Aktualnie jesteś: Otwarty Uniwersytet Poszukiwań / Kursy wiodące / Zapomniane rewolucje: Druga Reforma Teatru

Wszystko było możliwe. Redefinicja medium tańca w latach sześćdziesiątych – Judson Dance Theater

Wykład Jadwigi Majewskiej w ramach OUP

8/05/2015 {piątek} 18:00
Sala Kinowa

Wstęp wolny

Określenie post-modern dance zawdzięczamy Yvonne Rainer, która w ten sposób określiła prace własne i swoich rówieśników, realizowanych wspólnie we wczesnych latach sześćdziesiątych między innymi w Judson Memorial Church w Nowym Jorku. Miała wtedy na myśli przede wszystkim chronologię, ponieważ to właśnie ich pokolenie było tym, które przyszło po modern dance. Pierwsze pokolenie artystów z Judson Dance Theater tworzyło alternatywę z jednej strony wobec tradycji modern dance, z drugiej tradycji klasycznego baletu. Zdając sobie sprawę z kryzysu, bez precedensu w historii tańca i w innych dziedzinach sztuki, uważali się zarazem za kontynuatorów i krytyków tych dwóch różnych tradycji tańca. Zmiana, która zapowiadała się jako proste następstwo pokoleń, okazała się radykalnym przełomem w samym sposobie rozumienia tego, czym jest taniec.

Yvonne Rainer, Simone Forti, Steve’a Paxtona i innych choreografów post-modern z lat sześćdziesiątych pod względem estetycznym nic nie łączyło, jednoczyło ich raczej radykalne podejście do choreografii, pragnienie przedefiniowania medium tańca.
Sally Banes: Terpsychora w tenisówkach. Taniec post-modern

Zagadnienia poruszane podczas wykładu, bogato ilustrowanego rejestracjami prac omawianych artystów:

  • Historyczne, estetyczne i społeczne uwarunkowania modern dancei baletu klasycznego w Stanach Zjednoczonych
  • Merce Cunningham i John Cage, ich współpraca i rola w kształtowaniu pokolenia radykalnie eksperymentujących artystów lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych
  • Yvonne Rainer jako ideologiczna liderka pokolenia Judson Church
  • Trio A i No manifesto – egzemplum zmian
  • Judson Dance Theater – uwolnienie wyobraźni, współpraca i interdyscyplinarność, wpływ na sztukę ówczesną i dzisiejszą

Jadwiga Grabowska (publikuje jako Jadwiga Majewska) jest krytykiem, teoretykiem, kuratorem, wykładowcą. Ukończyła religioznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim, na którym gościnnie wykłada od 2009 roku. Pisze o tańcu, a także o teatrze, sztukach plastycznych. Regularnie publikuje w miesięczniku „Teatr” – gdzie jest stałą współpracowniczką i autorką bloków monograficznych poświęconych tańcowi – oraz w „Didaskaliach”, a także m.in. w „Znaku”, „Res Publice Nowej”, „Tartaku”. Wykłada i prowadzi warsztaty na temat historii i teorii tańca oraz pisania o tańcu. Razem z Katarzyną Bester jest kuratorką polskich i międzynarodowych projektów artystycznych i edukacyjnych, a także Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego KRoki w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie. Otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2011, w ramach którego opracowała dwie antologie tekstów o tańcu współczesnym. Jest autorką książki The Body Revolving The Stage. New Dance in New Poland (Warszawa 2011). Ostatnio wydała książki: Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym (Kraków 2013), My Taniec. Antologia polskiej krytyki tańca po 1989 roku (Tarnów 2013) oraz przetłumaczyła (wraz z Arturem Grabowskim) Terpsychorę w tenisówkach. Taniec post-modern Sally Banes (Kraków 2013). Otrzymała nagrodę MKiDN 2013 za wybitne osiągnięcia dla rozwoju polskiego tańca. Jest autorką i kuratorką MAKT – Mobilnej Akademii Krytyki Tańca, a także współzałożycielką Otwartego Forum Środowisk Sztuki Tańca. Zasiadała w Radzie Programowej ds. tańca Instytutu Muzyki i Tańca w latach 2011–2013. Jest członkiem Dance Critics Association oraz Congress of Research in Dance i International Dance Council CID.