Waldemar Okoń

Waldemar Okoń to historyk sztuki, poeta, krytyk artystyczny, kurator wystaw sztuki współczesnej, absolwent filologii polskiej i historii sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizuje się w historii sztuki XIX i XX wieku. Opublikował m.in. zbiory studiów poświęconych tej epoce w książkach: „Sztuka i narracja” (1988), „Alegorie narodowe” (1992), „Sztuki siostrzane” (1992), „Wtajemniczenia” (1996), „Stygnąca planeta” (2002) i „Przeszłość przyszłości” (2005). Wydał również tomy poezji: „Wiersze północne” (1989), „Poematy nadziemne” (2000), „Stonehenge” (2001), „Wersy dla Orfeusza” (2003), „Księga wersów” (2004), „Atlantyda” (2007), „Motyw Tespazjosa” (2013), „Cykle” (2016) oraz scenariusz widowiska teatralnego „Antoni S. czyli Wieża Babel” (1995) czy wybory prozy poetyckiej: „Zapisy bez daty” (1998), „Niebezpieczne małe prozy” (2015), „Granice pytań” (2016). Napisał również książki prozatorskie m.in. „Max z drugiej strony ulicy” (2015) i „Jestem jak echo. Rok 1983” (2017). Twórca koncepcji i redaktor naczelny wychodzącego od roku 2006 kwartalnika Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego „Quart”. Stypendysta Fundacji Lanckorońskich i Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej. Od 1996 roku członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich − obecnie prezes wrocławskiego Oddziału SPP. Pracuje w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego na stanowisku profesora.