanie (Włochy). Reżyser wszystkich spektakli Regula Teatro. W latach 2000–2012 był asystentem reżysera, Eugenia Barby, w Odin Teatret w Holstebro (Dania), pracował nad spektaklami: Sól (spektakl Roberty Carreri), Sen Andersena, Don Juan w piekle i Chroniczne życie. Od 2007 roku prowadzi w Instytucie Grotowskiego projekt edukacyjny Regula contra Regulam, obejmujący programy edukacyjne (otwarte sesje pracy) i badawcze (Regola dei Laudesi, Fugue on Training). W latach 1994–2011 dyrektor i reżyser wszystkich spektakli Teatro La Madrugada w Mediolanie, m.in. Sprawa Dantona, Suchą stopą, Erodiàs/Testori. W latach 1999–2013 krajowy koordynator artystyczny projektu Mus–’e Italia Onlus organizowanej w Międzynarodowej Fundacji Yehudi Menuhina w Brukseli.

Jako reżyser i pedagog regularnie współpracuje z wieloma instytucjami, teatrami i festiwalami na świecie, takimi jak: Diaspora/National Theatre of Scotland (Glasgow, 2008), Hooyong Performing Arts Centre (Korea Południowa, 2008–2010), Symposium Grotowski (Canterbury, Wielka Brytania, 2009), Universidad Nacional de Cordoba, Festiwal Mercosur (Argentyna, 2009), Comedia Cordobesa (Argentyna, 2012), zespół Pange Lingua (Szwajcaria, 2012/2013), festiwal Tiyatro Gunleri, Państwowy Teatr w Izmirze (Turcja, 2013), Teatr Shoshim (Rumunia, 2014), Tequiméxico/Bardo Teatro (Meksyk, 2014), Teatro Abadia (Madryt, Hiszpania, 2015–2016).

Else Marie Laukvik (ur. w 1944 roku w Oslo) – aktorka, reżyserka i pedagog. Jedna z grupy pięciu młodych ludzi, którzy w 1964 roku w Oslo zgodzili się rozpocząć pracę z nieznanym wówczas Eugeniem Barbą. Następnie przeniosła się z grupą Barby do Holstebro (Dania). Jej doświadczenia aktorskie zostały opisane w książce The Actor’s Way pod redakcją Erika Exe Christoffersenena. Występując z Odin Teatret, Else Marie Laukvik pracowała równolegle jako reżyser w Teatret Marquez w Aarhus (Dania) w latach 1981–1991 i 1993–2004. Grała także w Teatro Tascabile di Bergamo (Włochy) w 1996 roku. Współpracowała jako niezależny reżyser z Munin Teatret (Dania, 1997), Teatro Actores Alidos (Włochy, 1999), Rogo Teatro (Włochy, 2002), Associazione Culturale Teatro dell’Albero (Włochy, 2003). W 2004 roku zaprezentowała swój spektakl Ingeborg Stuckenberg (Teatret Marquez) w Australii i Nowej Zelandii, prowadząc wykłady o historii Odin Teatret na lokalnych uniwersytetach. Współpracowała jako reżyserka z triem muzycznym Kabaret Wagon, realizując En tu pequeña vida (2005) oraz spektakl dla dzieci Małpia orkiestra (2006). W 2007 roku podjęła współpracę z duetem teatralnym Mia & Max, reżyserując spektakl kabaretowy Głodne tygrysy. Else Marie Laukvik jest autorką spektaklu Moje dzieci, prezentującego, na żywo i na filmie, wszystkie sceniczne wcielenia aktorki.

Laura Curino – scenarzystka i aktorka z Turynu, jedna z najwybitniejszych interpretatorek Narrative Theatre, łącząca w swojej pracy nową dramaturgię i teksty klasyczne. Współzałożycielka Teatro Settimo (Turyn). Przez 25 lat istnienia zespołu uczestniczyła w większości jego spektakli jako scenarzystka i aktorka. Od 2001 roku współpracuje z Teatro Stabile di Torino, Piccolo Teatro di Milano, a także wieloma festiwalami, teatrami, instytucjami, radiem i telewizją. Wykłada dramaturgię na Katolickim Uniwersytecie w Mediolanie oraz prowadzi warsztaty we Włoszech i za granicą. Autorka kilka sztuk, w których grała, m.in. Il dittico sulla storia della famiglia Olivetti, Il Signore del cane nero, Santa Impresa, Bella e Fiera. Od 2015 roku dyrektorka artystyczna Teatro Giacosa w mieście Ivrea (Włochy).

Isabelle Maurel (ur. w 1971 roku we Francji) jest tancerką i choreografką. Uczy afrykańskich tańców, improwizacji, afroamerykańskiej historii kultury i pedagogiki od 1999 roku w ośrodku Free Dance Song, prowadzonym przez Christiane de Rougemont. Reżyseruje spektakle uliczne, happeningi i choreografie teatru tańca od roku 2002. W 1989 roku rozpoczęła studia w zakresie historii sztuki i muzeologii w l’Ecole du Louvre, specjalizując się w sztuce współczesnej oraz sztuce Afryki i Oceanii. W 1994 roku, kiedy w Nowym Jorku poznała afroamerykańskich artystów konceptualnych, postanowiła poświęcić się sztukom performatywnym – myśleć i komunikować się za pośrednictwem sztuki tańca. Już wcześniej, od 1989 roku, pobierała lekcje u japońskiego tancerza butō Masakiego Iwany, z którym też występowała. W 1995 roku dołączyła do zespołu Young Planet Percussion Ensemble, kierowanego przez amerykańskiego kompozytora Eddiego Allena, z którym stworzyła liczne spektakle taneczne i muzyczne. Po spotkaniu z Elsą Wolliaston, z którą zatańczyła duet Rywalka Isztar (2002), rozpoczęła naukę tańca w Afryce Zachodniej. W 2008 roku została ambasadorką Międzynarodowej Fundacji Yehudi Menuhina. W tym samym roku rozpoczęła w Paryżu współpracę jako choreograf z organizowaną co roku inicjatywą feministyczną Le Parcours filles-femmes, realizując kilka spektakli. Od 2011 roku tworzy projekty choreograficzne dla Transignum Editions we współpracy z artystką sztuk wizualnych i wydawcą Wandą Mihuleac. Współpracuje też z Lilą Greene oraz Fundacją Eeg-Cowles w zakresie profesjonalizacji artystycznych projektów tanecznych w Afryce. Od 2013 roku Raúl Iaiza zaprasza ją do udziału w sesjach Regula Contra Regulam Teatro w Mediolanie i Instytucie Grotowskiego w Brzezince. W 2016 roku wzięła udział w projekcie „Ave Eva”, a także stworzyła 6/8 INDIGO-Cie Isabelle Maurel, projekt łączący poszukiwania, improwizację, tworzenie, międzydyscyplinarność i międzykulturowość.

Luis Torreão – aktor, reżyser i pedagog. Od 2000 roku prowadzi w Paryżu Compagnie Hippocampe z ośrodkiem szkolenia w zakresie współczesnej pantomimy. W latach 1996–2003 asystent Thomasa Leabharta, zarówno w Paryżu, jak i w Kalifornii. Praktykuje intensywną i dynamiczną formę mimu cielesnego Etienne’a Decroux. Jej dynamiczna intensywność wynika z tego, że przez 10 lat uprawiał capoeirę, co ma również duży wpływ na jego praktykę pedagogiczną. Od 2000 roku wyreżyserował i wystąpił w następujących spektaklach: Kolekcjonerzy (2015), Pokój Camille (Festival d’Avignon, 2010; Paryż, 2011), Labirynt 1 (Paryż, 2008), O mężczyznach i kobietach (Paryż, Perigueux and Reins, 2006), Traçado (Paryż, 2004), Labirynt-prototyp (Paryż, 2003), Koan (Paryż, 2002) i Kompozycje (Claremont/Los Angeles, 2000). Uczy m.in. mimu cielesnego w Marsylii (Coletif Impulsion), Lyonie (Arts en Scène school) i w Conservatoire de théâtre d’Orléans.

Dawid Żakowski jest aktorem, reżyserem i pedagogiem teatralnym, współzałożycielem Stowarzyszenia Sztuka Nowa, w ramach którego prowadzi profesjonalne badania technik teatralnych i praktyki w dziedzinie międzynarodowej wymiany teatralnej.
W latach 1997–2007 współpracował z Piotrem Borowskim i Studium Teatralnym jako aktor i asystent reżysera. Brał udział w spektaklach Studium: Północ, Człowiek, Henryk. Hamlet. Hospital, z którymi występował m.in. w Paryżu, Lille, Berlinie, Dusseldorfie, Moskwie, Montevideo, Caracas, Belo Horizonte, Sao Paulo, Neapolu, Palermo, Florencji, Zurychu. Jako aktor współpracował również z Teatrem Pieśń Kozła we Wrocławiu, NeTTeatre w Lublinie.
W ostatnich latach pracy twórczej realizuje projekty o charakterze interdyscyplinarnym, w ramach których wyreżyserował m.in. spektakle: Sylwia:Medea, Moja wolność – Moja niepodległość, Warsaw: in Between, Mapy Pamięci, ARTYSTA. Mechanika ucieczki.
Jest współautorem dwóch projektów z zakresu edukacji artystycznej i kulturalnej, kierowanych do młodzieży: „W poszukiwaniu tożsamości” i „PODAJ DALEJ – teatralna platforma wymiany technik”.
Jako pedagog teatralny prowadzi stałe zajęcia dla studentów Teatru Baza w Warszawie i studentów aktor Studia Romy Gąsiorowskiej w Warszawie oraz dla młodzieży w Miejskim Ośrodku Kultury w Sochaczewie i CPK w dzielnicy Praga Południe w Warszawie.
Od 2008 roku współrealizuje również międzynarodowe projekty badawcze: „Drought” (Limassol–Warszawa), „Lift Off” (Berlin–Frankfurt–Warszawa), „Regula contra Regulam” (Mediolan–Wrocław–Warszawa), „If It was My Street” (Gorlitz–Rennes–Warszawa), „Taburopa” (Lizbona–Kolonia–Bruksela–Warszawa).