Gdzie są niegdysiejsze śniegi…

Pokaz z okazji 24 rocznicy śmierci Tadeusza Kantora

Złożony z trzynastu niepowiązanych ze sobą fabularnie scen-epizodów spektakl Tadeusza Kantora, inspirowany między innymi pieśnią Nasze miasteczko płonie Mordechaja Gebirtiga, to seans pamięci zarówno indywidualnej, jak i zbiorowej. Nieco odmienny wizualnie od Umarłej klasy zapowiada późniejszą twórczość Kantora z nurtu Teatru Śmierci, zwłaszcza Wielopole, Wielopole oraz Nigdy tu już nie powrócę.
Rzeczywistość scenicznego świata nie poddaje się tu porządkowi przyczynowo-skutkowemu: wesele momentalnie zamienia się w pogrzeb, tańczący kardynałowie nie mają w sobie krzty powagi i patosu, garbaty rabin promieniuje bezradnością, Trąba Sądu Ostatecznego – surrealistyczny mobil na kołach – ogłasza Wielką Zagładę, Hymn Getta Żydowskiego przeplata się z melodią popularnego argentyńskiego tanga. Biorące udział w scenicznej akcji postaci, ubrane w niedrący się papier, szeleszczący i pognieciony, to zdeformowane (nad)marionety – figury symboli, których zmieniające się nieustannie znaczenia stanowią tor, jakim podążać może intelektualna uwaga widza.
Premiera spektaklu odbyła się w 1979 roku w Palazzo delle Espozisioni w Rzymie. Film zrealizowano w 1984 roku podczas warszawskich pokazów w Klubie Studenckim „Stodoła”.