Kwarantanna

„I taka rozmowa otwiera jeszcze coś innego, nie wiem, czy masz takie doświadczenia, bo jest coś intymnego w rozmowie i też może coś takiego przerażającego, bo cisza jest taką otchłanią. I faktycznie, jak masz ciszę z osobą, z którą przebywasz w jednym pomieszczeniu, jest w tym jakaś większa pewność, a tak nie wiesz, co się dzieje po drugiej stronie”.

Jedną z historii opowiadanych od zawsze jest opowieść o zarazie. Temat – który zdawał się już być zapomniany w Europie, znany bardziej z lektur, takich jak „Dżuma” Alberta Camus, czy z bardzo już dawnej relacji z zamkniętego przez ospę Wrocławia – powrócił. Zdefiniował nasze lęki, odwołał plany i stał się łącznikiem w rozmowie, głównym punktem odniesienia. „Czy znasz kogoś, kto zachorował?”, „Czy dobrze się czujesz?”, „Czemu tak kaszlesz?”, „Gdzie masz maseczkę?”. Nagle zaczęliśmy zwracać uwagę na to, jak i z kim się witamy, na co się narażamy, gdzie jest dużo, a gdzie mało ludzi. Nastąpiła izolacja fizyczna i psychiczna. Przez około sześć tygodni Polska żyła w lockdownie – przymusowym zamknięciu.

Po paru miesiącach kwarantanna wydaje się być wspomnieniem, niemal złym snem. Powaga i skutki światowej pandemii są powszechnie krytykowane i kwestionowane. Ludzka pamięć, jak zwykle na przekór faktom, stara się wygasić lęk. Zapominanie staje się ostatnim etapem zdarzenia, które wpłynęło na życie nas wszystkich.

Spektakl jest przede wszystkim opowieścią o konkretnych ludziach, ich radzeniu lub nieradzeniu sobie z zupełnie wyjątkową sytuacją, w której się znaleźli. Każde słowo, które usłyszycie ze sceny, zostało wypowiedziane przez żyjącą gdzieś za ścianą osobę. Podstawą do stworzenia scenariusza były rozmowy podczas epidemii. Indywidualne historie, izolacja, strach stały się przyczynkiem do pytania o to, kim się staliśmy.