Wrocławska Księga Pamięci

Czworo działaczy kultury związanych z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego zostało wyróżnionych wpisami do Wrocławskiej Księgi Pamięci. Podczas uroczystości w Muzeum Teatru im. Henryka Tomaszewskiego odznaczenia otrzymają: Rena Mirecka – aktorka Teatru Laboratorium, obecnie prowadząca laboratoria parateatralne, Ditte Berkeley – aktorka Teatru ZAR oraz Zbigniew Jędrychowski i Bruno Chojak – pracownicy Archiwum Instytutu zajmujący się dokumentowaniem działalności Jerzego Grotowskiego i Teatru Laboratorium.

Wrocławska Księga Pamięci to inicjatywa poświęcona osobom, które poprzez swoją pracę na rzecz kultury, sztuki, medycyny czy sportu zasłużyli się dla miasta. Inicjatorką pomysłu i organizatorką wydarzenia jest Wanda Ziembicka-Has. W październiku 2016 roku, podczas Olimpiady Teatralnej „Świat miejscem prawdy” wyróżnienia otrzymali Eugenio Barba, włoski reżyser, twórca Odin Teatret oraz Mieczysław Janowski, aktor Teatru Laboratorium. Podczas uroczystości, zorganizowanej z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru w nowo otwartym Muzeum Teatru, odznaczenia z rąk Jacka Sutryka, dyrektora Departamentu Spraw Społecznych odbiorą również: Jadwiga Skupnik-Kurowska – aktorka Teatru Polskiego, Bolesław Abart – aktor oraz Janusz Jasiński – dyrektor Wrocławskiego Teatru Lalek.

Rena Mirecka (właśc. Irena Kądziołka) urodziła się we Francji, do kraju powróciła w 1939. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie, gdzie studiowała m.in. u Haliny Gallowej. W 1959 została zaangażowana do Teatru 13 Rzędów w Opolu, którego aktorką była bez przerwy aż do jego rozwiązania w roku 1984, występując we wszystkich jego przedstawieniach. Grała kolejno: Śmierć w Orfeuszu, Ewę w Kainie, Damę w Misterium buffo, rolę tytułową w Siakuntali, Zosię w Dziadach, Nastazję Filipowną w Idiocie (na zmianę z Ewą Lubowiecką), Laurę i Czarownicę w Kordianie, Rebekę-Kasandrę w Akropolis, żeńskiego Mefista w Tragicznych dziejach doktora Fausta, Ofelię w Studium o Hamlecie, Feniksanę w Księciu Niezłomnym oraz Marię Magdalenę (wraz z Mają Komorowską) w Ewangeliach i (na zmianę z Elizabeth Albahacą) w Apocalypsis cum figuris. Pełniła też funkcję asystenta reżysera przy Misterium buffo, Siakuntali (wraz z Antonim Jahołkowskim), Dziadach, Idiocie i Kordianie. W czasie prac warsztatowych była odpowiedzialna za plastykę ruchu.W pierwszej połowie lat siedemdziesiątych prowadziła liczne warsztaty i staże, najczęściej we współpracy ze Zbigniewem Cynkutisem i Stanisławem Scierskim oraz Antonim Jahołkowskim. Od 1976 wraz z Zygmuntem Molikiem i Antonim Jahołkowskim brała udział w kolejnych warsztatach z cyklu Acting Therapy. W roku 1979 należała do zespołu realizującego przedsięwzięcie parateatralne Drzewo Ludzi, a w roku 1981 wzięła udział w pracy zbiorowej Thanatos Polski. Inkantacje. Po ogłoszeniu stanu wojennego prowadziła liczne staże w Polsce i za granicą, przy czym od roku 1983 realizowała wyłącznie własne projekty i warsztaty, rozwijając stopniowo oryginalną wersję praktyk parateatralnych. W roku 1993 wraz z Ewą Benesz założyła International Centre of Work Prema Sãyi na Sardynii, kontynuując w następnych latach prace parateatralne. Od 2000 roku Rena Mirecka współpracuje z Ośrodkiem (obecnie Instytutem Grotowskiego) we Wrocławiu. Od 2010 przy Instytucie działa Laboratorium KARAWANASUN Szkoła Reny Mireckiej, w której prowadzi regularne zajęcia.

Ditte Berkeley urodziła się w Danii, wychowała w Hiszpanii. Studiowała aktorstwo w londyńskim Rose Bruford College of Speech and Drama (2001). Jest aktorką, współtwórczynią Teatru ZAR we Wrocławiu. Brała udział w licznych wyprawach zespołu od momentu jego założenia. Od 2006 roku współpracuje z Instytutem Grotowskiego jako badaczka w domenie głosu. Była inicjatorką i dyrektorką artystyczną cyklicznego projektu VoicEncounters, uczestniczyła w poszukiwaniach w sferze głosu w ramach programu BodyConstitution. W Roku Grotowskiego 2009, we współpracy z Centre for Performance Research z Walii, zorganizowała w Instytucie Grotowskiego wrocławską edycję międzynarodowego festiwalu Giving Voice. Współpracowała ze Studiem Matejka w latach 2010–2013 w zakresie treningu wokalnego i pracy muzycznej. Liderka warsztatów „Opowieść głosu (Pieśń, która mówi)”, odbywających się zarówno w Polsce, jak i za granicą. Obecnie prowadzi w Instytucie Grotowskiego regularne warsztaty „Rytuał głosu: Głosocykl”.

Zbigniew Jędrychowski jest doktorem nauk humanistycznych i teatrologiem. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim i historię teatru w Instytucie Teatralno-Artystycznym w Mińsku, gdzie jako jeden z pierwszych cudzoziemców przeprowadzał naukowe kwerendy w archiwach historycznych ówczesnego Związku Radzieckiego, badając historię teatru polskiego na Kresach Wschodnich. Uwieńczeniem jego pracy jest monografia „Teatra grodzieńskie 1784–1864” (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2012). Jako stypendysta Ministra Kultury prowadził w 2015 roku badania nad teatrem wileńskim w okresie studiów Juliusza Słowackiego. Obecnie przygotowuje monografię na ten temat. Pracę zawodową rozpoczął w 1977 roku w Operze Wrocławskiej, z którą był związany przez blisko 20 lat. Pracował także jako sekretarz redakcji „Notatnika Teatralnego” oraz bibliotekarz w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Był również redaktorem wydawnictw Ośrodka Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego, a na łamach „Notatnika Teatralnego” publikował materiały źródłowe do historii Teatru Laboratorium. Od 2013 roku związany jest z Instytutem Grotowskiego – początkowo jako badacz-dokumentalista, obecnie jako kierownik działu archiwum. Od 2013 roku publikuje wiersze na łamach czasopism w Wilnie, Opolu i Wrocławiu.

Brunon Chojak to wieloletni pracownik Instytutu im. Jerzego Grotowskiego i popularyzator twórczości Teatru Laboratorium, w latach 1970–1971 jego stażysta. Urodzony w Świdnicy, swoją działalność w świecie kultury i sztuki rozpoczął we wrocławskiej Pracowni Konserwacji Panoramy Racławickiej, którą później kontynuował jako renowator w Pracowni Kamienia i Detalu Architektonicznego. W 1990 roku rozpoczął pracę jako archiwista w Ośrodku Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych (obecnie Instytut Grotowskiego), gdzie w latach 1992–2008 był kierownikiem archiwum. W trakcie swojej działalności opracował m.in. życiorysy aktorów Teatru Laboratorium: Ryszarda Cieślaka, Reny Mireckiej, Andrzeja Bielskiego, Stanisława Scierskiego oraz Zbigniewa Cynkutisa czy przekładał z języków rosyjskiego i ukraińskiego teksty dotyczące teatru. Zajmował się także kulturalną działalnością społeczną, działając przy Obywatelskiej Radzie Kultury.