Rodowicz – Teatr – Droga

Tomasz Rodowicz jest aktorem, reżyserem, muzykiem, pedagogiem, historykiem filozofii, pszczelarzem. Współzałożyciel pierwszego w Polsce ośrodka socjoterapii dla młodzieży uzależnionej od narkotyków (1972). Współpracownik Teatru Laboratorium we Wrocławiu (1974–1976). Współtwórca Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice” (1977); brał udział w spektaklach: „Spektakl Wieczorny”, „Gusła”, „Żywot protopopa Awwakuma”, „Carmina Burana” i „Metamorfozy”. W latach 1977–2004 współtwórca i uczestnik wszystkich przedsięwzięć artystycznych, badawczych i dydaktycznych OPT „Gardzienice”. W roku 2001 (wraz z Maciejem Rychłym) utworzył projekt muzyczno-badawczy Orkiestra Antyczna, odtwarzający antyczne instrumenty i źródła muzyki europejskiej. Z Orkiestry Antycznej i Tańców Labiryntu Doroty Porowskiej i Elżbiety Rojek powstało w roku 2004 Stowarzyszenie Teatralne CHOREA, którego jest prezesem i liderem. Od 2003 roku współpracuje m.in. z walijską grupą Earthfall Dance, z którą CHOREA opracowała trylogię dramatyczną: „Hode Galatan”, „Po Ptakach”, „Bakkus” (współreżyser i aktor). Stworzył muzykę do pierwszego spektaklu CHOREI – „Tezeusza w labiryncie” (2004). Jako aktor występuje w większości spektakli przygotowanych przez CHOREĘ: m.in. „Po Ptakach”, „Bakkus”, „Taniec lasu”, „Szczeźli”, „Śpiewy Eurypidesa”, „Szpera ’42”. Jest reżyserem granych przez CHOREĘ przedstawień: „Taniec lasu”, „Śpiewy Eurypidesa”, „Gry (w) pana Cogito”, „Bachantki”, „Grotowski – próba odwrotu”, „napewnomoże”, „Szpera ’42” (2012 – wraz z Ruthie Osterman).
Od 2007 roku siedzibą CHOREI jest Fabryka Sztuki w Łodzi, której jest współzałożycielem i dyrektorem artystycznym. Jedno z ostatnich widowisk taneczno-muzycznych i przedsięwzięć o charakterze edukacyjno-artystycznym CHOREI to: wielokrotnie nagradzane „Oratorium Dance Project”, integrujące młodych ludzi (często z podlegających wykluczeniu środowisk) z profesjonalnymi artystami; koncerty „Pieśni Świata” w wykonaniu Wielkiego Chóru Młodej CHOREI; a społeczno-artystyczne programy to m.in.: poświęcony dzieciom z domów dziecka „Uwaga Człowiek! Napięcia miasta”, „Lulabajki”, bezdomnym „Wszędodomni” oraz adresowany m.in. do seniorów „Pamięć ciała/Pamięć miejsca/Pamięć pustki”. W roku 2007 (z Pawłem Passinim) założył w Srebrnej Górze pierwszy w Europie teatr internetowy neTTheatre. Jest wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi oraz twórcą i dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego RETRO/PER/SPEKTYWY CHOREA.

chorea.com.pl

Dariusz Kosiński jest profesorem Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od roku 2019 w Instytucie Glottodydaktyki Polonistycznej. Jest uczniem prof. Jana Michalika, pod którego opieką napisał pierwsze prace dotyczące historii i teorii sztuki aktorskiej XIX wieku. Główny nurt jego badań stanowi polska tradycja teatralna i performatywna („Polski teatr przemiany”, Wrocław 2007; „Teatra polskie. Historie”, Warszawa 2010 – nagroda Znaku Hestii im. ks. prof. Józefa Tischnera 2011, Nagroda Naukowa im. Jerzego Giedroycia 2012; przekłady: niemiecki, chiński, rosyjski, angielski). Podejmował też prace związane z poszczególnymi twórcami tej tradycji: Juliuszem Osterwą, Stanisławem Wyspiańskim, a przede wszystkim Jerzym Grotowskim. Jest autorem popularnej biografii artysty „Grotowski. Przewodnik” (Wrocław 2009), wydał dwie monografie poświęcone jego wczesnym przedstawieniom („Grotowski. Profanacje”, Wrocław 2015; „Farsy-misteria. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego w Teatrze 13 Rzędów (1959–1960)”, Wrocław 2018). W latach 2010–2013 był dyrektorem programowym Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Należał do zespołu redakcyjnego „Tekstów zebranych” Grotowskiego (Wrocław – Warszawa 2012). Założył portal grotowski.net oraz pismo „Performer”, którego redaktorem naczelnym jest do dziś. Badania nad polską tradycją performatywną łączy z analizami współczesnych przedstawień i dramatów społecznych („Teatra polskie. Rok katastrofy”, Warszawa 2012). Był współzałożycielem i przez kilkanaście lat pracownikiem Katedry Performatyki na Wydziale Polonistyki UJ („Performatyka. W(y)prowadzenia”, Kraków 2016). W latach 2014–2018 był zastępcą dyrektora Instytutu Teatralnego Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Stworzył projekt badań nad awangardą teatralną Europy Środkowo-Wschodniej „Odzyskana Awangarda”. W latach 2017–2020 kierował projektem badawczym „Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku”. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. Od roku 2014 wraz z prof. Wojciechem Dudzikiem jest redaktorem naczelnym internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. W roku 2020 założył z Katarzyną Woźniak „żywosłowie. wydawnictwo”, którego jest dyrektorem programowym i redaktorem. Ostatnią jego książką jest „Teatr, który nadchodzi?” (Gdańsk 2023).

Monika Blige jest absolwentką filologii polskiej na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu (specjalizacja teatrologiczna). W latach 2001–2005 współpracowniczka Projektu Terenowego Teatru Węgajty. Od 2005 roku związana z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego (do 2007 Ośrodek Grotowskiego), gdzie przez dziesięć lat pełniła funkcję zastępczyni dyrektora ds. programowych; obecnie kieruje działem wydawniczym. Kuratorka II Akademii Teatru Alternatywnego i członkini Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych. Redaktorka ponad trzydziestu książek wydanych przez Instytut Grotowskiego, współpracowniczka Icarus Publishing Enterprise, członkini rady programowej czasopisma „Teatro e Storia” oraz redaktorka czasopisma internetowego „Performer”.