7 pudełek

Tomasz Borczyk jest aktorem i reżyserem teatralnym, do niedawna mieszkającym i pracującym w Madrycie. Ukończył Królewską Szkołę Sztuk Dramatycznych (RESAD) w Madrycie oraz European Theatre Arts w Rose Bruford College w Londynie. Zadebiutował na scenie, grając Tadzia w operze „Śmierć w Wenecji” w Teatro Real (2014, Madryt). W latach 2016–2018 był członkiem międzynarodowego zespołu Bred in the Bone Theatre Laboratory, z którym pracował w Anglii, Francji i Walii. Wielokrotnie uczestniczył w warsztatach aktorskich prowadzonych przez Johna Strasberga. W 2018 roku założył kolektyw teatralny Noche de Camaleones. W swoich spektaklach poszukuje nowych form wejścia w relację z widzami, podważenia oczekiwań względem tego, czym jest doświadczenie teatralne, oraz zacierania granicy między fikcją a rzeczywistością. W psychodelicznym dramacie rodzinnym „Sny Ruperta” (2021, Madryt) zaprasza widzów do samodzielnej eksploracji przedstawionego świata za pomocą immersji, instalacji i bezpośredniego spotkania z aktorami. Będący refleksją nad wolną wolą i zdrowiem psychicznym „Random man” (2023, Madryt) ma rozgałęziającą się dramaturgię, bazującą na przypadku. Wydarzenie „Wolelibyśmy nie grać Bartlebiego” (2024, Theatre El Umbral de Primavera, Madryt) odtwarza rzeczywisty proces adaptacji teatralnej słynnego opowiadania Hermana Melville’a, podczas którego wszyscy aktorzy opuścili projekt.

Carlos Tuñón jest dyrektorem artystycznego kolektywu [los números imaginarios], który od 2013 roku zaskakuje widownię nietypowymi formatami swoich dzieł, zrealizowanymi według formuły „klasyczny tekst, współczesna strategia”. Może to być immersyjna wersja „Don Juana” w formie całonocnego spaceru po średniowiecznym miasteczku Alcalá de Henares, „Hamlet”, w którym publiczność dzieli się na Klaudiuszy, Horacjów, Ofelie i Gertrudy, by wspólnie z aktorem grać bez skrótów całą tragedię Szekspira albo „Król Lear”, zrealizowany z udziałem osób cierpiących na Alzheimera. Teatr Carlosa Tuñóna kładzie nacisk na doświadczenie osoby zasiadającej na widowni — zarówno indywidualne, jak i wspólnotowe — oraz na dezaktywowanie kojarzonych z teatrem automatyzmów i oczekiwań. Jego projekty często eksperymentują z koncepcją czasu — kolektyw [los números imaginarios] podpisał na przykład umowę z salą teatralną El Umbral de Primavera na wystawienie „Czekając na Godota” w 2060 roku. Oprócz własnej twórczości Carlos Tuñón zajmuje się edukacją oraz wsparciem artystycznym dla innych zespołów, artystów i artystek, specjalizując się w formach teatralnych, podczas których publiczność znajduje się w centrum doświadczenia, podział na scenę i widownię zostaje zniesiony, a upływ czasu odgrywa fundamentalną rolę.