Spotkanie z Igorem Pietraszewskim, prowadzenie Przemysław Błaszczak w ramach projektu „Sakura. Wrocławskie dni japońskich inspiracji”
pt. 29.04.2022, 20.00
Instytut Grotowskiego, Sala Teatru Laboratorium
Czas trwania: ok. 45 min
Spotkanie, opowieść, gawęda Igora Pietraszewskiego o niezwykłym instrumencie shakuhachi, jego roli i historii w kulturze Japonii oraz o wyprawianiu się po wiedzę praktyczną i relacji mistrz – uczeń.
Chcemy posiąść mądrość i czyste widzenie świata, ale zbyt szybko ignorujemy podstawowe etapy tego procesu — właściwe ułożenie ciała, które umożliwia ich urzeczywistnienie. Zbyt łatwo przekreślamy nasze ciało i nie chcemy mieć z nim nic wspólnego. Aby jednak nasz mózg i narządy zmysłów — myśli i wrażenia — mogły nam służyć właściwie, owa siedziba naszej energii życiowej musi być dokładnie zrównoważona i ześrodkowana.
Fragment tekstu Harada Shōdō Rōshiego, Czym jest zazen? tłum. S. Musielak opublikowanego na portalu Mahajana.net
Suizen to medytacja poprzez dźwięk, uprawiana od wieków w Japonii przez mnichów Komuso. Ta niezwykła praktyka odbywa się za pomocą bambusowego fletu z pięcioma otworami — shakuhachi, na którym gra się tradycyjny repertuar honkyoku. W wykonywaniu tych utworów najważniejszy jest nie poziom artystyczny, a jedność ciała, oddechu i umysłu grającego. Wolno więc traktować tę twórczość jako medytację za pomocą fletu i zbioru szczególnych, liczących sobie setki lat kompozycji, a nie zwykłe, znane wszystkim ćwiczenia na instrumencie.
Fragment tekstu Igora Pietraszewskiego, Shakuhachi w praktyce zen (suizen) opublikowanego na portalu Mahajana.net
Igor Pietraszewski to muzyk i socjolog. Adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Autor książki „Jazz w Polsce. Wolność improwizowana” i licznych artykułów na temat jazzu wydawanych w prestiżowych pismach naukowych na świecie. Specjalizuje się w socjologii kultury, muzyki i pamięci. Jako muzyk (saksofonista) otrzymał stypendium z Berklee College of Music w Bostonie, wziął udział w nagraniu ponad dwudziestu płyt. Studiował grę na shakuhachi w Yamagata (Japonia) u Ryudo Takahashiego. Członek Rady Artystycznej festiwalu „Jazz nad Odrą” od 2004 roku.
Przemysław Błaszczak studiował filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. Aktor, reżyser, pedagog, od 1995 roku związany z Instytutem Grotowskiego (do 2007 Ośrodkiem Grotowskiego).
W latach 1996–1999 pracował w Teatrze Pieśń Kozła pod kierownictwem Grzegorza Brala (udział w spektaklu „Pieśń kozła – dytyramb”). W latach 2002–2003 przygotował własny monodram „Ecce homo”. Od 2004 roku jest aktorem Teatru ZAR. Uczestniczył w projekcie „Ewangelie dzieciństwa”, gdzie występował w dwóch częściach tego tryptyku – „Uwerturze” i „Anhellim. Wołaniu”, a także w spektaklu „Armine, Sister”. Grał także w „Mauzerze” Heinera Müllera w reżyserii Theodorosa Terzopoulosa (polska premiera w Instytucie Grotowskiego w 2012 roku). Pod okiem Terzopoulosa studiował jego autorską metodę treningu aktorskiego wypracowaną w Teatrze Attis w Grecji. Jest certyfikowanym nauczycielem tej metody. Założyciel i lider Studia Kokyu działającego od 2016 roku w Instytucie Grotowskiego.
Od 2005 roku uprawia japońską sztukę walki aikido (aktualnie w stopniu 2 dan), pod okiem senseia Piotra Masztalerza 6 dan, w 2011 roku pobierał nauki jako uchideshi u shihana Juby Noura 6 dan w Meksyku. Prowadzi regularne treningi w założonym przez siebie dojo Na Grobli Aikikai, które jest częścią Birankai Polska. W 2005 roku przebywał w Japonii na zaproszenie Toshiego Tsushitoriego, trenując pod jego okiem shintaido – japoński system prowadzący do integracji ciała i głosu poprzez trening oparty na tradycyjnym karate.
W latach 2013–2016 lider Studia Dwóch Ścieżek działającego w ramach programu badawczego BodyConstitution Instytutu Grotowskiego. Współzałożyciel Wrocławskiej Offensywy Teatralnej (WrOT). Prowadził warsztaty w Polsce i za granicą.
