Wspólne pola

Simona Sala zdobywała doświadczenie aktorskie współpracując z artystami takimi jak Nhandan Chirco (Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards), Giles Smith (Royal National Theatre, London), Iñaki Azpillaga (Hiszpania), Carlos Alsina (Argentyna), Norberto Presta i Sabine Uitz (Centro Produzione Teatrale Via Rosse) oraz Tanya Khabarowa (Derevo). W 2004 roku ukończyła dwuletni profesjonalny kurs w Piccolo Teatro of Pontedera prowadzony przez Luisę Pasello, Silvię Pasello, Silvię Rubes, Roberta Bacciego i Francescę della Monica. Jest współzałożycielką włoskiego zespołu Sineglossa, z którym pracuje od 7 lat. Współpracując z Laurentem Piemontesim, założycielem Yamakasi, wprowadzała do swojego treningu aktorskiego ADD (Art du Deplacement). Z Sankarem Lalem Sivasankaranem Nairem, mistrzem kalarippajattu, prowadziła w ramach projektu BodyConstitution zajęcia dotyczące modelów kompensacji w treningu aktora. Od 2011 roku związana z Teatrem ZAR, współtworzyła dramaturgię akcji fizycznych w spektaklu Armine, Sister oraz Medee. O przekraczaniu. W ramach swojego treningu prowadzi poszukiwania w obszarze dynamiki tempo – rytm oraz akumulacji energii performera i jej dramatycznego potencjału.

Sankar Lal Sivasankaran Nair jest nauczycielem kalarippajattu i dyplomowanym masażystą ajurwedyjskim. Pochodzi z Thiruvananthapuram (Kerala, Indie). Trenuje południowy styl kalarippajattu od 1990 roku. Do jego mistrzów należeli: Tirupuram C. Madhavan, Jayachandran Nair oraz Thankappan Assan i Ajith Kumar, a obecnie Raja Gopalan Assan. W latach 2005–2008 współpracował z indyjską grupą teatralną Milón Méla, współprowadził liczne warsztaty i występował na festiwalach w Indiach i Europie. Od 2008 roku mieszka we Wrocławiu. W 2010 roku wraz z Justyną Rodzińską-Nair założył Studio Kalari, które działa przy Instytucie Grotowskiego. Prowadzi regularne treningi kalarippajattu we Wrocławiu oraz warsztaty w Polsce i za granicą (Brazylia, Finlandia, Francja, Niemcy, Rosja, Włochy), a także wykonuje masaże i terapie ajurwedyjskie. Co roku zimą prowadzi treningi we własnym kalari (szkole) w południowych Indiach.

Więcej informacji: studiokalari.art.pl, ayurvedam.pl

Daisuke Yoshimoto ukończył specjalizację scenograficzną na kierunku sztuka na Wydziale Teatru na Uniwersytecie Nihon w 1967 roku. Od pierwszych lat swej scenicznej aktywności współpracował i współtworzył spektakle z największymi twórcami butō, m.in. z Kazuo Ohno (jako menadżer przy Argentynie, 1977 i Mojej matce, 1981).

Pierwsze przedstawienie butō Głowa kobiety ptaka przygotował w 1983 roku. Występował w wielu krajach, np. w Austrii, Danii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Norwegii, na Ukrainie i Węgrzech, we Włoszech i USA. Wielokrotnie gościł w Polsce, prezentując swoje spektakle Eros i Tanatos (2004) oraz Ruiny ciała (2008), m.in. w Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie oraz Wrocławiu (na zaproszenie Ośrodka i Instytutu Grotowskiego). W 1997 roku pełnił funkcję programowego konsultanta festiwalu tańca butō, którego pomysłodawcą i realizatorem był Ośrodek Grotowskiego. W 2003 roku współpracował z Teatrem ZAR w ramach projektu „Ewangelie dzieciństwa”, tańcząc w spektaklu Łazarz. W roku 2010 wspólnie z Jackiem Ostaszewskim i grupą Osjan wystąpił w Teatrze Wielkim Operze Narodowej ze spektaklem Ruiny ciała, a także na czterdziestolecie zespołu na Festiwalu Skrzyżowanie Kultur.

W 2012 roku podczas II Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy” wystąpił we Wrocławiu w swoim spektaklu Kiokatabira ciała, prezentowanym również w 2016 roku w ramach projektu BodyConstitution, a w 2017 roku podczas Festiwalu Butō w Sapporo.

W 2013 roku po raz pierwszy przedstawił na wrocławskim placu Solnym akcję Świadek w ramach projektu „Armine, Sister” Teatru ZAR. W listopadzie 2014 roku wystąpił z Ritsuko Takahashim w Pałacu Aranburu w Tolosie w Hiszpanii, a w 2015 roku w performansie w ramach „Armine, Sister” na pl. św. Elżbiety we Wrocławiu oraz w przedstawieniu NO MAN w reżyserii Tomasza Bazana prezentowanym w krakowskiej Cricotece i w Lublinie.

Jarosław Fret to założyciel i lider Teatru ZAR, reżyser, aktor, dyrektor Instytutu Grotowskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem „Armine, Sister”, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl „Medee. O przekraczaniu” z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” (2010). Spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli, a w 2019 roku Centrum Sztuk Performatywnych.