Spacer dźwiękowy

W 2024 r. mija dokładnie 50 lat od czasu, gdy kanadyjska kompozytorka i ekolożka dźwiękowa – Hildegard Westerkamp – opublikowała artykuł
pt. „Soundwalking”, zawierający pierwszy projekt spaceru dźwiękowego w Parku Królowej Elżbiety w Vancouver. 

Ten ważny, często przywoływany tekst stanowi doskonałe wprowadzenie w ideę i praktykę słuchania terenowego, opartego na prostym w swym założeniu pomyśle przemieszczania się między wyznaczonymi miejscami obserwacji audytywnej. Nie wzrok, a słuch stanowi tu ośrodek orientacji w przestrzeni; zmienia się zatem strategia postrzegania otoczenia. Obecnie spacer dźwiękowy jest najczęściej realizowaną formą ćwiczeń pogłębionego słuchania. 

Poruszając się w centrum Wrocławia (pokonując trasę od Przejścia Żelaźniczego do ul. Księcia Witolda)  „wystawimy nasze uszy” – jak to ujmuje Westerkamp – na wszelkie zjawiska dźwiękowe: nie zawsze przyjemne, a czasem nawet bolesne. W tym sensie spacer może stać się doświadczeniem „bezkompromisowym” – wskazać to, co ciekawe i wartościowe w środowisku dźwiękowym i to, co dobrze współgra z otoczeniem wizualnym, ale także to, co domaga się eliminacji czy zmiany. Na koniec porozmawiamy o tym, co było udziałem naszych uszu, ponieważ bezcenną wartością wspólnego słuchania jest wymiana wrażeń i obserwacji.