Umieram jako kraj | Πεθαίνω σαν χώρα
Zaproszenie do współudziału w performansie symultanicznym
czw. 28.09.2023, 18.00
Zgłoszenia do 27.09.2023
Zaproszenie do współudziału w performansie symultanicznym, który odbędzie się w przestrzeni internetowej (transmisja na żywo) 28 września 2023, w czwartek, punktualnie o 18.00.
Stań przed obiektywem kamery, telefonu lub aparatu i powiedz: „Umieram jako kraj…”.
Głos każdej z osób biorących udział w performansie zostanie wzmocniony równoczesnym, indywidualnie realizowanym streamingiem w mediach społecznościowych (Instragram, Facebook, YouTube, itp.). Gdziekolwiek będziesz (w swoim domu, na scenie, korytarzu, przejściu ulicznym) wypowiedz/przeczytaj na głos wokół zgromadzonych osób fragment poematu Dimitrisa Dimitriadisa.
Aby wziąć udział w performansie, prosimy o kontakt mailowy: umieram.jako.kraj@gmail.com. Każdy otrzyma tekst „Umieram jako kraj” (wraz z licencją) oraz proste wskazówki dotyczące koncepcji wykonania performansu.
W przypadku niemożności wzięcia udziału 28 września o 18.00 – można zarejestrować performans i przesłać na adres mailowy.
Zapraszam do wspólnego przygotowania i wykonania symultanicznego performansu dokamerowego opartego na tekście Dimitrisa Dimitriadisa „Umieram jako krajֲ”. Ten wydany w 1978 roku poemat stał się inspiracją dla przerażającej, dystopijnej wizji Margaret Atwood oraz jej serialowej ekranizacji „Opowieść podręcznej”. Jeszcze nigdy w historii ludzkości tak jasno nie rozumiałyśmy/rozumieliśmy, że ciało każdej kobiety należy do niej samej i nie powinno podlegać presji uprzedmiotowienia, aby stawać się biernym instrumentem w rękach jakiejkolwiek władzy. Jasno widzimy, że polityka opiera się na zawładnięciu, przywłaszczeniu sobie ciała każdej kobiety/osoby, a zarazem wszystkich czyniąc je częścią – instrumentem społeczeństwa, którego siła oparta jest na inżynierii strachu. | Monika Wachowicz
„Nienawidzę tego kraju. On pochłonął mnie i moje wnętrzności…. a ja pożarłam je. Nienawidzę tego. Tak, nienawidzę tego. Nienawidzę tego. Żadna kobieta nie może tak żyć, żyć z takim wnętrzem. Im więcej o tym myślę, mam ochotę wypluć samą siebie. Wyrzygać samą siebie. Czuję wymioty.
Kobieta nie jest jak kraj, który eksploatuje swoje ruiny, swoje groby… który sprzedaje parcele za narodową walutę, żyjąc z tego. Nie chcę być krajem. Nie jestem krajem. Nie chcę być takim krajem! On jest jak nekrofil, dziwka, sodomita, prostytutka. Jak morderca. Chcę być życiem, chcę żyć. Chciałabym żyć, chciałabym móc żyć, byłabym teraz szczęśliwa, gdybym mogła żyć (…).” | Dimitris Dimitriadis „Umieram jako kraj”
Dimitris Dimitriadis urodził się w 1944 roku w Salonikach. W latach 1963–1968 studiował na kierunkach teatralnym i filmowym w Institut National Supérieur des Arts du Spectacle et des Techniques de Diffusion (INSAS) w Brukseli. W 1968 roku w Théâtre de la Commune d’Aubervilliers w Paryżu po raz pierwszy wystawiono jego sztukę Cena buntu na czarnym rynku w reżyserii Patrice’a Chéreau. Po powrocie do Grecji, od 1971 roku, profesjonalnie zajmuje się tłumaczeniami prozy i dramatów, m.in. takich autorów jak: Kostas Axelos, Honoré de Balzac, Maurice Blanchot, Georges Bataille, Georges Courteline, Jean Genet, Witold Gombrowicz, Bernard-Marie Koltès, Gérard de Nerval, Molière, Pierre Drieu la Rochelle, Jean-Paul Sartre, William Szekspir, Tennessee Williams, a także Ajschylos („Oresteja”) i Eurypides („Fenicjanki”, „Hippolytos uwieńczony”, „Helena”, „Ifigenia w Taurydzie”). W 1978 roku Dimitriadis debiutował poematem „Umieram jako kraj”. W 1980 wydał zbiór poezji „Katalogi I–IV”. Oprócz powieści i poezji pisze dramaty, m.in.: „Nowy kościół krwi” (1983), „Ogłuszanie zwierząt przed ubojem” (2000), „Zapomnienie i cztery inne monologi” (2002), „Ewangelizacja Kasandry” (2009), „Cywilizacja – kosmiczna tragedia” (2013). Jego twórczość została przetłumaczona na języki: francuski, hiszpański, portugalski, niemiecki, włoski oraz rumuński. Dimitriadis uznawany jest za jednego z najwybitniejszych współczesnych dramatopisarzy greckich.
Monika Wachowicz jest aktorką, pedagożką, prowadzi autorskie Studio Ciała i Emocji w Katowicach. Ukończyła filozofię na Uniwersytecie Śląskim na Wydziale Nauk Społecznych oraz Lart Studio w Krakowie – Wydział Aktorski (2003–2004).
W latach 1998–2002 związana była z będzińskim Teatrem Treści Przenośnych, występowała również w spektaklach katowickiego Teatru Cogitatur (2004). W roku 2009 założyła Kobiecą Grupę Teatralną KoME (wraz z aktorkami Karoliną Pietrzykowską z Krakowa i Ewą Balzer z Berlina), z którą przebywała na kilkumiesięcznej rezydencji w teatrze Cantabile 2 w Danii, biorąc udział w międzynarodowym projekcie „DNA” (przy wsparciu finansowym Ministerstwa Kultury Danii). Od roku 2004 jest związana z Teatrem A Part w Katowicach, którego dyrektorem i reżyserem jest Marcin Herich. Od roku 2007 współorganizuje Międzynarodowy Festiwal Teatrów Sztuk Performatywnych A PART w Katowicach oraz prowadzi Studio Aktorskie A PART (2016–2023).
Otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2011) oraz Stypendium Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury (2011, 2014, 2020).
Koordynowała międzynarodowy projekt „Ostatnie Dni Ludzkości” w Katowicach podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Performatywnych A Part – Local Project Manager (2019).
W 2019 roku została prezeską Fundacji Sztuka dla Życia im. Marty Paradeckiej. Współpracuje z Jarosławem Fretem, twórcą Teatru ZAR (od 2021). Od czerwca 2021 jest kuratorką projektu „Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych”, a w październiku tego roku rozpoczęła współpracę z Akademią Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie, filią we Wrocławiu. W roku 2021 wspólnie z Jarosławem Fretem przygotowała seans teatralny „Szeol | שְׁאוֹל “ (premiera grudzień 2021). Jesienią 2022 zrealizowała performans/instalację „Kairos/καιρός” we współpracy z Jarosławem Fretem oraz fotografką Joanną Nowicką (premiera grudzień 2022). Obecnie, w ramach Studia WACHOWICZ/FRET pracuje nas spektaklem „S I E D E M” (premiera grudzień 2023).
Więcej informacji:
www.wachowicz.studio
www.apart.art.pl
www.sztukadlazycia.pl