Radical Move

Aniela Astrid Gabryel jest reżyserką i scenarzystką filmową, absolwentką Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Reżyserii w Szkole Filmowej w Łodzi, gdzie otrzymała także tytuł doktora sztuki z wyróżnieniem. Jest laureatką Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne. Jej krótkometrażowe filmy były nagradzane i pokazywane na wielu festiwalach w Polsce i za granicą; krótkometrażowy film dokumentalny „Lecieć-nie lecieć” został wyróżniony Grand Prix na festiwalu filmowym Vienna Independent Shorts w Wiedniu oraz znalazł się na liście Top European Shorts; pełnometrażowy debiut dokumentalny „Kiedy ten wiatr ustanie” otrzymał nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych (IDFA) w Amsterdamie. W 2023 roku premierę miały jej dwa kolejne filmy: debiut fabularny „Różne drogi do świętości” na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” oraz dokument „Radical Move” na Krakowskim Festiwalu Filmowym, gdzie zdobył nagrodę dla najlepszego producenta. Reżyserka w swoich filmach eksperymentuje i poszukuje nowych sposobów narracji.
Ponadto Aniela Astrid Gabryel pisze autorskie programy nauczania oraz książkę dla dzieci, jest realizatorką spotów reklamowych, teledysków i rejestracji spektakli teatralnych, a także jurorką i selekcjonerką festiwali filmowych (m.in. była jurorką na 39 Warszawskim Festiwalu Filmowym oraz selekcjonerką Krakowskiego Festiwalu Filmowego). Obecnie pracuje nad dwoma nowymi projektami filmowymi.

Dariusz Kosiński jest profesorem Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od roku 2019 w Instytucie Glottodydaktyki Polonistycznej. Jest uczniem prof. Jana Michalika, pod którego opieką napisał pierwsze prace dotyczące historii i teorii sztuki aktorskiej XIX wieku. Główny nurt jego badań stanowi polska tradycja teatralna i performatywna („Polski teatr przemiany”, Wrocław 2007; „Teatra polskie. Historie”, Warszawa 2010 – nagroda Znaku Hestii im. ks. prof. Józefa Tischnera 2011, Nagroda Naukowa im. Jerzego Giedroycia 2012; przekłady: niemiecki, chiński, rosyjski, angielski). Podejmował też prace związane z poszczególnymi twórcami tej tradycji: Juliuszem Osterwą, Stanisławem Wyspiańskim, a przede wszystkim Jerzym Grotowskim. Jest autorem popularnej biografii artysty „Grotowski. Przewodnik” (Wrocław 2009), wydał dwie monografie poświęcone jego wczesnym przedstawieniom („Grotowski. Profanacje”, Wrocław 2015; „Farsy-misteria. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego w Teatrze 13 Rzędów (1959–1960)”, Wrocław 2018). W latach 2010–2013 był dyrektorem programowym Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Należał do zespołu redakcyjnego „Tekstów zebranych” Grotowskiego (Wrocław – Warszawa 2012). Założył portal grotowski.net oraz pismo „Performer”, którego redaktorem naczelnym jest do dziś. Badania nad polską tradycją performatywną łączy z analizami współczesnych przedstawień i dramatów społecznych („Teatra polskie. Rok katastrofy”, Warszawa 2012). Był współzałożycielem i przez kilkanaście lat pracownikiem Katedry Performatyki na Wydziale Polonistyki UJ („Performatyka. W(y)prowadzenia”, Kraków 2016). W latach 2014–2018 był zastępcą dyrektora Instytutu Teatralnego Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Stworzył projekt badań nad awangardą teatralną Europy Środkowo-Wschodniej „Odzyskana Awangarda”. W latach 2017–2020 kierował projektem badawczym „Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku”. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. Od roku 2014 wraz z prof. Wojciechem Dudzikiem jest redaktorem naczelnym internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. W roku 2020 założył z Katarzyną Woźniak „żywosłowie. wydawnictwo”, którego jest dyrektorem programowym i redaktorem. Ostatnią jego książką jest „Teatr, który nadchodzi?” (Gdańsk 2023).