Aktualnie jesteś: Otwarty Uniwersytet Poszukiwań / Kursy wiodące / Teatr dokumentalny
„Poziom zero” w grze aktorskiej Teatru.doc
Spotkanie z Jewgienijem Kazaczkowem w ramach OUP, prowadzenie Krzysztof Kopka
16/02/2018 {piątek} 18:00
Instytut Grotowskiego, Sala Kinowa
W języku rosyjskim, z tłumaczeniem na język polski
Wstęp wolny
Zajmując się teatrem dokumentalnym, dość szybko dotknęliśmy rzeczywistości tyleż zaskakującej, co okrutnej. 28 stycznia dostałem mail od kierownika artystycznego Teatru.doc, Michaiła Ugarowa, którego mieliśmy gościć na lutowym spotkaniu w ramach Otwartego Uniwersytetu Poszukiwań. Wiadomość zaczyna się od słów: „Krzysiek, nie dam rady przyjechać do Wrocławia. Nie wypuszczą mnie z Rosji”.
Zespół Teatru.doc i twórcy z nim związani od przeszło dwóch lat są przedmiotem szykan i represji ze strony władzy. Teatr wyrzucono z jego siedziby, aktorzy i widzowie są zatrzymywani do wyjaśnienia, przedstawienia – przerywane przez policję. Zatrzymanie paszportu Michaiła Ugarowa stanowi kolejną z szykan.
Ugarow zaproponował zastępstwo w osobie Jewgienija Kazaczkowa, wybitnego dramaturga młodego pokolenia od lat związanego z Teatrem.doc.
Jewgienij Kazaczkow będzie mówił o technikach dramaturgicznych, które stosuje w swojej pracy. Jak wybiera temat sztuki? W jaki sposób zbiera do niej materiał? Jak buduje swoje postaci sceniczne? Kazaczkow uczestniczy aktywnie w inscenizacji swoich sztuk. Opowie, jak przy realizacji tekstu dokumentalnego pracują reżyser i aktor, poda definicję – podstawowego dla estetyki moskiewskiego Teatru.doc – „poziomu zero” w grze aktorskiej. Innymi słowy poprowadzi warsztaty dramaturgiczne. Zarysuje także obecną sytuację niezależnych teatrów w Rosji.
Krzysztof Kopka
Jewgienij Kazaczkow urodził się w Moskwie. Jest dramaturgiem, scenarzystą, tłumaczem, wykładowcą. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomii w Moskwie. Ukończył intensywne warsztaty dramaturgiczne w New York Film Academy w Los Angeles. Współpracuje z Teatrem.doc. Od 2012 roku jest jednym z organizatorów i dyrektorem artystycznym Festiwalu Młodej Dramaturgii „Lubimowka”, od 2014 roku dyrektorem artystycznym rosyjsko-amerykańskich warsztatów dramaturgicznych i translatorskich LARK+Lubimowka (wspólnie z Centrum Rozwoju Dramaturgii LARK w Nowym Jorku). Wykładał na Rosyjskim Państwowym Uniwersytecie Humanistycznym (2012–2014), prowadził zajęcia z pisania scenariuszy w Moskiewskiej Szkole Filmowej (od 2012), Moskiewskiej Szkole Nowego Kina (2013), Centrum Meyerholda (od 2016). Był koordynatorem programu edukacyjnego w Gogol-Centrum (2016). Jako dramaturg uczestniczył w wielu międzynarodowych projektach, m.in. „1612” we współpracy z Teatrem Ad Spectatores. Autor utworów scenicznych, m.in.: Oleg Kulik. Gra na bębnach, Bronisław Winogrodzki. Uzdrowienie przez przekład, Paliwo, Radio Taganka, Start up, Przesłuchanie, Persona, Alex Dubas. Prometeusz, School of Sleep. Jego dramaty i przekłady sztuk były wystawiane na deskach moskiewskich teatrów, m.in.: Praktika, Teatru na Tagance, Elektroteatru im. Stanisławskiego.
Michaił Ugarow urodził się w Archangielsku, mieszka w Moskwie. Założyciel i kierownik artystyczny Teatru.doc. Jeden z twórców Festiwalu „Nowaja Drama” i Festiwalu Młodej Dramaturgii „Lubimowka”. Reżyser, dramaturg, scenarzysta. Jego Obłom off (uznany za najlepszy spektakl moskiewskiego sezonu 2002/2003) był grany w kilkudziesięciu teatrach w Rosji i za granicą. Reżyser kilkudziesięciu spektakli Teatru.doc oraz Centrum Dramaturgii i Reżyserii w Moskwie. Laureat wielu nagród teatralnych.
O odwołanym wykładzie
Praca aktora nad rolą w sztuce verbatimu w twórczym procesie przeżywania
„Gdy ludzkie sprawy w słowa nie mogą się zmieścić, to mowa pęka…” – mówi jeden z bohaterów Operetki Witolda Gombrowicza.
Michaił Ugarow zaproponował swoim studentom z moskiewskiej szkoły teatralnej opowiedzenie o osobistych doświadczeniach ze służby wojskowej. Jest ona w Rosji trudna do uniknięcia i traumatyczna. Dziedowszczyna, czyli rosyjska „fala”, co roku przynosi nawet kilkaset ofiar śmiertelnych. Opowieści studentów były szczere i wstrząsające. Zostały nagrane, spisane i przekazane adeptom aktorstwa jako teksty minimonodramów. Zadanie było proste: mieli zagrać swoje historie, zagrać siebie. Okazało się to niemożliwe do wykonania.
Kultura, sztuka teatralna nie dostarcza nam wystarczającej liczby narzędzi do opisu sytuacji życiowych, przed mówieniem o których nasz język się wzdraga. Cała, trwająca już kilkanaście lat, praca Michaiła Ugarowa w Teatrze.doc to wysiłek zmierzający do poszerzenia granic języka scenicznego.