Arka Nowego Teatru – Copeau i jego młodzi uczniowie

„Niczym ojciec Noe w arce” – pisał o sobie nieco z ironią, choć niekoniecznie wykluczającą religijne uniesienie Jacques Copeau, próbując nazwać burgundzką przygodę. W listopadzie 1924, zmęczony pracą w teatrze repertuarowym – zarówno nowojorskim (niemal pięćdziesiąt premier w dwadzieścia miesięcy), jak i paryskim – otworzył w Montreuil szkołę dla młodych aktorów. To właśnie ta szkoła miała być arką, dzięki której sztuka sceny przetrwałaby potop szmiry, sztuczności, produkcyjnej masowości, która – jak obawiał się Copeau – niszczyła teatr. W szkole nie uczono tylko rzemiosła, miała być szczególnym doświadczeniem wspólnoty i poświecenia, a wiele z jej zasad wiązało się z fascynacją Jacques’a Copeau regułą benedyktyńską. Spektakl – jako ofiara; zespół i widzowie – jako wspólnota: tak rodziła się koncepcja nowego teatru, który nie tyle był inspirowany tradycjami komedii dell’arte, ile miał stać się nową komedią dell’arte – nowym rodzajem sztuki: czystszym niż teatr początku XX wieku; miała być teatrem prawdziwszym i pozbawionym wypaczeń znanych z ówczesnych scen. Szkoła funkcjonowała zaledwie trzy i pół miesiąca, pewną jej kontynuacją był zespół Copiaus (istniał do 1929). W tym okresie powstało wiele pism (czy to autorstwa Copeau, czy to dzienników i zapisków prowadzonych przez uczniów), tworzących swoisty podręcznik życia i gry w burgundzkiej szkole i zespole.

Wykład poświęcony zostanie przedstawieniu tego okresu w życiu artysty oraz powstałych wówczas idei.