Orzech. Wiewiórka

Chociaż wydaje się to nieprawdopodobne, na początku miał być duet. Poszukując jego treści, formuły, esencji, tego, czym na scenie duet być może, a czym nie, dotarliśmy do przebogatej tradycji baletu klasycznego, a w jego obrębie do niesamowitego świata Dziadka do orzechów, baletu-instytucji, baletu-symbolu. Temat duetu ustąpił wtedy miejsca tematowi monumentalnego rytuału, który stanowi Dziadek do orzechów – zarówno jako granie baletu, jak i chodzenie na niego. Jest on bowiem najpopularniejszym baletem wszech czasów, popularniejszym nawet niż Jezioro łabędzie (także Piotra Czajkowskiego). Grywany zazwyczaj w okresie świąt Bożego Narodzenia, opowiada historię wigilijnego wieczoru w mieszczańskim domu i następującej po nim podróży bohaterów po magicznym świecie słodyczy, wróżek, tańczących kwiatów i płatków śniegu – nieodmiennie ściągając do gmachów oper tłumy publiczności na całym świecie.

Historia i libretto różnią się niekiedy wręcz fundamentalnie, w zależności od inscenizacji. W świecie baletu fabuła i postaci traktowane są, jak się okazuje, ze swobodą, rygorystycznie zaś podchodzi się do muzyki i tańca, połączonych ze sobą w nierozerwalnym związku. Podejście takie różni się od reguł pracy w tańcu współczesnym, co z jednej strony jest odświeżające, z drugiej zaś stanowi bardzo konkretne wyzwanie. Orzech. Wiewiórka to koniec procesu przetwarzania takiego wyzwania.

Atmosfera świąt, wigilia, bajkowa podróż, taniec i muzyka sprzęgnięte w duet to koncepcje, tematy nad którymi pracowaliśmy. Proces ten sprowadzał się w dużej mierze do stawiania pytań: jaka atmosfera? jaka wigilia? jaka muzyka, jaki taniec? Wreszcie, kto jest orzechem, a kto wiewiórką? (Co jest próbą odniesienia się do siły płci kulturowej określanej przez kostium baletowy.) W efekcie otrzymaliśmy taniec, obraz świąt i świętujących inne od klasycznych, ale może za to bliższe doświadczeniom widza.