Rozpuszczanie

W procesie pracy w Studiu Na Grobli, Maria Bitka zmieniła tytuł swojego działania z „Dekonstrukcji” na „Rozpuszczanie”.

Ubranie – kostium, oddziela nas od świata, ale też jako druga skóra jest wyznacznikiem naszej tożsamości. Daje nam możliwość ekspresji. Jest tym, co widzą inni, kiedy na nas patrzą. Odpowiednio dobrany fason sukienki pozwala podkreślić atuty sylwetki, wpisać się w wyobrażenia kanonu kobiecego piękna, ale też poczuć się kobieco i uwodzicielsko.

Rozpuszczanie to czynność niedokonana, proces zanikania, przemiany, uwalniania. Tytuł projektu nawiązuje do procesu, który dokonuję się tu i teraz, nie jest zakończony. W trakcie performansu będę pracować nad skonstruowaniem i zdekonstruowaniem sukienki. Zszyję fragmenty półprzeźroczystej tkaniny, nakładając na siebie warstwy, które jednocześnie zasłaniają i odsłaniają. Stworzę delikatne ubranie szyte grubymi nićmi, które czasami wyglądają jak żyły, czasem jak fale, a czasem korzenie i kłącza. Sprawdzę, jak na jej delikatną materię wpłyną moje działania, jak jej strukturę naruszą ruch i pot. Czy będzie chciała mi się poddać i stać się wierzchnią warstwą mnie, tworzyć mój wizerunek? Czy wręcz przeciwnie będzie ciałem obcym, którego będę chciała się pozbyć, zdjąć, rozebrać, rozpuścić…

Działanie odnosi się do obrazu – wizerunku, narzucanego przez kulturę, skonfrontowanego z cielesną fizjologią.
Performans będzie długotrwałym intymnym procesem. Zawiera sceny nagości.