Spotkanie z Robertem Pożarskim i członkami zespołu Scholi Gregoriana Silesiensis oraz prezentacja czterech zespołów śpiewaczych z Korsyki, Sardynii i Sycylii, prowadzenie Jean-François Favreau
Program Mediterraneas
15/04/2016 {piątek} 15:00
Sala Teatru Laboratorium
Wstęp wolny
Jean-François Favreau urodził się na Korsyce. Aktor, śpiewak, reżyser i badacz (doktor literatury francuskiej i filozofii). Prowadzi Ośrodek Poszukiwań Teatralnych Lavauzelle, jednocześnie, wspólnie z Marie-Geneviève L’Her tworzy teatr L’homme ivre. W latach 2008–2012 pracował z Teatrem ZAR, prowadząc poszukiwania w obszarze tradycyjnego śpiewu rejonu Morza Śródziemnego, dokąd organizował wyprawy, oraz biorąc udział w przedstawieniach tryptyku Ewangelie dzieciństwa. W 2010 roku stworzył we Wrocławiu zespół In Medias Res, który wykonuje pieśni łacińskie pochodzące z tradycji ustnej. Zespół przygotował koncert/dramaturgię muzyczną Ciemna jutrznia, prezentowany w Polsce, Francji i Włoszech. Jako aktor współpracował z Teatrem Tanto w Wiedniu, występując w Dociekaniach psa na podstawie tekstu Kafki. Brał udział w projekcie Pieśń nad pieśniami, kierowanym przez Serhija Kowałewycza. Obecnie współpracuje z Alexisem Forestierem (Les Endimanchés) w ramach projektów Mystery-of-mysteries i Le Dieu Bonheur. Po wystawieniu na początku lat 2000 tekstów Büchnera i Gombrowicza, asystując Valérie Grail (Théâtre du Soleil), pracuje teraz nad tekstem Marie, camera lucida Roberta Walsera.
W 2010 roku zaprogramował pierwszą edycję VoicEncounters, poświęconą fenomenowi łacińskich konfraterni.
Więcej informacji: www.lavauzelle.org
Robert Pożarski jest śpiewakiem i badaczem średniowiecznych źródeł rękopiśmiennych; w 1992 roku uzyskał dyplom solisty-śpiewaka w klasie prof. Edwarda Pawlaka w PSM II st. im. F. Chopina w Warszawie; wielokrotny student Międzynarodowej Letniej Akademii Muzyki Dawnej w Wilanowie w klasie śpiewu barokowego prof. Piotra Kusiewicza; studiował interpretację chorału średniowiecznego m.in. u Marcela Pérèsa w Paryżu; należy do grona założycielskiego Lektorskiej Schola Cantorum przy Warszawskim Metropolitalnym Seminarium Duchownym. Od 1995 roku śpiewak zespołu Bornus Consort, z którym nagrał cztery płyty; od 1996 także kantor Scholi Teatru Węgajty, z którą jako kierownik muzyczny zrealizował m.in. trzy średniowieczne dramaty liturgiczne: Ordo stellae, Ordo annuntiationis, Planctus Mariae oraz spektakl Miracula sancti Nicolai. Był jednym z sześciu solistów w międzynarodowym projekcie „Codex Calixtinus” w ramach festiwalu Culture 2000. Od 2000 roku jest kantorem i kierownikiem artystycznym wrocławskiej Schola Gregoriana Silesiensis, z którą nagrał płytę In agenda defunctorum – Missa Requiem Johannesa Ockeghema oraz zrealizował wiele projektów z dziedziny średniowiecznej muzyki liturgicznej. Od 2002 roku jest kantorem żeńskiej Schola Mulierum Silesiensis. W latach 2002–2009 realizował projekt muzyczny „Zanurzeni w Tradycji”, w 2012 roku rozpoczął nowy projekt muzyczny „Chorał sarmacki”, w ramach którego opracował i zaprezentował publicznie trzy programy koncertowe – „G.G.Gorczycki i chorał piotrkowski”, „Castrum doloris – staropolskie ceremonie pogrzebowe” oraz „Parvule pupule – sarmackie Boże Narodzenie” (wszystkie wydane na płytach w serii „Cantus sarmaticus”). Prowadzi warsztaty chorałowe i śpiew liturgiczny m.in. podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Dawnej „Pieśń naszych korzeni” w Jarosławiu.
Od 2009 roku jest kantorem Kościoła Pokamedulskiego w warszawskim Lesie Bielańskim.
Wykonuje również repertuar barokowy i współczesny (m.in. utwory wokalne i wokalno-instrumentalne Arvo Pärta). Ma w dorobku ponad dwadzieścia płyt.
Stowarzyszenie „Schola Gregoriana Silesiensis” powstało we Wrocławiu w 2002 roku, gromadząc śpiewaków zespołów: Schola Gregoriana Silesiensis i Schola Mulierum Silesiensis. Celem Stowarzyszenia jest badanie średniowiecznych źródeł muzyczno-liturgicznych, nauka i popularyzacja śpiewu tradycyjnego i dawnego, organizowanie projektów kulturalnych w dziedzinie muzyki dawnej, liturgicznej i tradycyjnej, przeprowadzanie wypraw badawczych i innych wydarzeń związanych z szeroko pojętą tradycją chrześcijańskiej Europy. Członkami Stowarzyszenia są miłośnicy tradycji, pasjonaci śpiewu, zawodowi etnolodzy, filologowie, muzycy i twórcy innych sztuk.
Stowarzyszenie realizuje m.in. warsztaty, koncerty, spektakle teatralne (np. prezentacje średniowiecznych dramatów liturgicznych we współpracy ze Scholą Teatru Węgajty), przygotowuje własne koncerty chorału i pieśni tradycyjnych. W latach 2002–2009 prowadziło projekt muzyczny „Zanurzeni w tradycji”, od 2012 roku realizuje program badawczo-muzyczny „Chorał sarmacki”. Od 2010 roku przy Kościele Pokamedulskim na warszawskich Bielanach działa Szkoła Śpiewania Chorału, a w 2012 powstał Chór Sarmacki im. G.G. Gorczyckiego.
Stowarzyszenie współpracuje z instytucjami o podobnym profilu działania, m.in. z Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego, z Zakładem Narodowym im. Ossolińskich, ze Stowarzyszeniem „Muzyka dawna w Jarosławiu”, z Dominikańskim Ośrodkiem Liturgicznym. W 2015 roku rozpoczęło współpracę z Parafią Katedralną św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu.
Stowarzyszenie nagrało dotychczas pięć płyt z muzyką średniowieczną i barokową.
Więcej informacji: http://www.ssgs.pl
Cunfraterna di a Serra to świecka wspólnota chrześcijańska, której członkowie są mieszkańcami Doliny Serra położonej we wschodniej części Korsyki. Konfraternia ma wymiar zarówno religijny, jak i towarzyski – jest obecna w najważniejszych momentach życia mieszkańców doliny, prowadzi działalność na rzecz lokalnej społeczności, wspiera najsłabszych i osoby samotne.
Wspólnotę, która łączy wszystkie pokolenia i wioski, powołano do życia w 1992 roku. Udało się w ten sposób wskrzesić wielowiekową tradycję mimo tego, że dolina stopniowo pustoszeje, bo wielu mieszkańców wybiera emigrację. Konfraternia gromadzi i chroni materialne i niematerialne dziedzictwo społeczności – tradycję śpiewu polifonicznego (pieśni sakralne i ludowe). Członkowie konfraterni nagrali album Laude.
Więcej informacji: www.cunfraterna-di-a-serra.com
Jak drzewo, które rośnie z dołu, nasza wspólnota zakorzeniona jest w wiejskim humanizmie, opartym na zrozumieniu przyrody i natury ludzkiej, ale wzrasta ku niebu, ku wiecznemu światłu.
Cuncordu de Orosei powstał w 1978 roku. Członkowie zespołu pielęgnują unikatową tradycję swojej wioski, prezentując ją na licznych festiwalach. Dotychczas wystąpili m.in. we Włoszech, Francji, Austrii, Czechach, Portugalii, Belgii i Holandii. Zespół współpracował z takimi artystami jak: Stefan Winter, Uri Cain, Dave Douglas, Gary Thomas, z zespołem Paul Motian Trio, a także z reżyserem filmowym Paulem Fenkartem.
Sardynia posiada wyjątkową tradycję śpiewu, muzyki i tańca, obejmującą dwie formy śpiewu polifonicznego: świecką tradycję śpiewanej muzyki tanecznej cantu a tenore (w której występuje śpiew gardłowy, tzw. caprizare, czyli „śpiew kozła”) oraz tradycję sakralnej muzyki obrzędowej cuncordu. Styl jest jednym z najbardziej archaicznych zjawisk językowych w gminie Orosei, która przez długi okres była odizolowana od bardziej dynamicznych ośrodków kulturowych.