Umieram jako kraj | Πεθαίνω σαν χώρα

Zaproszenie do współudziału w performansie symultanicznym

czw. 28.09.2023, 18.00

Zgłoszenia do 27.09.2023

Umieram jako kraj | Πεθαίνω σαν χώρα
Umieram jako kraj

Zaproszenie do współudziału w performansie symultanicznym, który odbędzie się w przestrzeni internetowej (transmisja na żywo) 28 września 2023, w czwartek, punktualnie o 18.00.

Stań przed obiektywem kamery, telefonu lub aparatu i powiedz: „Umieram jako kraj…”.
Głos każdej z osób biorących udział w performansie zostanie wzmocniony równoczesnym, indywidualnie realizowanym streamingiem w mediach społecznościowych (Instragram, Facebook, YouTube, itp.). Gdziekolwiek będziesz (w swoim domu, na scenie, korytarzu, przejściu ulicznym) wypowiedz/przeczytaj na głos wokół zgromadzonych osób fragment poematu Dimitrisa Dimitriadisa.

Aby wziąć udział w performansie, prosimy o kontakt mailowy: umieram.jako.kraj@gmail.com. Każdy otrzyma tekst  „Umieram jako kraj” (wraz z licencją) oraz proste wskazówki dotyczące koncepcji wykonania performansu.

W przypadku niemożności wzięcia udziału 28 września o 18.00 – można zarejestrować performans i przesłać na adres mailowy.

 

Zapraszam do wspólnego przygotowania i wykonania symultanicznego performansu dokamerowego opartego na tekście Dimitrisa Dimitriadisa „Umieram jako krajֲ”. Ten wydany w 1978 roku poemat stał się inspiracją dla przerażającej, dystopijnej wizji Margaret Atwood oraz jej serialowej ekranizacji „Opowieść podręcznej”. Jeszcze nigdy w historii ludzkości tak jasno nie rozumiałyśmy/rozumieliśmy, że ciało każdej kobiety należy do niej samej i nie powinno podlegać presji uprzedmiotowienia, aby stawać się biernym instrumentem w rękach jakiejkolwiek władzy. Jasno widzimy, że polityka opiera się na zawładnięciu, przywłaszczeniu sobie ciała każdej kobiety/osoby, a zarazem wszystkich czyniąc je częścią – instrumentem społeczeństwa, którego siła oparta jest na inżynierii strachu.  |  Monika Wachowicz

„Nienawidzę tego kraju. On pochłonął mnie i moje wnętrzności…. a ja pożarłam je. Nienawidzę tego. Tak, nienawidzę tego. Nienawidzę tego. Żadna kobieta nie może tak żyć, żyć z takim wnętrzem. Im więcej o tym myślę, mam ochotę wypluć samą siebie. Wyrzygać samą siebie. Czuję wymioty.
Kobieta nie jest jak kraj, który eksploatuje swoje ruiny, swoje groby… który sprzedaje parcele za narodową walutę, żyjąc z tego. Nie chcę być krajem. Nie jestem krajem. Nie chcę być takim krajem! On jest jak nekrofil, dziwka, sodomita, prostytutka. Jak morderca. Chcę być życiem, chcę żyć. Chciałabym żyć, chciałabym móc żyć, byłabym teraz szczęśliwa, gdybym mogła żyć (…).”  |  Dimitris Dimitriadis „Umieram jako kraj”

 

Dimitris Dimitriadis urodził się w 1944 roku w Salonikach. W latach 1963–1968 studiował na kierunkach teatralnym i filmowym w Institut National Supérieur des Arts du Spectacle et des Techniques de Diffusion (INSAS) w Brukseli. W 1968 roku w Théâtre de la Commune d’Aubervilliers w Paryżu po raz pierwszy wystawiono jego sztukę Cena buntu na czarnym rynku w reżyserii Patrice’a Chéreau. Po powrocie do Grecji, od 1971 roku, profesjonalnie zajmuje się tłumaczeniami prozy i dramatów, m.in. takich autorów jak: Kostas Axelos, Honoré de Balzac, Maurice Blanchot, Georges Bataille, Georges Courteline, Jean Genet, Witold Gombrowicz, Bernard-Marie Koltès, Gérard de Nerval, Molière, Pierre Drieu la Rochelle, Jean-Paul Sartre, William Szekspir, Tennessee Williams, a także Ajschylos („Oresteja”) i Eurypides („Fenicjanki”, „Hippolytos uwieńczony”, „Helena”, „Ifigenia w Taurydzie”). W 1978 roku Dimitriadis debiutował poematem „Umieram jako kraj”. W 1980 wydał zbiór poezji „Katalogi I–IV”. Oprócz powieści i poezji pisze dramaty, m.in.: „Nowy kościół krwi” (1983), „Ogłuszanie zwierząt przed ubojem” (2000), „Zapomnienie i cztery inne monologi” (2002), „Ewangelizacja Kasandry” (2009), „Cywilizacja – kosmiczna tragedia” (2013). Jego twórczość została przetłumaczona na języki: francuski, hiszpański, portugalski, niemiecki, włoski oraz rumuński. Dimitriadis uznawany jest za jednego z najwybitniejszych współczesnych dramatopisarzy greckich.

Fot. Jakub Kabus

Monika Wachowicz jest aktorką, pedagożką, prowadzi autorskie Studio Ciała i Emocji w Katowicach: www.wachowicz.studio. Ukończyła filozofię na Uniwersytecie Śląskim na Wydziale Nauk Społecznych. Od 2021 współpracuje z Jarosławem Fretem, twórcą Teatru ZAR. Od czerwca 2021 pracuje w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, jest kuratorką projektu „Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych”. Od października 2021 współpracuje z Akademią Sztuk Teatralnych – filią we Wrocławiu. Prowadzi obecnie zajęcia aktorskie dla studentów I i II  roku Ciało w przestrzeni scenicznej oraz Plastyka ruchu scenicznego. Od 2019 jest prezeską Fundacji Sztuka dla Życia im. Marty Paradeckiej. Więcej informacji: sztukadlazycia.pl.

Od 2004 r. jest związana z Teatrem A Part w Katowicach, którego dyrektorem i reżyserem jest Marcin Herich. Tam też otworzyła ścieżkę pracy nad projektami solowymi tj: „Klepsydra”, „Szkice o Ofelii”, „Przejrzystość pustki” oraz „Przepaść głębi”. Jak mówi artystka: „Każdy z tych projektów wynikał z potrzeby wypowiedzenia się, otwarcia na delikatne struny mojej wyobraźni i świata w którym żyję/żyłam. Ten rodzaj współpracy szalenie cenię, rodzi się wtedy wyjątkowy dialog z reżyserem, co daje możliwość intymnego spotkania z widzem”. Ich wspólne monodramy zostały zaprezentowane na wielu festiwalach i w ważnych punktach artystycznych na całym świecie.
Od 2007 r. bierze udział w produkcji i organizacji Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Sztuk Performatywnych A PART w Katowicach oraz prowadzi Studio Aktorskie A PART przy Teatrze (2016-2023). Więcej informacji: apart.art.pl.
Jest absolwentką Lart Studio w Krakowie – Wydział Aktorski (2003-04). W 2010 uzyskała dyplom dla aktora dramatu wydany przez Związek Artystów Scen Polskich w Warszawie.
2011 ukończyła Kurs Pedagogiczny dla Instruktorów ARA organizowany przez Regionalny Instytut Kultury w Katowicach. W 2011 otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Stypendium Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury (2011, 2014, 2020). Koordynowała międzynarodowy projekt „Ostatnie Dni Ludzkości” w Katowicach podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Performatywnych A Part – Local Project Manager (2019). W 2020 ukończyła kurs „Ewolucja w kulturze”, Emocje: Ujęcie Interdyscyplinarne w Wydziale Antropologii w Copernicus College w Krakowie oraz kurs „Historia sztuki w praktyce” organizowanego przez Galerie Sztuki Współczesnej w Opolu. Od 2020 roku gra gościnie z Teatrem Biuro Podróży z Poznania w spektaklu „Carmen Funebre”.
W 2021 latem wspólnie z Jarosławem Fretem przygotowała seans teatralny „Szeol / שְׁאוֹל. Premiera odbyła się w grudniu 2021 w Sali Laboratorium w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu oraz w Teatrze Śląskim w Katowicach.
W 2020 przygotowała performans/instalację „Okruchy” (instalacja, scenariusz, reżyseria, ruch sceniczny, kostium, tekst oraz wykonanie) prezentowany w Galerii Teatru Korez w Katowicach. Podczas performansu w 2021 odbyła się wystawa zdjęć Artura Turka ze spektaklu V również w jej reżyserii. Wiosną 2021 zaprosiła do współpracy przy Okruchach Jarosława Freta. Ich podróż z tym projektem trwa. W 2019 przygotowała wspólnie z Artim Grabowskim projekt solowy „W Zawieszeniu” w reżyserii Artiego.
W 2017 została zaproszona do projektu fotograficznego Joanny Nowickiej, efektem była wystawa zdjęć „Cząstki” prezentowana w Galerii Teatru Korez w Katowicach podczas 23. Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Performatywnych A Part. W 2021 artystki wróciły do pracy nad cyklem w Brzezince, leśnej bazie Instytutu Grotowskiego, powstało kilka nowych obrazów w czego efektem była wystawa w Piekarni w ramach cyklu „Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych” we Wrocławiu. W 2022 roku Joanna Nowicka zaprosiła Wachowicz do następnego projektu „Piękni ludzie”. Wystawa fotografii odbyła się w Nowohuckim Centrum Kultury w Krakowie. W 2015 zrealizowała wspólnie z siostrą Małgorzatą Wachowicz wieczór poetycki, instalacje „Ciało”, rok później była autorką scenariusza, choreografii, kostiumu oraz reżyserii swojego projektu solowego „V”.
W latach 1998–2002 związana była z będzińskim Teatrem Treści Przenośnych, w 2004 r. występowała w spektaklach katowickiego Teatru Cogitatur. W ramach działalności w Teatrze A PART współpracowała jako aktorka także z Gliwickim Teatrem Muzycznym i Teatrem Lalek Banialuka w Bielsku-Białej (przedstawienie „Tsunami”), Teatrem Cantabile 2 w Vordingborg w Danii i Theaterlabor Bielefeld z Niemiec (spektakl ?Labirynt Wenus?, ?Haiku? ?Kunstlerspiele? oraz ?W dżungli historii. Variete?), Teatrem Amareya (spektakl ?Cztery?), oraz koprodukcji z Theaterlabor Bielefeld z Niemiec i Leith Theatre w Edynburgu w Szkocji (spektakl „The Last Days of Mankind” („Ostatnie dni ludzkości”).
W 2009 r. założyła wraz z dwoma aktorkami, Karoliną Pietrzykowska z Krakowa i Ewą Balzer z Berlina Kobiecą Grupę Teatralną KoME. W ramach tej współpracy podczas kilkumiesięcznej rezydencji w teatrze Cantabile 2 w Danii powstał międzynarodowy projekt „DNA”, który uzyskał wsparcie finansowe z Ministerstwa Kultury Danii (program „Diva” – „W kierunku doświadczenia teatru międzykulturowego i autobiograficznego”).
W 2022 jesienią zrealizowała performans/instalację „Kairos” (gr. καιρός), do współpracy zaprosiła m.in Jarosława Freta oraz fotografkę Joannę Nowicką. Premiera odbyła się w grudnia 2022 w Katowicach w Teatrze Ateneum oraz we Wrocław w Instytucie Grotowskiego (Sala Teatru Laboratorium).

Więcej informacji:
www.wachowicz.studio 
www.apart.art.pl
www.sztukadlazycia.pl