Kroniki – obyczaj lamentacyjny

Kroniki – obyczaj lamentacyjny to kulminacja 2 lat poszukiwań muzycznych zespołu. Budowanie tego spektaklu poprzedziły badania nad lamentami, bardzo szczególną muzyką, łączącą dwa światy: tych, którzy odeszli oraz tych, którzy zostają. W północnym Epirze, krainie na pograniczu Grecji i Albanii, zespół odnalazł żywą tradycję lamentowania i śpiewów polifonicznych. Posiadały one tradycyjną, niezwykłą strukturę głosową. Głosy nazywały się: ten, który snuje lub wysiaduje; ten, który przecina; ten, który daje lub bierze; oraz burdon, dźwięk stojący. Pieśń jest niczym osnowa na krosnach, na których jak wzór wyłania się narracja. Spektaklem tym kontynuowane są poszukiwania teatru wokół jedności ruchu i muzyki. Warstwę literacką spektaklu stanowi sumeryjski epos o Gilgameszu, spisany na kamiennych tablicach około 5000 lat temu, a właściwie jego zachowane fragmenty pozwalające rekonstruować niektóre wątki z życia herosa – na wpół boga, na wpół człowieka. Kiedy w wyniku bitwy wypowiedzianej Wielkiej Bogini ginie Enkidu, „dziki” towarzysz Gilgamesza, bohater rozpoczyna poszukiwanie nieśmiertelności, próbując zanegować śmierć i uciec od przeznaczenia.