Ostatnie pisanie afiszy

Po ćwierci wieku przed monitorem Barbara Kaczmarek wraca do początków swojej pracy w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego. Całkowicie analogowo, ołówkiem, kredką i pisakiem, na papierze, zamierza publicznie pisać afisze – osobiste, chociaż związane z Instytutem. Jednak przeciwnie do zwykłych afiszy, informujących o przyszłości, która ma stać się teraźniejszością, te będą przywoływać do teraźniejszości przeszłość. Ale czy zdarzenia, które nas kształtują, to naprawdę przeszłość? 

Pracując w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego (wcześniej Ośrodku Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych) od początku jego istnienia, autorka miała możliwość zetknięcia się z wieloma wybitnymi twórcami i wyjątkowymi wydarzeniami artystycznymi.

„Wszystkie informacje przechodziły przez moje ręce – od najmniejszych do największych, od najważniejszych do marginalnych. Wszystkie nazwiska, nazwy, godziny, miejsca. Ileż tego było przez lata… Ludzie, spektakle, wykłady, wystawy, koncerty pozostawiają w głowie ślady, tworząc kapryśne i nieregularne wzory na tkaninie pamięci. Oczywiście, indywidualne wspomnienia niekoniecznie pokrywają się z najważniejszymi wydarzeniami w historii Instytutu, a na dodatek pamięć potrafi w sposób zaskakujący mieszać realne wydarzenia z fikcją.
Wtedy to, co się przypomina, świadczy bardziej o wspominającym niż o wspomnianym”. 

Barbara Kaczmarek

Przygotowując się do „Ostatniego pisania afiszy”, autorka przygląda się meandrom własnej pamięci. Pisane w trakcie spotkania afisze stanowić będą ilustrację owego przeszukiwania pamięci. Być może autorski wybór zostanie uzupełniony afiszami zainspirowanymi wspomnieniami gości. Scenariusz działania wykazuje wszelkie podobieństwo do zabytkowych dywanów berberyjskich.

„Ostatnie pisanie afiszy” będzie również symbolicznym zakończeniem etatowej pracy Barbary Kaczmarek w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego.