Mira między A i Ż

Mira Żelechower-Aleksiun urodziła się w 1941 roku w Millerowie koło Rostowa. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu). Dyplom otrzymała w Katedrze Malarstwa Architektonicznego u prof. Stanisława Dawskiego w 1966 roku. Poza malarstwem zajmowała się również scenografią. Współpracowała z Włodzimierzem Hermanem w Teatrze Studenckim „Kalambur”, Jerzym Bielunasem, Kazimierzem Braunem we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Wiesławem Hejno w Teatrze Lalek we Wrocławiu, z Włodzimierzem Staniewskim w Ośrodku Praktyk Teatralnych „Gardzienice” oraz z Grzegorzem Bralem i Anną Zubrzycki w Teatrze „Pieśń Kozła”. W swoim dorobku ma udział w ponad osiemdziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych. Za najbardziej znaczące uważa uczestnictwo w wystawie „Polaków portret własny” w 1979 roku w Krakowie.

Mariusz Szczygieł jest reporterem i pisarzem. Od 1990 roku związany z „Gazetą Wyborczą”. Oprócz Hanny Krall, najczęściej przekładany z żyjących polskich reporterów; jego książki zostały wydane w 21 krajach. Za „Gottland” zdobył Europejską Nagrodę Książkową 2009, a w Polsce Nike Czytelników. Zdobywca tytułu Dziennikarz Roku 2013 w konkursie Grand Press. Za „Nie ma” zdobył podwójną Nagrodę Nike 2019 (w wyborze jury i czytelników). Debiutował w wieku 16 lat w tygodniku „Na przełaj”. W latach 90. znany z prowadzenia talk show „Na każdy temat”. Czechofil, autor kilku bestsellerowych książek o Czechach („Gottland”, „Zrób sobie raj”, „Laska nebeska”). Autor monumentalnej, trzytomowej antologii polskiego reportażu XX wieku „100/XX”. Odznaczony przez Prezydenta RP orderem Polonia Restituta. Nauczyciel wielu reporterów młodego pokolenia. Prowadzi autorskie zajęcia w Polskiej Szkole Reportażu. Zdobył nagrodę Autorytet 2015 w konkursie Mediator, przyznawaną przez studentów wszystkich szkół dziennikarskich w Polsce. Jest prezesem Fundacji Instytut Reportażu, która prowadzi znaną w Warszawie księgarnio-kawiarnię Wrzenie świata oraz wydawnictwo książkowe Dowody na Istnienie. Miłośnik czeskiej Pragi. Mieszka w Warszawie.

Zofia Gebhard jest historyczką sztuki i poetką. Pracowała w muzeach oraz jako dziennikarka. Przez długie lata była związana z wrocławską rozgłośnią radiową, wykładała w Akademii Sztuki Trzeciego Wieku. Nadal jest nauczycielką w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Wydała siedem tomików wierszy, napisała wiele tekstów o sztuce i artystach, jest autorką monodramów, słuchowisk radiowych i opowiadań. Kilka razy wystąpiła jako performerka i były to dla niej ważne działania ideowe. Powtarza za Ursulą K. Le Guin: „mój czas jest zajęty, jest zajęty życiem“.

Waldemar Okoń to historyk sztuki, poeta, krytyk artystyczny, kurator wystaw sztuki współczesnej, absolwent filologii polskiej i historii sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizuje się w historii sztuki XIX i XX wieku. Opublikował m.in. zbiory studiów poświęconych tej epoce w książkach: „Sztuka i narracja” (1988), „Alegorie narodowe” (1992), „Sztuki siostrzane” (1992), „Wtajemniczenia” (1996), „Stygnąca planeta” (2002) i „Przeszłość przyszłości” (2005). Wydał również tomy poezji: „Wiersze północne” (1989), „Poematy nadziemne” (2000), „Stonehenge” (2001), „Wersy dla Orfeusza” (2003), „Księga wersów” (2004), „Atlantyda” (2007), „Motyw Tespazjosa” (2013), „Cykle” (2016) oraz scenariusz widowiska teatralnego „Antoni S. czyli Wieża Babel” (1995) czy wybory prozy poetyckiej: „Zapisy bez daty” (1998), „Niebezpieczne małe prozy” (2015), „Granice pytań” (2016). Napisał również książki prozatorskie m.in. „Max z drugiej strony ulicy” (2015) i „Jestem jak echo. Rok 1983” (2017). Twórca koncepcji i redaktor naczelny wychodzącego od roku 2006 kwartalnika Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego „Quart”. Stypendysta Fundacji Lanckorońskich i Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej. Od 1996 roku członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich − obecnie prezes wrocławskiego Oddziału SPP. Pracuje w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego na stanowisku profesora.

Alina Drapella-Hermansdorfer to architektka, profesorka uczelni na Politechnice Wrocławskiej, gdzie zajmuje się krajobrazem oraz architekturą zrównoważoną; współzałożycielka Fundacji Hermansdorferów Top Modern Art, mającej na celu edukację, udostępnianie rodzinnej kolekcji oraz promowanie sztuki współczesnej w przestrzeniach publicznych. W realizacjach parkowych, jak park Tysiąclecia we Wrocławiu, którego jest współautorką, łączy naturalizm i site specific z krajobrazową narracją o historycznym związku człowieka z konkretnym miejscem. Prywatnie interesuje się religioznawstwem, mistyką oraz nurtami symbolicznymi w kształtowaniu przestrzeni.

Ewa Molenda–Pilecka to kulturoznawczyni, teoretyczka teatru, specjalistka z zakresu komunikacji społecznej. W przeszłości wykładowczyni Instytutu Kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Pomaturalnego Studium Animatorów Kultury „Skiba”. Członkini Rady Programowej „Błaźnic” – realizowanej corocznie we wrocławskim Muzeum Teatru rezydencji artystycznej Anny Zubrzycki. Od początku istnienia tego społeczno-artystycznego projektu współtworzy go z Anną Zubrzycki. W kolejnych edycjach pełniła funkcję organizatorki i prowadzącej debaty.