Pejzaże

Davit Baroyan urodził się w 1992 roku w Armenii. Jest absolwentem dwóch edycji Akademii Teatru Alternatywnego (2012 i 2016) oraz dziennikarstwa i animacji kultury. Prowadzi zajęcia z Kultury Ciała na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie filia we Wrocławiu. Od 2014 roku jest aktorem Teatru ZAR; występuje w spektaklach „Armine, Sister”; „Medee. O przekraczaniu”, „Mojry”, „Anhelli. Skowyt”, „Złowiony”. Wraz z Teatrem ZAR występował na międzynarodowych festiwalach teatralnych m.in. w Tokio, Rzymie, Sankt-Petersburgu, Oslo, Madrycie, Sybinie czy San Francisco. W 2019 zrealizował monodram „Trociny” na podstawie książki Krzysztofa Vargi. Współpracował z reżyserami filmowymi m.in. Janem Holoubkiem i Pawłem Maśloną oraz teatralnymi, np. z Leszkiem Mądzikiem, Danielem Jacewiczem i Darkiem Kowcunem. Prowadzi warsztaty teatralne dla amatorów i dla aktorów zawodowych z Polski i zza zagranicy. W 2020 roku hobbistycznie wydał rapowy album „Balans”.

Urszula Dudziak jest polską wokalistką i kompozytorką jazzową. Uznaje się ją za jedną z najlepszych wokalistek jazzowych na świecie. Występowała i nagrywała wspólnie z takimi muzykami jak: Krzysztof Komeda, Bobby McFerrin, Herbie Hancock, Nina Simone, Sting i wielu innych. Koncertowała w niemal wszystkich krajach Europy, Azji i obu Ameryk, w tym w słynnej nowojorskiej Carnegie Hall oraz podczas Newport Jazz Festival. Ma niespotykaną skalę głosu, perfekcyjną intonację oraz unikalną technikę wokalną. Urszula Dudziak to zarazem kobieta o niezmierzonych pokładach optymizmu, którym obdarza wszystkich dokoła. Może w przypadku kogoś innego zabrzmiałoby to jak frazes, ale wystarczy znaleźć się na chwilę w jej obecności, żeby zrozumieć, że ta energia to prawdziwa supermoc. Urszula Dudziak zagrzewa inne kobiety do działania – bez względu na wiek. Pokazuje, jak czerpać z życia pełnymi garściami i chwytać każdą chwilę. Koncertuje, gra w tenisa, prowadzi traktor, buduje dom, bierze udział w spotkaniach „Power Speech”, napisała dwie książki („Wyśpiewam wam wszystko” oraz „Wyśpiewam wam więcej”), a także jest youtuberką, która aktywnie prowadzi swój vlog.

Strony Urszuli Dudziak:
Vlog Urszuli Dudziak na YouTuBe : https://bit.ly/YOUTUBE_Dudziak
FB: https://www.facebook.com/dudziakurszula
IG: www.instagram.com/urszuladudziak.official

Katya Egorova jest rosyjską aktorką i performerką. Absolwentka Moskiewskiego Instytutu Teatralnego im. Borisa Szczukina, który ukończyła w 2018 roku. Jako członkini Teatru ZAR uczestniczy w większości projektów zespołu. Ze spektaklem Teatru ZAR pt. „Anhelli. Skowyt” występowała na Olimpiadzie Teatralnej w Japonii i Rosji. Uczestniczyła w takich międzynarodowych projektach jak „Actors Hub” (2018) czy „Atelier de l’acteur” w Paryżu. Współpracowała z IPAC we Francji. Ma wieloletnie doświadczenie w śpiewie chóralnym, które obejmuje szeroki zakres muzyczny: od prawosławnych i katolickich pieśni po muzykę różnych narodów. Wraz z Teatrem ZAR współtworzy programy edukacyjne, takie jak „ZAR Intense” i „ZAR Sessions”.

Ponadto była asystentką reżysera i koordynatorką projektu „NUCLEAR WAR. look at how I’m forgetting you”, realizowanego w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego. W 2024 otrzymała nagrodę główną Nurtu Off 44. PPA Tukan Off (wraz ze współautorami – Henrykiem Mazurkiewiczem i Tati Lemeshevą) za spektakl pt. „niesamowita  słowiańszczyzna”.

Jarosław Fret jest reżyserem, aktorem, dyrektorem Instytutu Grotowskiego. Założyciel i lider Teatru ZAR, od 2021 roku w tandemie twórczym Studio Wachowicz/Fret. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem „Armine, Sister”, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl „Medee. O przekraczaniu” z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” (2010). Spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli, a w 2019 roku Centrum Sztuk Performatywnych.

Lekso Gremelashvili urodził się w Telawi w Gruzji. Jest śpiewakiem i muzykiem, zajmuje się muzyką kościelną i tradycyjną. Członek chóru cerkwi Anczischati w Tbilisi i zespołu Sakhioba. Nauczyciel muzyki tradycyjnej w różnych regionach Gruzji.

Kamila Klamut jest związana z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego od połowy lat 90. (do 2006 – Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych). Na zaproszenie Grzegorza Brala i Anny Zubrzycki w 1996 roku uczestniczyła w pracach nad powołaniem Teatru Pieśń Kozła. Od 1999 roku współpracuje z Jarosławem Fretem, z którym wyprawiała się do różnych zakątków świata w poszukiwaniu najstarszych zachowanych form muzyki. Jest współtwórczynią i współinicjatorką powstania Teatru ZAR i grała w prawie wszystkich spektaklach Teatru. Razem z Marianą Sadovską stworzyła autorski spektakl „Camille”, którego inspiracją stało się życie i twórczość francuskiej rzeźbiarki Camille Claudel. Ściśle współpracuje z Instytutem Grotowskiego w ramach programu BodyConstitution realizowanego w domenie research in practice. Obecnie bierze udział w projekcie „I Should Have a Party for All the Thoughts I Didn’t Say”, zainicjowanym i reżyserowanym przez Samanthę Shay (Source Material), który łączy światy Teatru Tańca Piny Bausch i Teatru ZAR.
www.facebook.com/kamilaklamut

Aleksandra Kotecka jest performerką wokalną, edukatorką głosu i technik oddechowych wyrastających z technik relaksacyjnych i jogi klasycznej, terapeutką falą dźwiękową pracującą zgodnie z nurtem teorii poliwagalnej. W latach 2004–2023 współpracowała z wrocławskim Teatrem ZAR. Brała udział w powstawaniu spektakli: „Ewangelie dzieciństwa“, „Cesarskie cięcie”, „Anhelli. Wołanie” oraz „Armine, Sister”. Autorka i współautorka muzyki do filmów oraz spektakli realizowanych w Polsce i Stanach Zjednoczonych. Twórczyni studia produkcji muzycznej Foxterrier Production. Zajmuje się polifonicznym śpiewem gruzińskim, nad którym pracuje zarówno podczas wypraw źródłowych, jak i w ramach własnych poszukiwań. Wspólnie z Tomaszem Wierzbowskim tworzyła linię muzyczną spektaklu Teatru ZAR „Anhelli. Skowyt”. Zajmuje się muzyką prawosławia, którą poznawała we Lwowie, Sankt Petersburgu i Supraślu. W 2019 powołała VoiceLAB – laboratorium pracy z głosem, który od 2020 jest częścią rządowego francuskiego programu doskonalenia zawodowego dla artystów – Qualiopi. Od lat fascynuje się dźwiękiem, jego fizyczną naturą oraz nieskończonym potencjałem. W 2019 zaczęła współpracę z Biosonology Institute Art in Listening Accademy w Turynie. W 2022 ukończyła kurs uprawniający do pracy w charakterze terapeutki dźwięku w nurcie stymulacji biosonologicznej. Absolwentka certyfikowanego kursu Teorii Poliwagalnej w Polyvagal Institute USA. W 2023 jej projekt „Wtargnięcia” otrzymał stypendium Prezydenta Miasta Wrocławia.

Aleksandra Kugacz-Semerci jest aktorką i pedagożką teatralną związaną z Instytutem Grotowskiego we Wrocławiu. Ukończyła filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, a jej zainteresowanie teatrem i antropologią skłoniło ją do kontynuowania edukacji w zakresie sztuki teatralnej. Połączenie badań akademickich z praktyką sceniczną ukształtowało jej unikalne podejście do twórczości i pedagogiki. Od 2019 roku Aleksandra jest związana z Teatrem ZAR, w którym występuje w spektaklach takich jak „Anhelli. Skowyt”, „Medee. O przekraczaniu” i „Back to Beckett”. W tym samym roku wzięła udział w ekspedycji badawczej Teatru ZAR na Korsykę i Sardynię, gdzie zgłębiała tradycyjne pieśni. Zebrany materiał stał się inspiracją dla jej dalszych projektów artystycznych i badawczych. Razem z Jarosławem Fretem stworzyła spektakl „Nikt (nie) spotyka Nikogo”. W latach 2014–2018 była związana ze Studiem Matejka, z którego członkami i członkiniami współtworzyła takie projekty jak performans site-specific „Harmony of Contradictions: Poland” (2014) oraz film „No More Heroes” (2016). W ramach programu Tandem współpracowała z turecką grupą Budalasultan przy projekcie „Palimpsest of Space: Reconstruction ” (2016). W latach 2017–2018 występowała w spektaklu „Wściekły człowiek. Wariacje w obronie gniewu”. W 2015 i 2016 roku otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na realizację projektu „Be at Home”. Wystąpiła również w spektaklu „Life in This House is Over ”, stworzonym przez Samanthę Shay we współpracy z Source Material, Instytutem Grotowskiego i Pina Bausch Zentrum. Premiera spektaklu odbyła się w 2024 roku

Natalia Polovynka to śpiewaczka, aktorka teatralna i filmowa, reżyserka, pedagożka, założycielka i szefowa Lwowskiego Ośrodka Teatralnego „Słowo i Głos”. Studiowała muzykę w Państwowym Konserwatorium Muzycznym im. Mykoły Łysenki we Lwowie (klasa prof. Marii Tarnawieckiej), odbyła staż w Workcenter of Jerzy Grotowski w Pontederze we Włoszech. Wykonawczyni tradycyjnej muzyki sakralnej i świeckiej, romansu, muzyki klasycznej i współczesnej ukraińskiej muzyki akademickiej. Twórczyni projektów z pogranicza teatru i muzyki. Stosując unikalną teatralną metodykę pracy z głosem i śpiewem, prowadzi liczne warsztaty m.in. na Uniwersytecie Yale (USA) i Uniwersytecie Walijskim (Wielka Brytania). Pedagożka podczas „Atelier”, projektu edukacyjnego realizowanego w Instytucie Grotowskiego w latach 2007 i 2008. W latach 1988–2006 aktorka i dyrektora muzyczna Teatru im. Łesia Kurbasa we Lwowie. W latach 2003–2010 kierowała założoną przez siebie Pracownią Pieśni (Majsternia Pisni). W 2010 roku zainicjowała i od tej pory prowadzi we Lwowie Akademicki Teatrаlny Ośrodek Badań i Edukacji Artystycznej „Słowo i Głos”. Laureatka wielu wyróżnień, w tym Państwowej Nagrody im. Tarasa Szewczenki oraz wyróżnień otrzymanych na wielu międzynarodowych festiwalach teatralnych i filmowych m.in. Silver George Award dla najlepszej aktorki za pierwszoplanową rolę w filmie „Bracia. Ostatnia spowiedź” (reż. Victoria Trofimenko, 2013). W ubiegłym roku została nagrodzona pięcioma nagrodami podczas prestiżowych międzynarodowych festiwali filmowych w USA, Kanadzie, Włoszech i w Ukrainie za główną rolę w filmie „Matka Apostołów” (reż. Zaza Buadze, 2020), opartym na prawdziwej historii wojny Rosji z Ukrainą w 2014 roku.
wordvoice.org

Mertcan Semerci urodził się w Stambule. Ukończył aktorstwo na Wydziale Muzyki i Sztuk Dramatycznych Uniwersytetu Bilkent. Występował w ponad 20 spektaklach teatralnych i tanecznych w Stambule oraz Ankarze, zdobywając uznanie za swoją ekspresję fizyczną i zaangażowanie w poszukiwanie innowacyjnych praktyk teatralnych. W 2016 roku przeprowadził się do Polski i dołączył do Studia Matejka, z którego członkami i członkiniami współtworzył spektakl „Wściekły człowiek. Wariacje w obronie gniewu” oraz brał udział w warsztatach prowadzonych przez Mateja Matejkę. Współpracował także z zespołami międzynarodowymi, takimi jak Alkemisterna w Göteborgu („Suffering: On Our Perception of Pain ”) oraz Theatre CHOREA („2.0.4.5. Metaphysical Miniopera”). Od 2018 roku jest kluczowym członkiem Teatru ZAR, działającego przy Instytucie Grotowskiego. Wystąpił w produkcjach takich jak „Medee. O przekraczaniu”, „Anhelli. Skowyt” oraz „Back to Beckett”. W 2019 roku wziął udział w ekspedycjach badawczych Teatru ZAR na Korsykę i Sardynię, gdzie studiował tradycyjne pieśni. Materiał ten stał się integralną częścią jego dalszej pracy artystycznej. Był także współtwórcą spektaklu „Nikt (nie) spotyka Nikogo”, wyreżyserowanego przez Jarosława Freta we współpracy z Aleksandrą Kugacz-Semerci. Mertcan wystąpił również w spektaklu „Life in This House is Over”, wyreżyserowanym przez Samanthę Shay we współpracy z Source Material, Instytutem Grotowskiego i Pina Bausch Zentrum. Spektakl, którego premiera odbyła się w Instytucie Grotowskiego w 2024 roku, zgłębiał relację między rytuałem, głosem a dramaturgią fizyczną. Jako pedagog teatralny w Instytucie Grotowskiego, Mertcan prowadzi warsztaty badające relację między ruchem, głosem a aktorstwem, inspirowane sztukami walki i tradycyjnym śpiewem wielogłosowym.

Tomasz Wierzbowski to aktor i muzyk w spektaklach „Ewangelie dzieciństwa”, „Cesarskie cięcie”, „Anhelli. Wołanie” oraz „Armine, Sister” Teatru ZAR. Autor serii wydawniczej 3/2 poświęconej muzyce (dotychczas w serii ukazały się książki „Jak system równomiernie temperowany popsuł harmonię” Rossa Duffina oraz „Temperacja. Jak muzyka stała się polem bitwy wielkich umysłów zachodniej cywilizacji” Stuarta Isacoffa). Autor i współautor muzyki do filmów krótkometrażowych oraz do spektakli teatralnych w Polsce i za granicą. Wspólnie z Aleksandrą Kotecką zaangażowany w pracę studia produkcji muzycznej Foxterrier Production.

Orest Sharak urodził się w Karpatach na Ukrainie. W 2005 roku rozpoczął naukę aktorstwa na Państwowym Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. W latach 2007-2011 pracował w Teatrze im. Łesia Kurbasa, gdzie występował m.in. w spektaklach: „Metamorfozy” wg Owidiusza (2007), „Pięć elementów” w oparciu o opowieści Zen (2009), „Bohdan” według Klima (2009), „Uczta” na podstawie Platona (2009), „Król Lear” Shakesperae’a. W 2009 roku wspólnie z aktorami teatru założył zespół etniczno-ambientowy Kurbasy, którego praca skupiła się na poszukiwaniu elementów dramatycznych w ukraińskich pieśniach. W tym samym czasie współpracował z Teatrem Lalish (Wiedeń), Tomaszem Bazanem (Teatr Maat Project, Lublin), Marjaną Sadovską (Kolonia). W 2012 roku został aktorem Teatru ZAR: bierze udział w spektaklach „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie”, „Armine, Sister”, „Anhelli. Skowyt” i „Medee. O przekraczaniu”. W 2012 roku, po wyprawie na Sycylię, został członkiem grupy In Medias Res, która pracuje z pieśniami liturgicznymi z Korsyki, Sardynii i Sycylii. Od 2012 roku współpracuje z Matejem Matejką. Wziął udział w projekcie „Harmonia przeciwieństw. Polska” w reżyserii Mateja Matejki (premiera 2014), a także opracowywał muzykę do przedstawienia „Niezręczne szczęście”. Praktykuje grę na różnych instrumentach z rozmaitych kultur świata. W 2022 roku został uhonorowany nagrodą „Super Diament” przez Prezydenta Miasta Wrocławia