Taniec Tradycja Transgresja

Jarosław Fret to założyciel i lider Teatru ZAR, reżyser, aktor, dyrektor Instytutu Grotowskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem „Armine, Sister”, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl „Medee. O przekraczaniu” z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” (2010). Spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli, a w 2019 roku Centrum Sztuk Performatywnych.

Julie Shanahan urodziła się w Adelajdzie w Australii w 1962 roku. Ukończyła wszystkie egzaminy z baletu klasycznego RAD oraz studia licencjackie z tańca współczesnego i choreografii.
Przez dwa lata pracowała w One Extra Dance Company z siedzibą w Sydney i Darwin Dance Mob, a następnie w 1984 roku przeniosła się do Niemiec, gdzie do 1988 roku pracowała jako tancerka solowa w Bremen Dance Theater Reinholda Hoffmanna i Schauspielhaus Bochum.
W 1988 roku dołączyła do Tanztheater Wuppertal jako tancerka solistka. Poza rolą tancerki jest także reżyserem prób do wielu repertuarowych spektakli Piny Bausch.

Julie Anne Stanzak urodziła się w Charlotte w Karolinie Północnej, ale jej dorastanie i rozwój artystyczny miały miejsce w Nowym Orleanie. Tam uczęszczała na lekcje baletu i letnie szkoły w Nowym Jorku i Waszyngtonie, gdzie spotykała znanych tancerzy i choreografów. Następnie przeprowadziła się do Minneapolis, gdzie kontynuowała naukę baletu i aktorstwa. W 1976 roku dołączyła do Chicago Lyric Opera Ballet pod kierunkiem Marii Tallchief. Po trzech latach wyjechała do Amsterdamu, gdzie dołączyła do Het National Ballet. Tam miała okazję współpracować z Tanztheater Piny Bausch, ktróego jest członkiem od 1986 roku i wystąpiła w ponad 30 spektaklach. Obecnie Julie Anne Stanzak tworzy i ponownie wystawia utwory Piny Bausch, pracuje z różnymi instytucjami i teatrami tańca w Europie i Japonii oraz prowadzi projekty z osobami niepełnosprawnymi. Jest również zaangażowana w tworzenie własnych choreografii i wystawianie ich w różnych miejscach na świecie.

Samantha Shay jest uznaną multidyscyplinarną artystką o szerokim spektrum działań, w tym jako performerka, reżyserka teatralna, artystka ruchu i filmowa. Jej prace artystyczne przekraczają tradycyjne granice, tworząc nowe połączenia i eksplorując różne dyscypliny. Obecnie jest specjalnym pracownikiem naukowym na Yale i dyrektorem artystycznym Source Material. W latach 2021–2023 była gościnną artystką i badaczką w Tanztheater Wuppertal Pina Bausch. Jej prace teatralne zostały wystawione na wielu międzynarodowych festiwalach, a jej filmy zdobyły uznanie na festiwalach filmowych. Samantha otrzymała stypendium Fulbrighta na badania nad twórczością Piny Bausch i stworzyła wiele projektów w ramach tej współpracy. Jej ostatnie projekty to film taneczny „Mother Melancholia”, który został opublikowany na festiwalu Cinedans w Holandii i „Romance”, który miał premierę na tym samym festiwalu. Samantha otrzymała również nagrodę za wybitne osiągnięcia w dziedzinie filmu tanecznego na festiwalu Choreoscope w Barcelonie. Obecnie pracuje nad nowymi projektami scenicznymi i filmowymi.

Kamila Klamut na zaproszenie Grzegorza Brala i Anny Zubrzycki w 1996 roku uczestniczyła w pracach nad powołaniem Teatru Pieśń Kozła oraz grała w pierwszym spektaklu zespołu, „Pieśń kozła – dytyramb”. Od 1999 roku współpracuje z Jarosławem Fretem, z którym wyprawiała się do różnych zakątków świata w poszukiwaniu najstarszych zachowanych form muzyki. Jest współtwórczynią i współinicjatorką powstania Teatru ZAR. Gra we wszystkich częściach tryptyku Teatru „Ewangelie dzieciństwa”: „Uwerturze”, „Cesarskim cięciu” i „Anhellim”, prezentowanych m.in. w Londynie, Florencji, Rzymie, Paryżu, Los Angeles, Chicago, San Francisco, Rio de Janeiro, Sao Paulo, Kairze, Seulu, New Delhi, Pekinie (Olimpiada Teatralna) oraz Edynburgu, gdzie podczas festiwalu Fringe spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w sierpniu 2012 roku zdobył prestiżowe wyróżnienia: Total Theatre w kategorii teatr fizyczny oraz Herald Angel. W lutym 2014 roku miała miejsce premiera jej autorskiego spektaklu „Camille”, stworzonego wraz z Marianą Sadovską, którego inspiracją stało się życie i twórczość francuskiej rzeźbiarki Camille Claudel. We wrześniu 2014 roku podjęła współpracę ze Studiem Matejka i zagrała w „Harmonii Przeciwstawień. Polska” w reżyserii Mateja Matejki. W kwietniu 2015 na zaproszenie Milana Kozanka wzięła udział w Couch Corner Performance – projekcie tanecznym, który odbył się podczas festiwalu Cyrkulacje. Ściśle współpracuje z programem BodyConstitution realizowanym przez Instytut Grotowskiego w domenie research in practice. Brała udział w projekcie Teatru ZAR „Armine, Sister”.
kamilaklamut.pl

Mertcan Semerci urodził się w Stambule. Ukończył aktorstwo na Uniwersytecie Bilkent na Wydziale Muzyki, Sztuk Scenicznych i Teatru. Pracował w Narodowych Teatrach w Ankarze i w Stambule, współpracował również z Tatbikat Sachnesi w Ankarze jako menadżer sceny i operator świateł. Jako aktor wystąpił w ponad dwudziestu sztukach teatralnych i tanecznych. Pasjonuje się ruchem i treningiem. Trenuje brazylijskie Ju Jitsu. Uczestnik programu edukacyjnego Bojowy Partnering. Mieszka w Polsce, od 2016 roku na stałe współpracuje ze Studiem Matejka, aktywnie uczestniczy w projektach i warsztatach zespołu. Brał udział w projektach i warsztatach pod kierownictwem lidera grupy Mateja Matejkę oraz współtworzył projekt zatytułowany „Wściekły człowiek. Wariacje w obronie gniewu” (2017-2018). Wziął również udział w projekcie „Suffering: On Our Perception of Pain” (2017) zespołu Alkemisterna z siedzibą w Geoteborgu pod kierownictwem Cecilii Lagerström. Nawiązał również współpracę z Teatrem Chorea z Łodzi, gdzie wystąpił w spektaklu „2.0.4.5. Metaphysical mini-opera” (2018) w reżyserii Tomasza Rodowicza. Od 2018 roku Mertcan Semerci pracuje jako aktor w Teatrze ZAR, gdzie brał udział w przedstawieniach takich jak „Medee”,  „Anhelli: Skowyt”, i współtworzył spektakl zatytułowany „Nobody Meets Nobody”. W 2022 roku został uhonorowany nagrodą „Super Diament” przez Prezydenta Miasta Wrocławia.