Dziady polsko-ajnuskie

Jadwiga Rodowicz-Czechowska jest japonistką. Współpracowała z Teatrem Laboratorium i Jerzym Grotowskim. Przez dziesięć lat pracowała w Ośrodku Praktyk Teatralnych „Gardzienice” jako aktorka i współorganizatorka wybranych przedsięwzięć. Pracowała jako adiunkt w Zakładzie Japonistyki i Koreanistyki na Uniwersytecie Warszawskim, w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie oraz w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza. Ponadto współpracowała z Instytutem Sztuk Polskiej Akademii Nauk.W latach 1994–2012 pracowała w dyplomacji, a od 2008 do 2012 roku pełniła funkcję ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego Rzeczpospolitej Polskiej w Japonii. W latach 2012–2015 była radcą generalnym w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz członkiem rady programowej Muzeum Japońskiej Sztuki i Technologii Manggha w Krakowie.

Jest autorką dwóch pierwszych sztuk w tradycji polskiego teatru w konwencji nō: „Stroiciela fortepianu” oraz „Chinkon/Ukojenie dusz”, którego premiera miała miejsce podczas VII Olimpiady Teatralnej we Wrocławiu, w listopadzie 2016 roku, po czym pokazano je w Tokio w obecności pary cesarskiej.

Reżyserowała także w teatrze niezależnym. Jej debiutem reżyserskim było „Umiłowanie” według opowiadania Yukio Mishimy w Teatrze Pieśń Kozła, w listopadzie 2015 roku. Wyreżyserowała „Dziady polsko-japońskie/Soreisai” pokazane w Warszawie w 2018 roku, we Wrocławiu, Tokio i Kioto w roku 2019 oraz w wersji online w 2020 roku.

Jest autorką książek: „Pięć wcieleń kobiety w teatrze nō” (1993), „Aktor doskonały” (2000), „Boski dwumian” (2009) oraz „Inne Nō” (2020). Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej oraz przez rząd Japonii Orderem Wschodzącego Słońca: Złote i Srebrne Promienie.

Obecnie jest zastępczynią dyrektora ds. rozwoju Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

Ryoko Tahara urodziła się w Iburimukawa blisko miasta Kannai na Hokkaido. Należy do etnicznej społeczności Ajnów. Dopiero w czwartej dekadzie życia zaczęła się zastanawiać, czy można żyć, skrywając etniczną przynależność. Zrezygnowała wtedy z posady w firmie, w której pracowała, i podjęła pracę jako doradczyni (life counsellor) do spraw Ajnów przy Urzędzie Miasta Sapporo oraz w sekretariacie Stowarzyszenia Ajnów. Zadeklarowała wówczas publicznie swoją przynależność do Ajnów i przyłączyła się do ruchu na rzecz przywrócenia praw ludności ajnuskiej. Stworzyło to okazję do poznawania sytuacji innych mniejszości etnicznych na świecie, warunków ich życia i funkcjonowania oraz do wymiany kulturowej. Obecnie trwają w Organizacji Narodów Zjednoczonych prace nad nową perspektywą ujmowania złożonej kwestii kompleksowej dyskryminacji co do płci i rasy. Ryoko Tahara uważa, że jest to jedyna droga do przezwyciężenia trudności, z jakimi borykają się kobiety – Ajnki i dlatego promuje działania na rzecz upodmiotowienia i wzmocnienia kobiet.