Laboratorium percepcji

Jarosław Fret to założyciel i lider Teatru ZAR, reżyser, aktor, dyrektor Instytutu Grotowskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem „Armine, Sister”, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl „Medee. O przekraczaniu” z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” (2010). Spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli, a w 2019 roku Centrum Sztuk Performatywnych.

Paula Garcia (ur. 1975 w São Paulo; mieszka i pracuje w São Paulo) jest artystką i doktorantką na Pontifícia Universidade Católica de São Paulo. Magister sztuk wizualnych FASM-SP i licencjat sztuk pięknych FAAP. W swoich badaniach i działaniach artystycznych skupia się na sztuce tworzonej „na żywo”. Od 2012 roku artystka, niezależna kuratorka i współpracowniczka artystyczna w Instytucie Mariny Abramović (MAI). Wybrane działania i prace: „#9 – Noise Body” (Southbank Centre, Londyn, 2023), „RAW” (Arca Spaces, São Paulo, 2020), „Terra Comunal” (kuratorka z Mariną Abramović; Marina Abramovic i MAI; SESC Pompéia, São Paulo, 2015), „The Artist Is an Explorer” (kuratorka: Marina Abramovic; Beyeler Foundation, Bazylea, 2014), 7. edycja Biennial El Museo del Barrio (kuratorzy: Chus Martinez, Rocío Aranda-Alvarado, Raúl Zamudio, El Barrio Museum; Nowy Jork, 2013/2014), „The Big Bang: The 19th Annual Watermill Center Summer Benefit” (kuratorzy: Robert Wilson, Walter Mill; Nowy Jork, 2012), 17. edycja Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Współczesnej SESC Videobrasil (SESC Belenzinho, São Paulo), Performa Paço (Paço das Artes, São Paulo, 2011), 6. edycja of przeglądu sztuki performansu  VERBO organizowanego przez galerię Vermelho (São Paulo, 2010), „Expanded Gallery”  (Galeria Luciana Brito, São Paulo, 2010). Wybrane projekty kuratorskie: „No Intermission” (Teatr Królewski Carré, Amsterdam, 2020), „Curação” (Centrum Kultury w São Paulo, São Paulo, 2020), „Akış/Flux”¬ (kuratorzy: Paula Garcia, Serge Le Borgne; Sakip Sabanci Museum i MAI; Sakip Sabanci Museum, Stambuł), „A Possible Island?” (kuratorzy: Paula Garcia, Serge Le Borgne; Biennale Sztuki w Bangkoku i MAI; Biennale Sztuki w Bangkoku, Bangkok, 2018), SP-Arte (kuratorka programu sztuki performansu, São Paulo, 2018), „As One” (kuratorzy: Serge Le Borgne, Paula Garcia; NEON i MAI; Muzeum Benaki, Ateny, 2016).

Artur (Arti) Grabowski (ur. 1977) jest polskim artystą interdyscyplinarnym. Zajmuje się malarstwem, sztuką performansu oraz sztuką wideo. Z teatrem związany jako reżyser i aktor. Jest absolwentem Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Na uczelni tej pracuje od 2004 roku, a na Wydziale Intermediów współtworzył pierwszą w Polsce dyplomującą Pracownię Sztuki Performance. Od 2018 pełni funkcję kierownika tejże pracowni na stanowisku profesora ASP. Zajmuje się również działalnością kuratorską i organizacją wydarzeń promujących sztukę performansu: pełnił funkcję kuratora artystycznego XIII edycji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki „Interakcje” w Piotrkowie Trybunalskim, Dwubiegunowych Międzynarodowych Spotkań Performerów realizowanych w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie oraz programu performansu na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów „A Part” w Katowicach. Obecnie jest kuratorem Międzyuczelnianego Przeglądu Performans „AKTOMAR” w Krakowie. Stale współpracuje z poznańskim teatrem Porywacze Ciał, Teatrem Cinema, krakowskim Teatrem KTO oraz Instytutem im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu

Kamil Guenatri urodził się w Algierii w 1984 roku. W 2009 wziął udział w warsztatach pisania i performansu, prowadzonych przez Serge’a Peya na Uniwersytecie w Tuluzie (Université du Mirail). Od 2010 organizuje wydarzenia we Francji i prezentuje swoje działania artystyczne (m.in. w muzeum sztuki współczesnej Les Abattoirs w Tuluzie). W 2011 wydał zbiór opowiadań pt. „Deux ans, deux visions”. Od 2014 prezentuje autorskie i współtworzone performanse także poza Francją, m.in. na międzynarodowych festiwalach w Berlinie, Hiszpanii, Anglii, Czechach, Portugalii, Kanadzie i Szwajcarii. Swoje performanse prezentuje również w galeriach, m.in. w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. W maju 2016 fotografie dokumentujące jego działania można było obejrzeć na Międzynarodowym Biennale Performansu w Kolumbii.

Aleksandra Kotecka jest performerką wokalną, edukatorką głosu i technik oddechowych wyrastających z technik relaksacyjnych i jogi klasycznej, terapeutką falą dźwiękową pracującą zgodnie z nurtem teorii poliwagalnej. W latach 2004–2023 współpracowała z wrocławskim Teatrem ZAR. Brała udział w powstawaniu spektakli: „Ewangelie dzieciństwa“, „Cesarskie cięcie”, „Anhelli. Wołanie” oraz „Armine, Sister”. Autorka i współautorka muzyki do filmów oraz spektakli realizowanych w Polsce i Stanach Zjednoczonych. Twórczyni studia produkcji muzycznej Foxterrier Production. Zajmuje się polifonicznym śpiewem gruzińskim, nad którym pracuje zarówno podczas wypraw źródłowych, jak i w ramach własnych poszukiwań. Wspólnie z Tomaszem Wierzbowskim tworzyła linię muzyczną spektaklu Teatru ZAR „Anhelli. Skowyt”. Zajmuje się muzyką prawosławia, którą poznawała we Lwowie, Sankt Petersburgu i Supraślu. W 2019 powołała VoiceLAB – laboratorium pracy z głosem, który od 2020 jest częścią rządowego francuskiego programu doskonalenia zawodowego dla artystów – Qualiopi. Od lat fascynuje się dźwiękiem, jego fizyczną naturą oraz nieskończonym potencjałem. W 2019 zaczęła współpracę z Biosonology Institute Art in Listening Accademy w Turynie. W 2022 ukończyła kurs uprawniający do pracy w charakterze terapeutki dźwięku w nurcie stymulacji biosonologicznej. Absolwentka certyfikowanego kursu Teorii Poliwagalnej w Polyvagal Institute USA. W 2023 jej projekt „Wtargnięcia” otrzymał stypendium Prezydenta Miasta Wrocławia.

Sidey Myoo jest pseudonimem naukowym, pochodzącym od imienia sieciowego, które przyjął prof. dr hab. Michał Ostrowicki w 2007 roku w wirtualnym świecie Second Life. Sidey Myoo jest filozofem, pracuje w Pracowni Estetyki Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Zakładzie Teorii Sztuki Mediów Wydziału Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Interesuje się estetyką, traktowaną jako teoria sztuki, głównie w odniesieniu do sztuki współczesnej, w tym do sztuki nowych mediów. Od 2003 roku zajmuje się filozofią sieci badając takie zjawiska jak immersja, interaktywność, teleobecność, telematyczność, hybrydyzacja, tożsamość lub sztuczna inteligencja. W 2006 roku posłużył się pojęciem elektroniczne realis (później wirtualne realis), które stało się podstawą ontoelektroniki, czyli ontologii skupionej na analizie rzeczywistości wirtualnej, traktowanej jako alternatywna sfera bytu w stosunku do świata fizycznego. Sidey Myoo jest autorem artykułów, monografii i prac redagowanych z zakresu filozofii i sztuki. Brał udział w krajowych i międzynarodowych wydarzeniach naukowych. W 2007 roku założył Academia Electronica (www.academia-electronica.net) – niezinstytucjonalizowaną część Uniwersytetu Jagiellońskiego działającą w wirtualnym świecie Second Life (od 2008), także w AltspaceVR (2021-22) oraz w Spatial (od 2022), gdzie prowadzone są oficjalne, akademickie kursy, wygłaszane są wykłady gościnne przez prelegentki i prelegentów z różnych ośrodków naukowych, w tym także zagranicznych i gdzie organizowane są konferencje.

Marcel·lí Antúnez Roca (ur. 1959) – twórca działań interaktywnych i instalacji robotycznych. W latach 80. związany z kolektywem teatralnym La Fura dels Baus, którego był współzałożycielem. Jego akcje, instalacje, rysunki i filmy wideo były prezentowane w wielu muzeach, teatrach i na licznych festiwalach, m.in. w La Villette (Paryż), I.C.A. (Londyn), FILE (Sao Paulo), Centrum Kultury (Tokio), Centrum Kultury DOM (Moskwa), DEAF (Rotterdam) i La Meduse (Quebec). Jako koordynator artystyczny La Fura dels Baus (w latach 80.) i działając indywidualnie (od lat 90.), artysta kreuje oryginalne uniwersum, który określa mianem MARCELAXIA. Jego zainteresowania obejmują świat komiksu, Art Brut, awangardę lat 60., popularne tradycje i ekorolnictwo. Porusza się w sferze instalacji i performansu, a podstawowymi elementami jego prac­­­­­ są ciało i rysunek. Twórca m.in. systemu Systematurgy, w którym istotnę rolę odgrywa cyfrowa interakcja z użytkownikiem. Od 2009 roku współtworzy prace z innymi artystami, w których sięga po elementy technologiczne lub nie. Obecnie pracuje nad projektem „Natura Centrum Est”, w który w centrum uwagi umieścił przyrodę. Laureat licznych nagród i wyróżnień.

John Wood (ur. 1969 w Hong Kongu) i Paul Harrison (ur. 1966 w Wolverhampton)

„Twórczość Johna Wooda i Paula Harrisona nie wymaga wyjaśnień. Stwierdziłabym nawet, że lepiej nie podejmować prób jej eksplikacji w interesie wszystkich zainteresowanych, w tym samych prac. Co gorsza, eksplikacja mogłyby przynieść uszczerbek na zdrowiu. Jak powiedział amerykański pisarz E. B. White: „można go poddać wiwiseksji, jak żabę, ale w trakcie jej trwania umiera, a dobyte na wierzch trzewia zniechęcą wszystkich z wyjątkiem umysłów ściśle naukowych”. Mowa tu o humorze, ale ten sam opis możemy odnieść do prac Wooda i Harrisona. […] Co więcej, artyści posiadają umiejętność kondensowania konceptów i enigmatów filozoficznych i konceptualnych, destylowania ich do absolutnego minimum, tak że mówią same za siebie, bez potrzeby jakichkolwiek wyjaśnień. To, czemu inni mogliby poświęcić całe akapity, nawet rozdziały, Wood i Harrison obrazują w jednej paradoksalnej sytuacji artystycznej: namalowany tekst, który stanowczo przeczy sam sobie, para półek zawieszonych naprzeciwko siebie tak blisko, że znoszą swoją użyteczność, przechylony obraz, który jest krzywy i prosty zarazem. Dostajemy to, co widzimy, ale musimy patrzeć”.  Ellen Mara De Wachter

„W swoich pracach wideo John Wood i Paul Harrison prezentują wiele sytuacji, w których obaj artyści (współpracujący ze sobą od 1993 roku) lub jeden z nich, wykonują proste, często niedorzeczne, a niekiedy wręcz niebezpieczne działania z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i minimalną ilością rekwizytów. Czynności balansowania, wspinaczki, umieszczania obiektów, rozpylania, rzucania i tupania, które odbywają się w białych, neutralnych wnętrzach i nigdy nie trwają dłużej niż trzy minuty, nawiązują do licznych artystycznych precedensów, stanowiąc jednocześnie wyraz bardzo angielskiej postawy, którą można ująć w słowach: „to musi się udać”. W dziełach artystów dostrzegamy świadome nawiązania do prac m.in. Bruce’a Naumana, Chrisa Burdena, Jacksona Pollocka, Yvesa Kleina i Richarda Serry, a także niemałą dawkę Hancocka, Abbotta & Costello i pomysłowości pod znaku folii samoprzypalnej rodem z „Blue Petera” [znanego brytyjskiego telewizyjnego programu dla dzieci]). Jednocześnie charakteryzuje je rygor, oszczędność i formalna elegancja, które zapobiegają osunięciu się w rejony czystego slapsticku”. Ian White

Niedawno zrealizowane projekty: 10 Signs for a Park, Frieze Sculpture, Londyn, Wielka Brytania; Words on the Front of a Building, Kestner Gesellschaft, Hannover, Niemcy; Building Things, Midnight Moment, Times Square, Nowy Jork; A Book, Obviously, książka artystyczna, Everyedition, Zurich; John Moores Painting Prize, Liverpool

 

 

www.harrisonandwood.com

Monika Wachowicz jest aktorką, pedagożką, prowadzi autorskie Studio Ciała i Emocji w Katowicach. Ukończyła filozofię na Uniwersytecie Śląskim na Wydziale Nauk Społecznych oraz Lart Studio w Krakowie – Wydział Aktorski (2003–2004).
W latach 1998–2002 związana była z będzińskim Teatrem Treści Przenośnych, występowała również w spektaklach katowickiego Teatru Cogitatur (2004). W roku 2009 założyła Kobiecą Grupę Teatralną KoME (wraz z aktorkami Karoliną Pietrzykowską z Krakowa i Ewą Balzer z Berlina), z którą przebywała na kilkumiesięcznej rezydencji w teatrze Cantabile 2 w Danii, biorąc udział w międzynarodowym projekcie „DNA” (przy wsparciu finansowym Ministerstwa Kultury Danii). Od roku 2004 jest związana z Teatrem A Part w Katowicach, którego dyrektorem i reżyserem jest Marcin Herich. Od roku 2007 współorganizuje Międzynarodowy Festiwal Teatrów Sztuk Performatywnych A PART w Katowicach oraz prowadzi Studio Aktorskie A PART (2016–2023).
Otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2011) oraz Stypendium Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury (2011, 2014, 2020).
Koordynowała międzynarodowy projekt „Ostatnie Dni Ludzkości” w Katowicach podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Performatywnych A Part – Local Project Manager (2019).
W 2019 roku została prezeską Fundacji Sztuka dla Życia im. Marty Paradeckiej. Współpracuje z Jarosławem Fretem, twórcą Teatru ZAR (od 2021). Od czerwca 2021 jest kuratorką projektu „Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych”, a w październiku tego roku rozpoczęła współpracę z Akademią Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie, filią we Wrocławiu. W roku 2021 wspólnie z Jarosławem Fretem przygotowała seans teatralny „Szeol | שְׁאוֹל “ (premiera grudzień 2021). Jesienią 2022 zrealizowała performans/instalację „Kairos/καιρός” we współpracy z Jarosławem Fretem oraz fotografką Joanną Nowicką (premiera grudzień 2022). Obecnie, w ramach Studia WACHOWICZ/FRET pracuje nas spektaklem „S I E D E M” (premiera grudzień 2023).

Więcej informacji:
www.wachowicz.studio
www.apart.art.pl
www.sztukadlazycia.pl