ZAR Intense 2023

Davit Baroyan urodził się w 1992 roku w Armenii. Jest absolwentem dwóch edycji Akademii Teatru Alternatywnego (2012 i 2016) oraz dziennikarstwa i animacji kultury. Prowadzi zajęcia z Kultury Ciała na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie filia we Wrocławiu. Od 2014 roku jest aktorem Teatru ZAR; występuje w spektaklach „Armine, Sister”; „Medee. O przekraczaniu”, „Mojry”, „Anhelli. Skowyt”, „Złowiony”. Wraz z Teatrem ZAR występował na międzynarodowych festiwalach teatralnych m.in. w Tokio, Rzymie, Sankt-Petersburgu, Oslo, Madrycie, Sybinie czy San Francisco. W 2019 zrealizował monodram „Trociny” na podstawie książki Krzysztofa Vargi. Współpracował z reżyserami filmowymi m.in. Janem Holoubkiem i Pawłem Maśloną oraz teatralnymi, np. z Leszkiem Mądzikiem, Danielem Jacewiczem i Darkiem Kowcunem. Prowadzi warsztaty teatralne dla amatorów i dla aktorów zawodowych z Polski i zza zagranicy. W 2020 roku hobbistycznie wydał rapowy album „Balans”.

Ditte Berkeley (Dania/Wielka Brytania) – urodziła się w Danii, wychowała w Hiszpanii. Studiowała aktorstwo w londyńskim Rose Bruford College of Speech and Drama (2001). Jest aktorką, współtwórczynią Teatru ZAR we Wrocławiu. Brała również udział w licznych wyprawach zespołu od momentu jego założenia. Występuje we wszystkich przedstawieniach Teatru ZAR: w tryptyku (Ewangelie dzieciństwa, Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie, Anhelli. Wołanie) oraz w najnowszym spektaklu Armine, Sister. Od 2006 roku zajmuje się badaniami w zakresie głosu w Instytucie Grotowskiego. Była inicjatorką i dyrektorką artystyczną cyklicznego festiwalu VoicEncounters/Odzyskiwanie głosu we Wrocławiu. W Roku Grotowskiego 2009, we współpracy z Centre for Performance Research z Walii, zorganizowała w Instytucie Grotowskiego wrocławską edycję międzynarodowego festiwalu Giving Voice. Współpracowała ze Studiem Matejka w okresie badawczym 2010–2013 w zakresie treningu wokalnego i pracy muzycznej. Prowadzi różnorodne warsztaty z Teatrem ZAR, takie jak: W głąb dźwięku. Aktualnie jest zaangażowana w badania wokalne w ramach programu BodyConstitution w Instytucie Grotowskiego. Liderka niezależnych warsztatów Opowieść głosu (Pieśń, która mówi) prowadzonych zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Alessandro Curti (ur. 1979, Włochy) w 1998 roku dołączył do grupy teatralnej Marcido Marcidorjs Famosa Mimosa, z którą rozpoczął pracę artystyczną trwającą osiem lat, skupioną na regularnej oraz intensywnej pracy z głosem. Wziął udział w ponad dwudziestu spektaklach zespołu. Ukończył DAMS (Wydział Sztuki, Muzyki i Teatru) na Uniwersytecie w Turynie. W kolejnych latach pracował z: Andrzejem Szczużewskim (aktor Wrocławskiego Teatru Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego), Robertą Carreri i Augustem Omolù (Odin Teatret, Dania), Ives’em Lebretonem (student Etienne’a Decroux, twórcy mimu cielesnego). Brał udział w projektach kierowanych przez Eugenia Barbę i Julię Varley (Odin Teatret) – występował w przedstawieniu „Małżeństwo Medei” w 2008 roku, a rok później w nowej wersji przedstawienia „Ur-Hamlet”. W latach 2007–2008 stworzył, wyreżyserował oraz grał w dwóch przedstawieniach: „Silhouette; soirée théâtrale-chantante” (kabaret teatralny) oraz „I teraz: Apokalipsa w Mahagonny” (na podstawie libretta Bertolta Brechta do „Rozkwitu i upadku miasta Mahagonny” Kurta Weila). W tym czasie promował, organizował i prowadził warsztaty teatralne dla młodzieży licealnej. Od roku 2009 mieszka we Wrocławiu i pracuje jako aktor w Teatrze ZAR, prowadzonym przez Jarosława Freta. Bierze udział w tryptyku „Ewangelie dzieciństwa” i „Armine, Sister”.

Katya Egorova jest aktorką i wokalistką. Urodziła się w 1996 roku w Moskwie (Rosja). W 2018 roku ukończyła Moskiewski Instytut Borisa Shchukina (artystka teatru muzycznego i dramatycznego oraz kina). Grała w spektaklu „Mam’zelle Nitouche” w reżyserii V. Ivanova w Teatrze im. Vakhtangova. W latach 2017–2018 współpracowała z reżyserem Paulem Goodwinem (Wielka Brytania) w projekcie „Twelfth Night, or What You Will” oraz pracowała z Elizabeth Parkinson oraz Scottem Wise’m (USA) w projekcie „Crazy for you!”. Ma ponad dziesięcioletnie doświadczenie wokalne w chórze – włączając w to utwory prawosławne, katolickie czy pieśni tradycyjne wielu krajów. W 2018 roku w Moskwie występowała na międzynarodowym festiwalu „Your Chance” w spektaklu „… and others”. W roku 2019 wraz z Teatrem ZAR prezentowała spektakl „Anhelli. Skowyt” na Olimpiadzie Teatralnej w Todze (Japonia) i Sankt-Petersburgu (Rosja). W roku 2018 brała udział w międzynarodowym projekcie organizowanym przez Instytut Grotowskiego – Actor’s Hub: Japanese Traces. W latach 2018–2019 była jedną z uczestniczek projektu Instytutu Grotowskiego w Paryżu – Actor’s Atelier (Ateleier de l’acteur). Od roku 2019 jako aktorka bierze udział w projekcie IPAC we Francji. W tym samym roku dołączyła do obsady aktorskiej Teatru ZAR. Występuje w spektaklach Teatru ZAR „Anhelli. Skowyt”, „Złowione” i „Back to Beckett”.

Kamila Klamut jest absolwentką kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim. Od połowy lat 90. ściśle związana z Ośrodkiem Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych (od 2007 roku Instytut im. Jerzego Grotowskiego). Na zaproszenie Grzegorza Brala i Anny Zubrzycki w 1996 roku uczestniczyła w pracach nad powołaniem Teatru Pieśń Kozła oraz grała w pierwszym spektaklu zespołu, „Pieśń kozła – dytyramb”. Od 1999 roku współpracuje z Jarosławem Fretem, z którym wyprawiała się do różnych zakątków świata w poszukiwaniu najstarszych zachowanych form muzyki. Jest współtwórczynią i współinicjatorką powstania Teatru ZAR. Gra we wszystkich częściach tryptyku Teatru „Ewangelie dzieciństwa”: „Uwerturze”, „Cesarskim cięciu” i „Anhellim”, prezentowanych m.in. w Londynie, Florencji, Rzymie, Paryżu, Los Angeles, Chicago, San Francisco, Rio de Janeiro, Sao Paulo, Kairze, Seulu, New Delhi, Pekinie (Olimpiada Teatralna) oraz Edynburgu, gdzie podczas festiwalu Fringe spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w sierpniu 2012 roku zdobył prestiżowe wyróżnienia: Total Theatre w kategorii teatr fizyczny oraz Herald Angel. W lutym 2014 roku miała miejsce premiera jej autorskiego spektaklu „Camille”, stworzonego wraz z Marianą Sadovską, którego inspiracją stało się życie i twórczość francuskiej rzeźbiarki Camille Claudel. We wrześniu 2014 roku podjęła współpracę ze Studiem Matejka i zagrała w „Harmonii Przeciwstawień. Polska” w reżyserii Mateja Matejki. W kwietniu 2015 na zaproszenie Milana Kozanka wzięła udział w Couch Corner Performance – projekcie tanecznym, który odbył się podczas festiwalu Cyrkulacje. Ściśle współpracuje z programem BodyConstitution realizowanym przez Instytut Grotowskiego w domenie research in practice. Obecnie bierze udział w najnowszym projekcie Teatru ZAR „Armine, Sister”.
kamilaklamut.pl

Aleksandra Kugacz-Semerci ukończyła filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, jest aktorką, performerką. Pracuje w Studiu Matejka. Współtworzy Teatr Studio Czyczkowy kierowany przez Jerzego Weltera. Uczestniczyła m.in. w programie stażowym Teatru ZAR oraz w pracy z Anatolijem Wasiljewem w ramach programu Masters in Residence w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego, gdzie w 2013 roku miała miejsce premiera jej autorskiego spektaklu „Wyjścia”, inspirowanego współczesną historią i kulturą Rumunii. Z zespołem Studio Matejka brała udział w tworzeniu spektaklu site-specific o tytule „Harmonia przeciwstawień. Polska” (2014) oraz w realizacji filmu „No More Heroes” (2016). W latach 2015 i 2016 w ramach Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego zrealizowała projekt inspirowany powojennymi losami mieszkańców dawnego Breslau, którego efektem był monodram „Być u siebie”, projekt był współrealizowany z Towarzystwem Kultury Czynnej w ramach projektu „Nad rzeką czasu”. Wraz z Fundacją Jubilo współtworzyła projekt „Ukryte miasta” oraz spektakl „Czarna noc. Biały dzień”. Brała udział w pokazie „Palimpsesty przestrzeni. Rekonstrukcja” w ramach programu Tandem realizowanego przez Studio Matejka z tureckim kolektywem artystycznym Budalasultan z Izmiru (2016). Współtworzy spektakl „Wściekły człowiek” (2017–2018) przygotowywany przez Studio Matejka. Prowadzi warsztaty teatralne i z emisji głosu z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi.

Mertcan Semerci urodził się w Stambule. Ukończył aktorstwo na Uniwersytecie Bilkent na Wydziale Muzyki, Sztuk Scenicznych i Teatru. Pracował w Narodowych Teatrach w Ankarze i w Stambule, współpracował również z Tatbikat Sachnesi w Ankarze jako menadżer sceny i operator świateł. Jako aktor wystąpił w ponad dwudziestu sztukach teatralnych i tanecznych. Mieszka w Polsce, od 2016 roku na stałe współpracuje ze Studiem Matejka, aktywnie uczestniczy w projektach i warsztatach zespołu. Brał udział w pokazie „Palimpsesty przestrzeni. Rekonstrukcja” w ramach programu Tandem realizowanego przez Studio Matejka z kolektywem artystycznym Budalasultan z Izmiru w Turcji (2016), współtworzy także spektakl „Wściekły człowiek” (2017–2018). Współpracuje z zespołem Alkemisterna pod kierownictwem Cecilii Lagerström nad spektaklem „Suffering: On our Perception of Pain” (2017). Od 2018 roku pracuje z Teatrem ZAR, występuje w spektaklu „Medee. o przekraczaniu”.

Orest Sharak urodził się w Karpatach na Ukrainie. W 2005 roku rozpoczął naukę aktorstwa na Państwowym Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. W latach 2007–2011 pracował w Teatrze im. Łesia Kurbasa, gdzie występował m.in. w spektaklach: „Metamorfozy” wg Owidiusza (2007), „Pięć elementów” w oparciu o opowieści Zen (2009), „Bohdan” według Klima (2009), „Uczta” na podstawie Platona (2009), „Król Lear” Shakesperae’a. W 2009 roku wspólnie z aktorami teatru założył zespół etniczno-ambientowy Kurbasy, którego praca skupiła się na poszukiwaniu elementów dramatycznych w ukraińskich pieśniach. W tym samym czasie współpracował z Teatrem Lalish (Wiedeń), Tomaszem Bazanem (Teatr Maat Project, Lublin), Marjaną Sadovską (Kolonia). W 2012 roku został aktorem Teatru ZAR: bierze udział w spektaklach „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie”, „Armine, Sister”, „Anhelli. Skowyt” i „Medee. O przekraczaniu”. W 2012 roku, po wyprawie na Sycylię, został członkiem grupy In Medias Res, która pracuje z pieśniami liturgicznymi z Korsyki, Sardynii i Sycylii. Od 2012 roku współpracuje z Matejem Matejką. Wziął udział w projekcie „Harmonia przeciwieństw. Polska” w reżyserii Mateja Matejki (premiera 2014), a także opracowywał muzykę do przedstawienia „Niezręczne szczęście”. Praktykuje grę na różnych instrumentach z rozmaitych kultur świata.

Teatr ZAR, kultywując etos pracy grupowej, realizuje projekty artystyczne przez długoletnie poszukiwania źródłowe, którym każdorazowo towarzyszy proces kształtowania nowego języka teatralnego, opartego na muzyce z rozmaitych tradycji. Międzynarodowy skład zespołu formował się w trakcie cyklicznych wypraw badawczych do Gruzji w latach 1999–2003. Podczas tych podróży grupa zebrała materiał muzyczny, którego esencją są wielowiekowe pieśni polifoniczne sięgające korzeniami początków naszej ery i stanowiące prawdopodobnie najstarszą formę wielogłosu. „Zar”, od którego grupa wzięła swą nazwę, to nazwa pieśni pogrzebowych wykonywanych przez Swanów zamieszkujących wysokie rejony Kaukazu w północno-zachodniej Gruzji. Praca zespołu wypływa z przekonania, że teatr, wbrew greckiemu thea – widzenie, nie powinien być wyłącznie oglądany, lecz przede wszystkim słuchany.

ZAR przynosi teatr sprzed podziału na gatunki i style, podejmując tematy, wydawałoby się, zarezerwowane we współczesnym świecie dla religii, działając w przekonaniu, które płynie z polskiej myśli romantycznej, że zadania sztuki są nie tylko komplementarne wobec religijnego poruszenia, lecz także potrafią zapełnić dynamiczną lukę między codziennością a transcendencją. Juliusz Osterwa, który jako jeden z nielicznych starał się zrealizować praktycznie te idee, i z którego myśli czerpał m.in. Jerzy Grotowski, zapisał w swoich notatkach zdanie o tym, że „Bóg stworzył teatr dla tych, którym nie wystarcza Kościół”.

Zrealizowany w latach 2003–2009 tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” jest kulminacją trwających ponad dziesięć lat poszukiwań i rozwoju Teatru ZAR. Na tryptyk składają się trzy spektakle, grane także jako osobne części: „Uwertura”, „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” oraz „Anhelli. Wołanie”. „Ewangelie dzieciństwa” miały swoją premierę w Barbican Centre w Londynie, następnie były prezentowane w Los Angeles, we Wrocławiu, Florencji, w San Francisco, Chicago, Sybinie w Rumunii oraz w Legnicy, Szczecinie i Bydgoszczy. Poszczególne części tryptyku pokazywano w Atenach, Edynburgu, Madrycie, Belgradzie, Budapeszcie, Paryżu, Kairze, Seulu, Nowym Delhi i Bostonie. W 2009 roku tryptyk zajął pierwsze miejsce w rankingu „Los Angeles Times” w kategorii na najlepszy nowy teatr muzyczny. W październiku 2010 roku tryptyk uhonorowany został Wrocławską Nagrodą Teatralną. Druga część, „Cesarskie cięcie”, prezentowana podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w sierpniu 2012 roku zdobyła prestiżowe nagrody: Total Theatre w kategorii teatr fizyczny oraz Herald Angel.

Od 2011 roku zespół pracuje nad projektem „Armine, Sister”, poświęconym tragicznej historii narodu ormiańskiego. Spektakl o tym samym tytule miał premierę 28 listopada 2013 roku w Studiu Na Grobli Instytutu Grotowskiego. Od tamtej pory przedstawienie prezentowane było we Wrocławiu, Warszawie, Londynie, Oslo, Rzymie, Paryżu, Szczecinie, podczas Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego w Sybinie w Rumunii, we Florencji i w San Francisco.

Najnowszymi spektaklami Teatru ZAR są „Medee. O przekraczaniu” (2016, Olimpiada Teatralna we Wrocławiu) oraz „Anhelli. Skowyt” (2019, Olimpiada Teatralna w Japonii).

Więcej informacji: teatrzar.pl