Święty spokój

yogaś-citta-vr̥tti-nirodhaḥ 

Joga jest wyciszeniem poruszeń osobowej świadomości niepomocnych jej uzgodnieniu z rzeczywistością.

Zawsze jesteśmy z samymi sobą w rozmowie, opowiadając sobie własne doświadczenie. Bez przerwy potwierdzamy znane sobie znaczenia, wedle nich interpretujemy treści i komentujemy wrażenia. Tworzymy historie, do których się przywiązujemy, tocząc w nich emocjonalne fabuły i działając na miarę osobiście skrojonej dramaturgii.

Tak „siebie” znajdujemy – bohaterów własnych życiowych opowiadań…

Ćwiczenie świadomości w jodze kojarzę z uważnym słuchaniem i stwarzaniem własnej historii, za pomocą słów niemniej, niż stawianych pauz.
Z interpretacyjną ciszą między wątkami i coraz lepszym wyczuciem kanwy.  
Z szacunkiem dla form kultury i mocą wynikłą z pojmowania
natury. Z wolnością współczującej wyobraźni.

Z odpowiedzialnością autora.

Pisanie jest częścią mojej praktyki. Ładzi i organizuje myślowy przestwór, sprzyjając powstawaniu uważnej, niosącej sens formy, którą dzielę się podczas warsztatu. 

W praktyce ciągle pytam, zaglądając pod wygodny płaszcz oczywistości.
Daję się w niej zamyślać. 

Forma jaką przybiera praktyka może być różna.
Jogiczną czynią ją poznawcza otwartość – niezależna od okoliczności;
ciekawość – przeważająca nad lękiem wyobrażeń
i oporem założeń; nieoceniająca akceptacja wszystkiego,
co w danym czasie i przestrzeni ujawnia się postrzeganiu.

Jogiczną czyni ją intencja odprężania uwagi od poruszeń „mojości”,
która stale się o nią dopomina i kierowania uwagi na działanie stabilizujące
i wzmacniające przepływ życiowej energii. Wiąże się z wolą –
wyborem do poruszania się inaczej, wewnątrz znanego „siebie”, który zbyt często bierzemy za „jedyny możliwy”…

Natasza Moszkowicz