Wielopole, Wielopole

Pokaz z okazji 23 rocznicy śmierci Tadeusza Kantora

Wielopole, Wielopole wiąże się z rodzinną miejscowością Kantora. Miejscem akcji jest pokój – otwarty pokój dzieciństwa, który na próżno próbują umeblować mechanizmy pamięci. Szafa, w której wujowie wieszali swoje ubrania, stół, przy którym gromadziła się cała rodzina, łóżko, na którym umierał Wuj Józef/Ksiądz. A także drzwi, przez które wychodził Wuj Olek i okno, za którym był „zmrok albo świt”. No, i walizka, co do której nie ma pewności, czy leżała na szafie, czy na stole.

W tle jedyna rozsuwana ściana, zbita z prostych desek: przez nią odbywa się tajemniczy i dwuznaczny proceder zaludniania tego świata w wyniku działalności „Zakładu Wynajmu Drogich Nieobecnych” – jak Kantor nazywa sposób wywoływania wspomnień.

Postaci obdarzone imionami krewnych Kantora […] wynajęte zostają do skonstruowania jakiegoś wspomnienia, sięgającego wstecz w otchłanie dzieciństwa. Ale wywoływane obrazy rozsypują się, giną w nic nie znaczących groteskowych wymianach zdań, powtarzanych stale gestach. Delikatną materię spektaklu tworzą sceny pozornie oderwane, słowa i czynności powielane wielokrotnie, a przez to pozbawione swych funkcji informacyjnych czy przedstawiających.
Fragment recenzji Krzysztofa Pleśniarowicza, „Dziennik Polski”,  21 listopada 1980