Sceniczne rewelacje w Domu Plastyków, czyli o Teatrze Artystów Cricot

Na mapie zjawisk zaliczanych do polskiej przedwojennej awangardy teatralnej Teatr Cricot zajmuje miejsce szczególne. Przez lata niedoceniany, traktowany jako zjawisko marginalne, amatorskie, funkcjonujące raczej jako „krakowska anegdota” niż poważna propozycja artystyczna (na co niewątpliwy wpływ miał Tadeusz Kantor), dopiero dziś w pełni ujawnia swoją wyjątkowość i nowatorskość teatralnych idei. W tym kulturowym tyglu, prowadzonym przez Józefa Jaremę, współistniało i pracowało ze sobą wiele znakomitych osobistości tego czasu – malarzy, rzeźbiarzy, scenografów, muzyków, literatów i krytyków sztuki, a artystyczne propozycje Cricotu, nierzadko brawurowe, przełamujące i wykraczające poza tradycyjne konwencje teatralne, proponowały nowy rodzaj artystycznego doświadczenia.

Wykład będzie próbą omówienia historii i najważniejszych realizacji Teatru Cricot. Próbą odpowiedzi na pytanie, na czym miało polegać nowe doświadczenie artystyczne, jakie proponował widzom. Szczególne miejsce poświęcone zostanie twórczości Henryka Wicińskiego, który uznawany jest – obok Jaremy – za jeden z głównych „filarów” Cricotu. Analiza zachowanych projektów scenografii i kostiumów autorstwa Wicińskiego skłania do wniosku, że był to człowiek zdecydowanie wyprzedzający swoją epokę, a tym samym pozwala śledzić echa przedwojennej awangardy w twórczości artystów działających po II wojnie światowej. Przede wszystkim w twórczości Kantora.