Projekt Inana

Thomas Richards (USA) (licencjat Uniwersytetu Yale, magister Uniwersytetu Bolońskiego, doktor Université de Paris VIII) był dyrektorem artystycznym Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards w latach 1999–2022. W 1985 roku rozpoczął terminowanie u Jerzego Grotowskiego, a ich wspólna praca rozwijała się aż do śmierci Grotowskiego w 1999 roku. Richards przyjechał z Grotowskim do Włoch w 1986 roku z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Irvine, gdzie brał udział w Focused Research Program in Objective Drama. We Włoszech Richards początkowo pracował jako asystent Grotowskiego, wkrótce potem został liderem jednego z zespołów roboczych, a z czasem „esencjalnym współpracownikiem” Grotowskiego. Następnie został dyrektorem programu badawczego poświęconego sztukom performatywnym. Stał się siłą napędową badań rozwijanych w Workcenter w obszarze określanym „Sztuka jako wehikuł”. W 1996 roku Grotowski zdecydował się rozszerzyć nazwę Workcenter o nazwisko Richardsa – precyzując w ten sposób kierunek pracy praktycznej, która skupiała się w rękach Richardsa. O współpracy z Richardsem pisał: „Moja praca z Thomasem Richardsem ma charakter «przekazu». Przekazuję mu to, do czego doszedłem w swym życiu: wewnętrzny aspekt w pracy”.
W Workcenter Richards był głównym twórcą i „działającym” opusu „Downstairs Action” (zarejestrowanego na taśmie filmowej przez Mercedes Gregory w 1989 roku), twórcą i głównym „działającym” „Akcji” oraz twórcą i „działającym” „Listu”, którego początkowy etap nosił nazwę „The Twin: An Action in Creation”. Współreżyser opusów „Zostało jedno tchnienie”, „Zostało jedno tchnienie – dies irae” oraz „Dies irae, Dies irae – mój niedorzeczny show theatrum interioris”, dzieła powstałego w ramach projektu „The Bridge: Developing Theatre Arts”.
Kierownik artystyczny projektu „Tracing Roads Across” (2003–2006, finansowanego w ramach programu „Kultura 2000” Unii Europejskiej) oraz programu „Horyzonty” (Wrocław 2007–2009), którego kulminację stanowił Zero Budget Festival (2009).
W 2008 roku Richards powołał nowy zespół w Workcenter – Focused Research Team in Art as Vehicle, z którym zrealizował „The Living Room” (2010), „L’heure fugitive” (2014) oraz „The Underground: A Response to Dostoevsky” (2016). Od 2016 prowadził Studio in Residence, w ramach którego wyreżyserował „Sin Fronteras” (2017) i „Gravedad” (2018). Z obydwoma zespołami Richards stworzył nowy spektakl „Songs of Tradition” (premiered in 2019). W Workcenter wyreżyserował też monodram „Han!”.
Richards jest autorem książek: „Pracując z Grotowskim nad działaniami fizycznymi” (wyd. włoskie, francuskie, angielskie, francuskie, niemieckie, greckie, hiszpańskie i polskie – Kraków 2003), „Punkt graniczny przedstawienia” (wyd. angielskie, włoskie, niemieckie i polskie – Wrocław 2004) oraz „Heart of Practice: Within the Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards” (wyd. angielskie i francuskie).
W styczniu 2022 roku Richards zamknął Workcenter, obecnie pracuje dla Teatro della Toscana – Teatro Nazionale, a jego najnowsze badania w dziedzinie sztuk performatywnych są wspierane przez stowarzyszenie Theatre No Theatre. 

Theatre No Theatre, w styczniu 2022 roku Thomas Richards, uczeń Jerzego Grotowskiego, zakończył działalność Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards po 23 latach pełnienia funkcji dyrektora artystycznego ośrodka. W lutym 2022 roku grupa byłych współpracowników Workcenter powołała do życia nowe stowarzyszenie, Theatre No Theatre, które swój „artystyczny byt” odziedziczyło po Workcenter i którego zadaniem jest wspieranie nowych poszukiwań teatralnych Thomasa Richardsa.
Założyciel Workcenter, Jerzy Grotowski, zrewolucjonizował współczesny teatr, zyskując miano jednego z najważniejszych twórców teatru XX wieku. Grotowski zmienił sposób postrzegania relacji widz–aktor, sztuki inscenizacji i rzemiosła aktora. Tworząc słynny „teatr ubogi”, reżyser wyszedł poza ramy konwencjonalnego teatru, proponując długoterminowe, systematyczne badanie możliwości człowieka w kontekście performatywnym.
Workcenter of Jerzy Grotowski powstało w 1986 roku w Pontederze we Włoszech. To tam, aż do śmierci w 1999 roku, Grotowski rozwijał linię badań performatywnych, którą nazwał Sztuka jako wehikuł. W ramach swoich badań ściśle współpracował z Thomasem Richardsem, którego określił mianem „esencjalnego współpracownika” (ang. essential collaborator), po latach dodając w nazwie ośrodka nazwisko Richardsa. W trakcie wieloletniej współpracy przekazał Richardsowi „owoc” prowadzonych przez całe życie badań, swoje odkrycia dotyczące „wewnętrznego aspektu dzieła”. Theatre No Theatre, założony w lutym 2022 roku przez Jessicę Losillę-Hébrail i Hyun Ju Baek, wieloletnie członkinie Workcenter, został zarejestrowany we Włoszech jako stowarzyszenie kulturalne non-profit.

https://www.theatrenotheatre.com/

Jessica Losilla-Hébrail (Francja) przez trzy lata studiowała na Uniwersytecie w Nicei, uzyskując tytuł licencjata sztuk performatywnych. Czwarty rok studiów spędziła w Finlandii, pobierając nauki na Turku Arts Academy. Po ukończeniu studiów uczestniczyła w licznych warsztatach i współpracowała z wieloma europejskimi zespołami i artystami. W 2008 roku dołączyła do Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards w ramach Focused Research Team in Art as Vehicle. Była związana z Workcenter przez pond 15 lat, brała udział w opusach wyreżyserowanych przez Thomasa Richardsa: „The Living Room”, „The Underground” i „Songs of Tradition”, była też asystentką reżysera przy „Gravedad”, „Sin Fronteras” i „Han!” oraz asystowała Thomasowi Richardsowi podczas prowadzonych przez niego warsztatów w wielu krajach świata. W lutym 2022 roku, wraz z Hyun Ju Baek, powołała do życia Theatre No Theatre, stowarzyszenie, którego rolą jest wsparcie badań Thomasa Richardsa w domenie sztuk performatywnych.

Hyun Ju Baek (Korea Południowa) przez dziesięć lat pracowała jako aktorka teatru muzycznego w Korei, a następnie studiowała reżyserię teatralną w Londynie, uzyskując tytuł magistra teatru i performansu w Goldsmiths College Uniwersytetu Londyńskiego. Pracowała jako aktorka, reżyserka i dramatopisarka w Seulu i Londynie. Napisała, wyprodukowała i wyreżyserowała wiele sztuk teatralnych, m.in. „Flatmates V Zombies” (Tristan Bates Theatre, Wielka Brytania; Camden People’s Theatre, Wielka Brytania), „Today And” (na zamówienie Kyunggi Cultural Foundation) oraz „The Sound Factory” (na zamówienie Pusan Cultural Foundation). W 2017 roku uczestniczyła w kursie mistrzowskim zorganizowanym przez Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards przy wsparciu Korean Arts Council. Po kolejnym zetknięciu z pracą dydaktyczną Thomasa Richardsa, tym razem w Hongkongu, powołała do życia grupę teatralną The Association for Theatre Craft and Creative Process GB, która zorganizowała Seoul Work Encounter (2018) z udziałem Focused Research Team in Art as Vehicle, rok później dołączyła do zespołu. Od 2019 roku bierze udział w spektaklach i wydarzeniach performatywnych Workcenter (do 2022 roku) i zespołu Theatre No Theatre na całym świecie.

Alejandro Linares (Hiszpania/Kuba) jest aktorem i wokalistą, teatr odkrył w wieku 20 lat dzięki zespołowi La Joven Compañía, z którym związał się na trzy lata. Od tego czasu kontynuje edukację i rozwija warsztat artystyczny w wielu miejscach i instytucjach, m.in. w Stage Entertainment (teatr muzyczny), Teatro Kamikaze (klaunada), Barcelonie (technika Meisnera u Javiera Galitó-Cavy), Valtancoli Studio (metoda działań fizycznych), Space Theater przy Wydziale Psychologii Uniwersytetu Aconcagua w Mendozie w Argentynie (metoda Galiny Tolmachevy według Martina Neglii). W wieku 23 lat zadebiutował w sztuce „Edyp” Paco Becerry (Hiszpańska Nagroda Literacka) w reżyserii Luisa Luque, zastępcy dyrektora Teatro Español. Jest związany z muzyką od czasów młodości. Jako młody chłopak pisał teksty i rapował w parkach. Wiele lat później skontaktował się z firmą Stage Entertainment, która zaoferowała mu możliwość nauki śpiewu, tańca i interpretacji muzycznej w związku z przesłuchaniami do musicalu Tiny Turner. Przez dwa lata uczestniczył w przesłuchaniach i kursach zapewnianych przez Stage Entertainment. W związku ze wspomnianym projektem bardziej docenił muzykę czarnoskórych twórców z latach 60. i 70. XX wieku, która stała się jego nowym ulubionym stylem muzycznym. W międzyczasie poznał Daniego Reusa, śpiewaka, trenera śpiewu i dyrektora Gospel Factory, który zaprosił go, aby dołączył do prowadzonego przez Reusa chóru. Obecnie rozwija swoją karierę, biorąc udział w licznych projektach.

Kei Franklin (USA) – aktorka, organizatorka, animatorka i trenerka rozwoju personalnego. Z teatrem eksperymentalnym zetknęła się podczas studiów w United World College of Southern Africa w Eswatini. W latach 2013–2020 mieszkała w Singapurze, gdzie ukończyła Yale–NUS College. W Yale–NUS studiowała antropologię i studia środowiskowe, realizując projekt, w ramach którego badała potencjał aktywizmu artystycznego jako katalizatora zmian społecznych w warunkach ograniczeń politycznych. Po ukończeniu studiów została członkinią i redaktorką naczelną „Brack”, singapurskiej platformy poświęconej sztuce zaangażowanej społecznie. Współpracowała także z artystami różnych dyscyplin, tworząc imersyjne, partycypacyjne projekty performatywne. W 2019 roku Kei była artystką-rezydentką w Understanding Risk Urban Field Lab w Chiang Mai (Tajlandia), gdzie współtworzyła „What Comes After”, multisensoryczny performans partycypacyjny. W tym samym roku odbyła rezydencję artystyczną w Incheon Foundation For Art & Culture (Korea Południowa), współtworząc instalację-performans „Tomorrow’s Islands”. W 2020 roku otrzymała stypendium artystyczne Live Art Development Agency (Wielka Brytania), w ramach którego badała możliwości cyfrowej gościnności. W 2021 roku uczestniczyła w kursie mistrzowskim Workcenter, a od 2017 roku z przerwami, pod opieką Thomasa Richardsa i Jessiki Losilli-Hébrai, rozwija propozycję aktorską, która skupia się na doświadczeniu bycia białym we współczesnym świecie.

Ettore Brocca (Włochy) ukończył studia filozoficzne (licencjat i magisterium na Uniwersytecie w Mediolanie) oraz pedagogiczne (magisterium na Uniwersytecie Mediolan-Bicocca). Obecnie studiuje psychologię poznawczą i pracuje jako konsultant biznesowy. Od 2016 roku uczestniczy w sesjach pracy pod kierunkiem Thomasa Richardsa. Uczęszczał do szkół aktorskich Quelli di Grock w Mediolanie i zespołu Comteatro w Corsico-Milano. Uczestniczył także w zajęciach pracy z ciałem organizowanych przez Istituto di Psicologia Somatorelazionale w Mediolanie, mających na celu pogłębienie technik opracowanych przez Wilhelma Reicha i Alexandra Lowena. Prowadzi indywidualne badania nad psychologicznymi, etycznymi i religijnymi implikacjami relacji między teatrem a rytuałem.

Fabio Pagano (Włochy) po uzyskaniu dyplomu geodety zapisał się na Wydział Sztuki i Filozofii na Uniwersytecie w Pizie (kierunek kino, muzyka i teatr), który ukończył w 2006 roku. Podczas pierwszego roku studiów zaczął oglądać spektakle teatralne i taneczne oraz uczestniczyć w warsztatach z mistrzami włoskiej sceny. Wziął udział w spektaklu Raffaelli Giordano „Cook the World”, z którym reżyserka odbyła tournée po Francji i Włoszech. Wkrótce potem przez rok uczestniczył w pracach Workcenter, a następnie grał w wielu spektaklach, zarówno uczestnicząc od początku w procesie twórczym, jak i dołączając później jako dubler. Przez cztery lata był tłumaczem w zespole ALDES choreografa Roberta Castello oraz w programie telewizyjnym „Vieni Via Con Me” (Rai Tre). Brał również udział w innych projektach: z reżyserem/aktorem Valentinem Infuso, z choreografką Chiarą Frigo i Ambrą Senatore, z Teatro Valdoca. Ostatni raz na scenie wystąpił, współpracując z choreografem Giorgiim Rossim. W międzyczasie, aby ożywić swoją fascynację kinem, zagrał w filmie pełnometrażowym „Fuori Gioco” i średniometrażowym „La Passeggiata” Federica Monzaniego. Następnie wystąpił w filmie krótkometrażowym „La Favola Bella” w reżyserii Leonarda Ferrariego Carissimiego i w krótkim dialogu z Willemem Dafoe w najnowszym filmie Abla Ferrary „Syberia”. W 2019 roku, wraz z innymi aktorami, poprowadził warsztaty teatralne w więzieniu La Dogaia w Prato.