Przerwany sen

Podstawą spektaklu Danny’ego Yunga jest starochiński dramat „Pawilon Peonii” Tanga Xianzu (1550–1616), tworzącego w czasach dynastii Ming, określanego mianem „chińskiego Szekspira”. Młoda dziewczyna Du Liniang, córka DuBao, gubernatora Nan’an śni o młodym uczonym, którego spotyka w Pawilonie Peoni. Po powrocie do domu zaczyna chorować i umiera. Przed śmiercią jednak zostawia swój autoportret i wiersz pokojówce, nakazując ukryć je pod wierzbą nad jeziorem Taihu. Trzy lata później uczony Liu Mengmei śni o Du Liniang. W jego śnie zakochują się oni w sobie do szaleństwa. To właśnie siła tej miłości pomaga Liu Mengmei w ożywieniu Du Liniang. Po konfrontacji z ojcem Du Liniang, para bierze ślub i żyje długo i szczęśliwie. W dramacie Xianzu ważną rolę odgrywa wątek balansowania na granicy życia i śmierci, ze szczególnym uwzględnieniem zwycięstwa miłości nad śmiercią. Danny Yung bierze na warsztat scenę 10 „Pawilonu Peonii”, tytułowy „Przerwany sen”, którą łączy z konwencją opery pekińskiej oraz elementami performatywnymi i instalacją wideo.

Od 2018 roku do dziś Danny Yung przygotowuje kolejne wersje „Przerwanego snu”, prezentując je w różnych przestrzeniach. Przypomina to tworzenie instalacji artystycznych dostosowanych do konkretnego miejsca (site-specific). Każda wersja spektaklu jest efektem współpracy różnych artystów, uwzględnia konkretne miejsce, kontekst kulturowy i społeczny. Yung uważa, że sztuki nie da się odczytać według jednego interpretacyjnego; poprzez dekonstrukcję chińskich ideogramów wskazuje, że nie jest w pełni możliwe przełożenie danego kontekstu kulturowego na obce grunt i język.

Osiem scen „Przerwanego snu” (wersja 2022)

Scena 1. Aktorzy oglądają scenę zamykającą spektakl, pełniąc rolę widzów.

Scena 2. Aktorzy wracają do swoich ról w „Przerwanym śnie”, do sceny pochodzącej ze sztuki kunqu – „Pawilon Peonii” z czasów dynastii Ming (ok. 1598). Fragment ten opowiada o śmierci młodej damy z powodu zawodu miłosnego. Znajdujemy się na tyłach jej ogródka. Na scenie pojawiają się właściciel zakładu pogrzebowego, duch, żałobnik, mnisi i pomocnicy sceniczni.

Scena 3. Widzimy kobietę wchodzącą pod stół i mężczyznę leżącego na podłodze, którego okala krzesło. Charakterystyczne ustawienie stołu i krzeseł jest nawiązaniem do scenografii teatru chińskiego. Duch z innego świata z maską pochodzący z innej kultury i strefy czasowej nawiedza zmarłą. Pomocnicy sceniczni przypominają nam, że jesteśmy w teatrze, gdzie wszystko może się zdarzyć. Ogród za domem jest z kolei na zawsze miejscem rozpaczliwych obaw związanych z tabu miłości.

Scena 4. Krzesło na scenie ma okalać bohaterów, a stół kryć dysydentów uciekających przed miłością. Zamaskowany duch drepcze po scenie, podczas gdy tło jest wypełniane znakami przypominającymi chińskie ideogramy.

Scena 5. Ogród na tyłach stał się lustrem teatru. W lustrze tym odbijają się: życie i śmierć, przeszłość i przyszłość, prawda i fałsz, wiatr i deszcz, sen i rzeczywistość…

Scena 6. Niczym we śnie nocy letniej, w którym relacje i role są ciągle przetasowywane, stół i krzesła zmieniają swoje położenie. Nie ma liderów i bohatera, choć wciąż się go oczekuje.

Scena 7. Bohater otrzymuje maskę, która przypomina nam, że w teatrze nie ma granic, w przeciwieństwie do publicznych występów, które są pełne iluzji i złudzeń.

Scena 8. Kiedy wykonawcy i publiczność cicho słuchają V symfonii Beethovena na cześć bohaterów, okazuje się, że bohaterami są ci, którzy chcą przekraczać granice. Ci oto bohaterowie nigdy nie będą w stanie być szczęśliwi, gdyż zawsze są otoczeni przez scenę.

Pokaz w ramach 3. edycji InlanDimensions International Arts Festival (2022)
inlandimensions.com

17 września po spektaklu odbędzie się spotkanie z reżyserem Danny’m Yungiem, które poprowadzi dr Maciej Szatkowski (Uniwersytet Mikołaja Kopernika).