Monte Veritá – performanse natury

Działająca od 1900 kooperatywa wegetariańska Monte Veritá koło Ascony była jedną z pierwszych wspólnot, w których podejmowano próby urzeczywistnienia zgodnej z naturą egzystencji. Dominował tu nurt reformy koncentrujący się wokół ciała i pod hasłem powrotu człowieka do natury praktykowano wegetarianizm, naturyzm, medycynę naturalną – helio-, aqua- i aeroterapię. Formuła życia wolnego od wszelkich ograniczeń i represji ze strony społeczeństwa przyciągała przedstawicieli często rozbieżnych prądów filozoficznych, wyznaniowych, ideologicznych. Aktualizowane przez „nowych ludzi” formy życia stały się odpowiednim tłem dla poszukiwań w dziedzinie tańca podejmowanych przez Rudolfa von Labana, który w latach 1913–1919 prowadził tu letnią szkołę sztuki. Podejmowano w niej eksperymenty w dziedzinie form słowno-muzyczno-ruchowych, kładąc nacisk na uwolnienie ciała tancerza od ograniczeń narzuconych przez techniki klasyczne i poszukując bezpośredniej ekspresji ciała w przestrzeni naturalnej. Kulminacyjnym punktem działalności Labana w Monte Veritá było przedstawione w 1917 widowisko Pieśń do słońca – w tanecznej ekspresji znalazł swój wyraz kult natury, objawiający się w rytuale celebrującym jej życiodajną moc. Ten mało znany okres pracy Labana był etapem kształtowania się zasad nowoczesnego tańca wyrazistego, reprezentowanego później przez jego współpracownice, m.in. Suzanne Perrotet i Mary Wigman. Jego przedstawicielką była także tancerka charakterystyczna Charlotte Bara, która w latach 20. i 30. XX wieku występowała i prowadziła w pobliskiej Asconie własną szkołę tańca w Teatro San Materno.